Geen idee meer wanneer dat was, ik woonde nog niet zo lang in Frankrijk, dus het zal nog in de vorige eeuw geweest zijn. Op de autoradio hoorde ik ineens een plaatje voorbijkomen waarvan de melodie me verdomd bekend voorkwam. De omroeper van dienst zei dat ik de razend populaire zangeres Mireille Mathieu had gehoord en dat het nummer ‘LeVieux café de la Rue Amérique’ heette. Mooi nummer, dacht ik, dit is gewoon ‘Het kleine café aan de haven’ van Pierre Kartner. Toen ik het destijds voor het eerst hoorde, had ik meteen al het idee dat het een soort chanson was, het had iets Frans, of zo, ik wist het niet precies. Maar als die melodie vergezeld gaat van een Franse tekst, dan weet je ’t zeker: een nostalgisch chanson in de mooiste tradities van het genre. Ik houd het allemaal niet zo bij hoor, maar volgens mij heeft ook Joe Dassin nog een versie van ‘het café’ opgenomen, maar dan onder de titel ‘Le café des Trois colombes’.
Onderschatte muziekmaker
Ik bedoel, het deed me toch wel wat toen ik hoorde dat Pierre Kartner was overleden. Dat Smurfen-gedoe, dat zal allemaal wel, maar ik denk dus dat die man als muziekmaker onderschat werd. Ik herinner me in elk geval uit mijn Nederlandse jaren dat er vaak minachtend gesmaald werd: Pierre Kartner? Carnaval, moet je niks mee te maken willen hebben.
En dus vroeg ik me af hoe er in de media op zijn overlijden gereageerd zou worden. Het viel me mee. Ik zag aardig wat beeld & geluid op tv voorbijkomen, ik zag er een soort late erkenning in.
In Frankrijk heb ik gezien wat er gebeurt als er een muzikaal icoon overlijdt. Serge Gainsbourg in 1991, Johnny Hallyday in 2017, op alle tv-zenders uren-, wat zeg ik: dagenlange terugblikken larmoyante liefdesverklaringen. Kartner was natuurlijk geen icoon, maar ik heb wel geleerd dat er een heel verschil tussen de manieren waarop Fransen en Nederlanders hun muzikanten gedenken.
Ach, dat ‘kleine café aan de haven’, ik heb het vanaf het begin prachtig gevonden. En heus niet omdat mijn opa een klein café aan de Rotterdamse binnenhaven had. Als klein meisje vaak onder het biljart gespeeld. Ook nostalgie.
Beste Renée,
Waarom ik op jouw stukje over PC reageer is het volgende.
Mijn familie is opgegroeid met de familie van Pierre. Hij kwam als jeugdig persoon bij ons over de vloer in Breda, ging met mijn oudere broers om en speelde toen al muziek, overigens met een gestolen contrabas, die hij op aandringen van mijn oudste broer netjes terugbracht. Een jongen van 17 ambachten en …ongelukken. Hij had ook een enorm baktalent en uitte dat, door zo nu en dan een heerlijke taart af te leveren. En wat gebeurde er. Met mijn jongere broers vormde ik een bekende ‘band’ in het zuiden. Veel succes en belangstelling vanaf de buhne. Ik ontmoette destijds mijn ex vrouw, met een ‘gouden’ stem. Na de bandtijd vormden wij een bekend Brabants zangduo. Onze eerste single werd door Pierre en mij gemaakt. Wij kwamen bij hem en Annie zijn vrouw thuis en vormden een hechte muzikale band. Koffie uit kopjes met gebroken oortjes, armoede maar liefde in muziek en gesprek. Wij begin 20, zij begin 30. Hun eerste zoon werd geboren, mijn naamgenoot. Studios afgelopen, gezeuld en geslijmd met liedjes. Alles hebben wij met Pierre meegemaakt. Wij voelden zijn ontwikkeling naar het succes, ontmoetten Annie de Reuver en maakten de eerste succesliedjes mee met Wilmaatje en Corrie. Ons niveau lag muzikaal op een hoger niveau, maar hij bezweerde eens in de top te staan met zijn eenvoudige composities. Toen al en velen waren jaloers, erg jaloers. En dat ik altijd zo gebleven. Zijn successen werden kennelijk alleen in het buitenland gewaardeerd. Composities voor inderdaad Joe Dassin, destijds onze buurman in Cotignac. Maar ook Nana Moslouri, die ik goed kende met haar George Pistolas. Diverse Franse vertolkers. En Pierre… altijd normaal en kritisch gebleven. Een fantastische muzikant, maar ook mens, die het vanuit zijn eenvoudige opvoeding zo ver geschopt heeft. In Breda woonde ik op de Burg. De Manlaan om de hoek bij Pierre. Regelmatig wandelden wij samen met onze honden in het Mastbosch en deelden verdriet en vreugde in gesprek en muziek. Ik kan er een boek over schrijven en misschien doe ik nog weleens. Maar dit wilde ik even met je delen. Ik hoop niet teveel van je tijd geroofd te hebben Renée. Met lieve geoeten, Alexander, Cotignac.
Ps. Jouw blad, columns….complimenten daarvoor. Geweldig!
Dag Alexander,
Dank voor je mailtje. Wist ik allemaal niet.
Ciao, Renée