Jarige Job

do 24 maart 2022

Door Renée Vonk-Hagtingius

Van de week was ik jarig. Ik heb van jongs af aan geleerd dat je aan vrouwen niet vraagt hoe oud ze zijn en ik zei dus tegen de thuis-secretaris die dit voor me optikt: laat dat getal maar weg. Sinds mijn 35e of zo zeg ik tegen mensen die naar mijn leeftijd informeren altijd: ruim 30. Daar wordt de laatste jaren vrij verrast op gereageerd. Dat is jammer genoeg geen wonder meer.

De echtgenoot en ik doen niet aan verjaardagen, ook niet aan die van anderen. We zijn niet zo van feesten & partijen en wat valt er eigenlijk te vieren als iemand een stapje verder richting de ouderdom zet?

Ik heb mijn hele leven al een rare hekel aan mijn verjaardag. Want ik was op dezelfde dag als mijn moeder jarig. Die was dan het feestvarken, ik niet. Dit klinkt zieliger dan ik het bedoel, maar dat vroeger zal mijn idee van verjaardagen nog steeds wel bepalen. En als je dan getrouwd raakt met iemand die volhoudt dat hij nooit jarig is geweest en het ook nooit zal worden, dan schept dat een anti-verjaardags-band. Ook wel een paar andere, maar dat doet er hier niet toe.

De Franse nationale feestdag

We hebben wel verjaardagen gevierd. Toen onze dochter nog bij ons in Frankrijk woonde, nu al jaren weer in Nederland. Ze is (toevallig?) op 14 juli geboren, de Franse nationale feestdag. Toen ze klein was, geloofde ze dat al die vlaggen en muziek op die dag op straat in het dorp er speciaal voor haar waren. Ja, natuurlijk, zeiden we.

Een paar jaar later was het eerst lunchen op het prachtig Provençaalse terras van het restaurant, rondom de Romeinse fontein. Er waren die ochtend familieleden uit Nederland ingevlogen, die naar eigen zeggen – vers uit Rotterdam – een soort cultuur-shock ondergingen. Al helemaal toen alle restaurantgasten zo ongeveer bij het dessert ‘Joyeux Anniversaire’ aanhieven. De gerant wist dat onze dochter jarig was.

Ik weet sindsdien helemaal zeker dat ik van Frankrijk en de Fransen houd.

Het brommer-accident

Nog weer later, toen onze dochter zo’n beetje ingeburgerd was, organiseerde ze haar verjaardag bij ons thuis. Of ik even wat inkopen kon doen, voldoende te drinken, wat haar betrof vooral rosé, een bak wat taarten.
Ja mevrouw.

We hadden ineens het halve dorp over de vloer.

De bejaarde Canadese actrice die nogal bevriend was met onze dochter wilde even een proefritje maken op de brommer die onze dochter cadeau had gekregen. Dat ging natuurlijk mis. We hoefden gelukkig 112 niet te bellen, maar die scooter (in mijn tijd nog bromfiets) moest naar de garage.

Een Frans verjaardagsfeestje dat ik nooit zal vergeten.

Enfin, ik was dus jarig.

Het was tegen achten, de hond had al geklopt dat ie naar buiten wilde. We stonden op, de echtgenoot zei: ga maar zitten, en hij deed de wandeling met de hond. Voor mij een beetje ‘risky’ die tuin als je weinig ziet. De tv was radio voor me, ook niks mis mee.
Halfuurtje later stond er een glas champagne voor m’n neus.

Van harte, zei de echtgenoot. En daarna sardonisch: weer een jaar met een oudere vrouw. Ik kreeg een ongepoetste zoen en zei chin-chin’.

Ik was jarig.

6 gedachten over “Jarige Job”

  1. Proficiat al geef ik ook niet om verjaardagen. Zelf word ik op 8 mei 65 jaar en komen Nederlandse vrienden ( 16 mensen) over naar Frankrijk. Dat vind ik dus wel gezellig en ook weer sinds 15 jaar dat we mijn verjaardag vieren. Ach op 1 mei, who cares. Mogelijk ga ik hen nog lelietjes van Dalen uitdelen. Weten zij veel ??

  2. Alsnog van harte gefeliciteerd.
    Ook hier geen verjaardagsfeesten. Begin januari zeurt verjaardagsvisite altijd over lijnen, dus dat zeuren doen ze maar lekker thuis. ;-)

Laat een antwoord achter aan loesje Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Of reageer met je Facebook account

Scroll naar boven