Renée Vonk-Hagtingius

Het was zo’n stille nacht, heilige nacht. Lekker onder m’n dekbedje bij het open slaapkamerraam, nou ja, op een kiertje dan. Overdag volop zon bij 22 graden, lunch op het terras, maar ’s- nachts hooguit een score van plus 4 in de serre. Als ik dat dan op de thermometer zie als ik aan mijn ochtewdwandelingtje met mijn honden en mijn kat begin, denk ik soms heel even: ‘la vie est dur en Provence’. Onzin natuurlijk, ik moet als bevoorrechte in de Provence echt de laatste zijn die over een zwaar leven klaagt. Een bestaan ‘en pleine nature’, de directrice van een voedselbank voor de vogels die me belonen met concerten waar ze geen Bernard Haitink voor nodig hebben, en als ik via de tv naar stadsgewoel kijk, weet ik het weer heel zeker: zo verkeerd niet, een leventje ter hoogte van een marginaal gehucht in de Provence, volgens mij toch het mooiste deel van de wereld. Oké, bevooroordeeld, maar ik heb niks tegen vooroordelen, zolang het de mijne maar zijn.

Verontrustende geluiden

In die stille, heilige nacht werd ik bruusk wakker gemaakt door verontrustende geluiden uit de woonkamer. Ik stootte de echtgenoot aan die hetzelfde al gehoord had. Gauw opstaan, er zat weinig anders op. We troffen onze hond Fabius (16) in een soort doodsnood. ‘Calm toi”, smeekten twee types in badjas die behalve aaien verder ook van hun gezond niet afwisten. We bleven maar bij ‘m op de bank zitten, om half zeven zetten we het Franse journaal aan.
Daarna meteen naar de dierenarts. Die hebben we niet in mijn dorp, een gewone arts trouwens ook niet. Ik spreek goed Frans, de dierendokter in de stad verderop begreep dat het om spoed ging. We konden meteen komen, ofschoon haar ‘cabinet’ officieel nog gesloten was.

Die trap af

Was de vraag: hoe krijg je een doodzieke hond die niet meer kan lopen, zelfs niet opstaan, een gemankeerde Romeinse trap af die zelfs een onverstandige ambachtsscholier veel beter had aangelegd? We besloten hem op een laken te leggen en ‘m dan met z’n tweeën die gruweltrap af te dragen naar de parkeerplaats waar de auto staat.
Het ritje van een kilometer of 10 duurde een eeuwigheid, met op de achterbank een meer dan geliefde hond, aan het eind van zijn Latijn. Hij is de Provence geboren. Ik weet niet meer waarom we hem Fabius noemden, naar de naam van een toenmalige Franse minister. Ik denk dat het iets van Fabius en het Engelse ‘fabuleus’ was, in elk geval was ik bij zijn puppye-entree in mijn leven al meteen verkocht.
De dierenarts stelde een hartaanval vast. Ik wist niet eens dat een ‘crise cardiaque’ ook honden kunnen treffen.
Na anderhalf etmaal in de kliniek mocht ik Fabius weer ophalen. Opgeknapt, hij en ik opgetogen elkaar weer te zien.
Als hij er nu voor kiest even in de tuin te scharrelen, loop ik mee, een hartpatiënt tenslotte.
Mijn andere hond en mijn kat zijn er dan ook steeds bij, iets van solidariteit, vermoed ik. Provençaalse saamhorigheid hebben we hier ook in mensenkringen, zoveel weet ik zeker. En ook daarom is het leven hier juist helemaal niet ‘dur’. Ook niet als het buiten maar 4 graden is.