Of ik naar het dorpscafé wilde? De telefoon opnemen lukt prima als je maar weinig zicht meer hebt. Mijn beste vriend in mijn naaste omgeving aan de lijn.

‘Ja, natuurlijk, graag,’

Ook met het oog (of vooral dat, mijn ogen zijn met pensioen) op de mede-weggebruikers rijd ik al tijden geen meter meer. Dat is even vervelend als luxueus, ik laat me rijden.

Gewoon even 1.400 km

Lang geleden zo’n ritje van 1.400 km naar Zuid-Frankrijk, toen ik nog in Nederland woonde, geen enkel probleem. Ik wist precies bij welk ‘relais’ op de autoroute je het best kon aanleggen als er niet alleen benzine getankt moest worden. Ik heb het vaak gedaan, als oud-sportjournalist hield ik een soort recordboekje bij. Enige gekte is met nooit ontzegd, gelukkig maar.

Ik vroeg de thuis-secretaris mijn resultaten nog eens op te zoeken in dat boekje: 11,45 uur in een Fordje Fiësta die ik van Nederland naar de Côte d’Azur moest brengen. Ik heb meer ellende-klusjes voor m’n rekening genomen, zo onaardig ben ik nou ook weer niet, en het viel allemaal best mee.  Prima autootje, maar ik wilde er ook zo snel mogelijk weer vanaf. Dat lukte dus.

Enfin, ik wilde dus graag naar het café, de thuis-secretaris niet, iets met geen tijd wegens huishoudelijke werkzaamheden, het toilet stond blijkbaar op één. Ik niet.

Ik had een taxi kunnen bellen, maar dat is in mijn omgeving meer dan een zeven mijl op zeventien en qua factuur het driedubbele.

Dus zei mijn vriend: ‘ik kom je wel halen.’

Er arriveerde een auto in de tuin waarvan ik het motorgeluid niet herkende en niet vertrouwde. Ik mankeer ongetwijfeld van alles, al jaren, maar niks aan m’n oren.

Dit was geen Citroën

Was dit mijn vriend wel, die me al vaker in een serieuze Franse sedan had gechauffeerd?

Mijn hond nam poolshoogte onderaan de trap en bevestigde: hij is ’t, ze kennen elkaar al jaren.

Er stond een Volvo in de tuin. En ik snapte er niks van. Iemand die ik minstens 15 jaar als Citroën-evangelist kende ineens met iets uit Zweden? Jacques Brel voor Abba ingeruild?

Ik heb zelf een Citroën-historie: 2 CV, Dyane, Amie, Visa, BX, CX, honderdduizenden super comfortabele kilometers. En dan nu ineens in zo’n Volvo.

Het viel mee.

Maar het deugt niet.

Ik vind: verraad, van de Franse ‘brille’ blijf je af..

Ik leer bij

Voor zover ik wat vanaf het café-terras (lekker weer, rosé met nu al wat ijs) kon zien, ging het qua voorbijkomend verkeer vooral om Nederlandse en Belgische gekentekende voertuigen op vier wielen van Frans fabricatie: Citroën en Renault, zo hoort dat. Maar ook spotte ik (min of meer) Volvo’s en zelfs BMW’s.

Ik liet me per Volvo naar huis terug brengen.

Daar zit je ook niet verkeerd in na twee glazen rosé

Ik leer bij.