Door Peter Hagtingius –

Ik heb een nieuwe tafelgenoot die zo rond midi dagelijks even komt aanschuiven. Een roodborstje dat parmantig naast mijn bord plaats neemt, doodgemoedereerd in afwachting van een dosis kruimels. Het begon een dag of tien geleden. ’s Nachts vriest het, maar tegen twaalven komt de zon boven de rotsen tevoorschijn en eet ik dus buiten. Ineens landde er een vogeltje aan mijn voeten, ik bleef bewegingsloos zitten. Er zijn maar weinig levende wezens die in de buurt van mijn schoenen en sokken niet afhaken. Het vogeltje vervolgde z’n reis en koos voor een parkeerplaats op tafel. Ik was verbouwereerd, hij allerminst. En stelde vast dat die kruimels van een madeleine, mijn cakeje bij de koffie, prima te pruimen zijn en besloot kennelijk dat mijn tuintafel zijn vaste lunchadres zou zijn.

Voedselbank aan de schutting

Ik weet niets van vogels, ofschoon mijn echtgenote sedert jaar en dag een voedselbank voor die dieren runde. Aan een schutting hangen allerlei bakken, op minutieus nagemeten hoogte, geen kat kan erbij, ook niet als dat een Olympische turner is. Door omstandigheden ben ik nu waarnemend chef van die ‘banque d’alimentation’ voor gevleugelden. Best een charmant klusje. Zo’n grote die kennelijk Vlaamse gaai heet en die dan een pinda uit z’n bek laat tuimelen en er daarna woedend over gaat trompetteren. Waarna een collega landt om die aardnoot als een heuse deurwaarder even snel te confisqueren. Vanuit de keuken mag ik dat theater graag in ogenschouw nemen.

Er kan geen Boeing tegenop

Op mijn tafel gaat er met dat roodborstje rustiger aan toe. Na een dag of drie wist het zeker: geen rug- of vluchtnummer, maar het kan niet anders of ik heb elke dag visite van steeds hetzelfde vogeltje. Met een start- en landingstechniek waar geen Boeing tegenop kan, en geen geluidshinder.

Ik durfde niet meer aan tafel te verschijnen zonder zo’n madeleine, regelde na het opstaan alvast kruimels, en besloot hem Madeleine Roodborstje te noemen. Ik denk dat we ons bevriend weten. In elk geval wat mij betreft. Geen opstandigheid als ik een pagina van mijn krant omsla, en – belangrijker – beslist geen lid van de antirook-maffia. Sigarenrook verleidt hem niet tot het ondertekenen van een boosaardige petitie. Misschien heeft hij wel een Rolex. Hij zit nu al dagen op tafel als ik met mijn bordje en glas ten tonele verschijn. ‘Te laat, makker!’, dat is wat ie me inpepert.

Afscheid van een vriend

Het kwam me goed uit dat ik ineens een nieuwe dierenvriend had. Een paar dagen eerder had ik mijn even eigenwijze als lieve hond Fabius moeten laten inslapen, wat na 16 jaar een gruwelijk ingrijpende gebeurtenis is. Op weg naar de dierenarts zit je met een trillende vriend voor het leven jankend achter het stuur, als een beul op weg naar de guillotine.

Madeleine Roodborstje biedt troost.

Ik denk nu dat Fabius, alleen in eigen waarneming een jachthond, zich niet graag door nota bene een lullig roodborstje opgevolgd had gezien.

Ik heb intussen een dramatische fout op mijn geweten.

In de supermarché kocht ik per ongeluk madeleines met iets van chocolade. En kijk, daar begint Madeleine Roodborstje dus niet aan. Wie weet terecht, en ik had het vogeltje al een dag of wat geleden geattendeerd op de risico’s van obesitas.

Hij keek me aan en ik vrees dat hij wilde communiceren: ‘moet jij nodig zeggen!’

Morgen op het boodschappenlijstje

Ik deed nog een riant aanbod met kruimels stokbrood (afgekeurd) en wat snippers kaas, zelden iemand zo snel de vleugels zien nemen. Nota bene Franse blauwe kaas.

Morgen moet ik naar de supermarché. Bovenaan het boodschappenlijstje staat ‘madeleines zonder choco’.

De afdeling dierenvoedsel zal ik treurig voorbij lopen, hopelijk niet jankend, je zult maar de aandacht trekken.

Fabius is er niet meer.