Gebeld door een ex-collega in Nederland die voor een uiteenzetting in zijn krant wilde vernemen hoe de sfeer in Frankrijk is. Met al die betogingen en stakingen enzo. Ik zei dat ik het niet wist. En vertelde maar weer eens dat Frankrijk volgens mij helemaal niet bestaat. Dat die lui in bijvoorbeeld Normandië of die daar in de verfomfaaide buurt van Lille heel andere Fransen zijn die in een heel ander Frankrijk wonen dan wij in het zuiden. Om over het imperialistische Parijs maar te zwijgen.

Frankrijk Vakantieland is een misvatting

Om mijn collega aan een zogenaamd geleerde quote te helpen, riep ik iets over allerlei tweedelingen in dit land: noord/zuid, arm/rijk, stad/platteland, calvados/pastis en nog zo het een en ander. Of ik die Nederlandse krant met een alinea’tje gehaald heb? ’t Zal wel niet. Ik had ook gezegd dat Frankrijk Vakantieland een tragische misvatting is. Dat wil bijna nooit iemand horen, zeker de toeristen niet, maar ik kom weleens (liever niet) in de banlieus van Marseille, daar zie je – zoals in die wijken van alle grote steden – het armzalige Frankrijk van de Tiers Monde (derde wereld).

Niet te lang doorsjouwen

Er was me ook gevraagd of ik dacht dat president Macron zijn pensioenhervorming voor elkaar zou krijgen. Misschien nipt in de Assemblée Nationale, maar er is hier ook een vorm van volksvertegenwoordiging op straat. On verra, we zullen zien, op 7 maart schijnt het hele land platgelegd te worden. Ik vind het eigenlijk best spannend en in elk geval nogal bijzonder dat zelfs Normandiërs en Provençalen samen optrekken. Kennelijk zijn ze het over één ding eens: niet te lang doorsjouwen. Doe ik trouwens ook niet.

Bedacht door Louis de Funès

Gelukkig valt er zoals altijd ook nu nog wel wat te lachen om de Fransen. In de Assemblée zijn tijdens de hakketakkerige debatten over de pensioenwet zo’n 14.000 (geen tikfout) amendementen ingediend. Dat vind ik humor, een eerbetoon aan Louis de Funès die dit massale prijsschieten op de parlementaire kermis bedacht zou kunnen hebben. Ik had ’m er graag aan het werk gezien. Al lopen er in de vergaderzaal nog genoeg imitatoren rond met een bijna even tomeloze neiging met hun handen opgewonden het woord te voeren. Als de Assemblée op tv is, weet ik bij voorbaat al dat het genieten wordt.

Grootmoederlijk getroost?

En nu het oproer kraait, vraag ik me soms af wat Macron nou op zo’n actiedag zit te doen. Vandaag (donderdag, acte V van het protest) de hele dag aan de buis gekluisterd? Nerveus, boos, tierend dat ie onbegrepen is? Grootmoederlijk geroost door zijn echtgenote?

Ik moet ook altijd wel lachen als de president in de media wordt aangeduid als de ‘locataire’ (huurder) van het Élysée. Dat zo iemand maar goed onthoudt dat ie er heel tijdelijk woont, dat ie vooral niet moet denken dat ie een soort monarch is.

Zijne IJzigheid met een missie

Ik heb af en toe het idee dat Macron dat juist wel gelooft. Genomineerd als president van de rijken en als Zijne IJzigheid met een missie, dat is in dit land – vrees ik voor hem – niet de kortste route naar warme gevoelens. Misschien geniet hij in den vreemde wel meer aanzien dan in eigen land.

Dat had ik natuurlijk ook tegen die Nederlandse collega moeten zeggen toen me naar de sfeer gevraagd werd. Maar ja, om 9 uur ’s ochtends kun je me maar beter helemaal niks vragen. Dan is espresso 3 nog niet eens besteld en de croissant nog niet geheel verorberd.