Eventueel in de winter, maar verder kom ik niet graag in Saint-Tropez. Te druk, teveel Bekende Types, met bijbehorende paparazzi. En voor een glaasje of een maaltijd betaal je er prijzen die al jaren aan inflatie of bankroverij doen denken.
De kennelijke charme van Saint-Tropez heb ik nooit gesnapt.
Er wordt zelden over geschreven, maar dat Saint-Tropez is ook nogal namaak. Ja, oud vissersdorpje, maar in de Tweede Wereldoorlog voor een deel verwoest en daarna – in elk geval aan de havenkant – min of meer her- en-na gebouwd. Die charme-pandjes aan de haven: nieuwbouw.
Slimme vissers
Ik denk soms dat er destijds slimme vissers rondliepen die de toeristische potentie eerder door hadden dan mevrouw Bardot en Louis de Funès die het dorp met hun films tot een mondiale attractie bombardeerden.
Leer mij de vissers kennen.
Geeft niet, de meeste aandacht daar gaat toch uit naar de pompeuze jachten van verstandelijk gehandicapte uitslovers met een heel speciale reeks banktekeningen in landen waarvan ik het bestaan niet eens vermoedde.
Wat is er eigenlijk tegen een zeilbootje?
De geluksdag
Ik moest er naartoe, naar Saint-Tropez. Afgesproken met iemand die me zou bijpraten. Dat kan nooit kwaad.
Ineens realiseerde ik me dat het vrijdag de 13e was. En die combi geldt – althans in mijn deel van Frankrijk – als een ultieme geluksdag. Vooral dan lootjes kopen! Ik ben niet van enig geloof of bijgeloof, maar ik ben op een vrijdag de 13e nooit in botsing geraakt; wel eens op een donderdag de 12e.
Uiteindelijk zal ik de Fransen nooit echt begrijpen. Hoezo een ‘geluksdag’ op vrijdag de 13e? Mij was altijd geleerd: ‘ongeluksdag’
Ultra rechts?
Ik kreeg op het beroemde terras met de rode stoeltjes
van Le Sénéquier te horen dat de ultra-rechtse ex-presidentskandidaat Éric Zemmour (7% van de stemmen) nu parlementslid namens St. Trop wil worden Verkiezingen in juni.
Ik kreeg te horen dat er mogelijk 10 strandtenten op het superieure strand van Pampelonne weg moeten. De administratieve rechter, er zou iets spelen met onduidelijke onderverhuur van vergunningen. Officieel de gemeente Ramatuelle, maar eigenlijk gewoon Saint-Tropez.
Le Club 55
Het verbaasde me niet. Ik ben weleens op die ‘plage’ een kijkje gaan nemen en belandde op het terras van de internationale hotspot Le Club 55. Geen goed idee. Een luidruchtig adres van al dan niet zelfbenoemde sterren die in elk geval ook tijdens hun vakantie van aandachttrekkerij hun professie hebben gemaakt. De menukaart bood weinig verrassends, de ‘addition’ daarin tegen wél. Er zijn van die surprise die je niet meteen aan Sinterklaas doen denken, al helemaal in een zomermaand aan de Méditerranée.
Tarte Tropézienne
Op dat terras van Sénéquier vroeg ik bij de afsluitende koffie min of meer uit beleefdheid om een stukje van de al even vermaarde Tarte Tropézienne.
Tja, daar laat ik het maar bij. Ik zal zo’n ‘traditional’ niet nog een keer begeren.
De veerpont bracht me terug naar Sainte-Maxime, geen weldenkend mens tracht Saint-Tropez nog per auto te bereiken.
Hij stond er nog, mijn auto en ongeschonden haalde ik mijn huis.
Op vrijdag de 13e.
