In Frankrijk en om de Fransen valt gelukkig genoeg te lachen, maar ik werd ook heel vrolijk toen iemand me vertelde dat ik mee mocht doen aan de verkiezingen voor de Provinciale Staten in Nederland. Het leek me humor, maar toch thuis even op het net nagevlooid en het bleek geen grap. Ik ben in Noord-Holland geboren en mijn laatste adres in het oude vaderland was in Schoorl. Dus zou ik mee kunnen doen in die provincie. Dacht ik. Maar dat was toch weer niet zo. Ik begreep er niet veel van, iets met stemmen in een niet bestaande provincie, ik had er geen zin in te trachten te doorgronden wat er in de altijd komische sector onzin & flauwekul verzonnen was.

Welke dolende lichtgewicht lanceerde het ongetwijfeld als briljant verkochte idee dat iemand als ik aan een provincie-verkiezing in Nederland zou moeten kunnen meedoen? Ik heb dat land al 30 jaar geleden de rug toegekeerd, ik ben er 20 jaar niet meer geweest, ik volg amper het nieuws uit dat Madurodam (behalve over Ajax en AZ), en ik ben dus als kiezer volstrekt ongeschikt, mijn deelname zou eerder verboden moeten worden.

Een buitenlandse bemoeial

Ik vind dat je je als emigrant heel terughoudend moet opstellen als het over je land van herkomst gaat. Doe ik als immigrant in Frankrijk overigens ook. Ik zou mee kunnen doen aan de gemeenteraadsverkiezingen hier, mocht ik opgewassen zijn tegen de bijbehorende administratieve rompslomp. Dat is niet het geval en ik verword liever niet tot zo’n buitenlandse bemoeial met afwijkende opvattingen over het gemeentebestuur. Daar gaan de autochtonen over en bovendien heb ik niets te klagen of te zeuren over de gang van zaken in het gehucht waar ik min of meer toevallig ben geland.

Liefst twee laadpalen

De burgemeester wint de verkiezingen altijd met de Noord-Koreaanse score van 100% van de stemmen en dat is wat mij betreft prima zo. Een nette man met de flexibele souplesse van een in allerlei opzichten meetellende regelneef als het om een vergunning gaat. Al had ik nooit bedacht dat het dorp dringend behoefte had aan liefst twee laadpalen voor elektro-auto’s want we rijden allemaal in fossiele occasions. Die palen staan er maar te staan, ook nog nadrukkelijk uit het zicht van eventueel doorgaand verkeer of van bijvoorbeeld toeristische milieuhoeders in gestekkerde accu-sedans.

Alle vertrouwen in het bewind

Niemand weet welke, maar we zijn dus op een toekomst voorbereid. Dat is een geruststellend idee dat alle vertrouwen in het bewind rechtvaardigt. Mijn stem hebben ze niet nodig, juist niet.