Oké, ik ben dan wel ‘handicapé’, maar ik laat me niet kisten. Dus trommelde ik de thuis-secretaris op en zei dat ik naar de supermarché in het stadje verderop wilde. Eigenlijk vooral omdat ik het op het terras in mijn tuin nu al te warm vond. Graadje of 30. Eind mei pas en dan al de rosé noodgedwongen met een ijsklontje tot Provençaalse limonade laten degraderen? En binnen hoor ik het altijd sublieme concert van de vogels niet, die hebben geen beroemde dirigent nodig en ook geen notenbalken van Bach.
Het ging in die winkel niet helemaal jofel. Ik wilde wasverzachter en ik wist precies waar dat altijd stond. Niet dus, kennelijk verhuisd. De thuis-secretaris wees erop dat ook de was niet meer onder mij valt en weigerde elke nadere speurtocht. Ik vrees dat we vanwege stemverheffing de aandacht trokken.
Let op de kleine lettertjes
Dat was in elk geval zo bij de kassa. Eigenwijs als ik ben en blijf, wilde ik zelf afrekenen. Maar ja, dan dat code-apparaatje. Toen ik nog goed zicht had, vond ik het al verdomd kleine cijfertjes, op de terugweg na zo’n kassa-avontuur dacht ik weleens aan de waarschuwing van mijn ouders: let op de kleine lettertjes.
Na twee mislukte pogingen in afwachting van het bevrijdende ‘code bon’ op het scherm, greep de thuis-secretaris in. Want drie keer een verkeerde code en je bent je bankpas kwijt. Hij rekende af met z’n eigen kaartje. Volgens de instructie van de bank houd ik mijn code geheim, zoals wel meer voor de thuis-secretaris.
Op de Provençaalse markt
Ik wilde ook nog even naar de Provençaalse markt Niet dat die veel voorstelt in mijn dorpje, maar ik begeerde de min of meer vertrouwde stemmen van de marktkooplui wel weer horen, en de geur van de Vietnamese ‘food-truck’ ruiken. Ik liet me ook langs de textiele stalletjes voeren. Ik zag niet veel, maar voelde genoeg en dacht aan Bangladesh, al helemaal nadat de thuis-secretaris wat prijzen noemde.
Een glaasje rosé moet kunnen
Op het café=terras stonden de parasols uitgeklapt en ik vond: een glaasje rosé moet kunnen. Desnoods met ijs. De kerkklok luidde, raar op dat tijdstip, het was al over enen. Ik dacht aan een uitvaart en volgens de thuis-secretaris lag er een condoléance-registrer voor de deur van de mairie.
Ik liet me bijpraten, de arme Jeanette die ik weleens gesproken had, was op 92-jarige leeftijd overleden. Ik besloot tot nog een glaasje en hief dat.
Een halfuurtje later schoven er twee mannen aan in lange zwarte pijen, zoveel kan ik nog wel zien. In mijn gereformeerde jeugd scholden we hen uit voor ‘zwartrokken’.
Nu doe ik dat allang niet meer.
Het regenkapje van mijn moeder
Het ging dezer dagen in Frankrijk weer volop over de ‘laicité’, de strenge scheiding tussen kerk en staat. Weer zo’n hoofddoekjes-debat dat de het land bezighoudt. Het maakt me als Provençaalse dorpeling weinig uit. Lang geleden droeg ik weleens een hoofddoekje, mijn moeder zelfs zo’n triest regenkapje.
In mijn dorpje zie je ook wel moslima’s met een hoofddoekje en pastoors in passende outfit. Mij best. Ik ben blij dat ik in de loop der jaren heb geleerd dat je elkaar in een Provençaals dorpje vooral met rust laat.
Ga je goed, en de thuis-secretaris ook!