Nee, mij niet gezien op het Koningsfeest dat op een domaine in de Var gevierd werd. Ik ben republikein en ik snap niet wat er in Frankrijk te feesten valt als een min of meer bevriend staatshoofd jarig is. Als dat hier normaal was, konden we wel aan de gang blijven, we hebben nogal wat van die bevriende types. Alleen die Poetin nu even niet.

Maar ja, nogal wat mensen met een oranje achtergrond denken daar anders over. Geen probleem, als ik maar niet hoef. Ze zijn bijna allemaal lid van diverse Nederlandse clubs, waarbij het draait om wat oer-vaderlandse gezelligheid heet, en eigentijds netwerken. Ik ben geen lid, ik ben nergens lid van, en tevens ongezellig van aard. De charme van contact zoeken met mensen die ook uit het treurige noorden van de regenjassen en de windjacks stammen, is voor mij te hoog gegrepen. Ik kan niet klaverjassen en wandelen in geruite petten – groepsverband is een project dat ook mijn hond niet aanspreekt.

Hollandsche versnaperingen

Naar ik begreep waren er op het Koningsfeest in de Var ook Hollandsche versnaperingen verkrijgbaar, maar zo’n brokkeltje kaas van Old Amsterdam of zo haalt het qua gastronomische smaakbeleving natuurlijk op geen stukken na bij brie of camembert. Een glaasje korenwijn, daar zou ik nog wel naar talen. Maar verder heb ik liever met Fransen te maken, ik woon hier nu eenmaal. Een Nederlandse vereniging aan de Côte d’Azur of elders in Zuid-Frankrijk doet me heel soms denken aan een soort koloniale enclave.

Je hebt hier – geloof ik – ook wel Vlaamse verenigingen. Die hebben het zo geregeld dat we op 21 juli, hun nationale feestdag, zelfs in mijn omgeving vrijwel overal moules-frites geserveerd krijgen. Briljant idee! En nog erg lekker ook.

Een handtekening in de nacht

Dus niet naar het Koningsfeest geweest, maar maandag 1 mei zal niet aan me voorbijgaan. De Fransen zijn nog steeds woedend over de pensioenwet, door de president letterlijk in het holst van de nacht ondertekend, hij wilde geen minuut langer wachten. Van dat berichtje werd ik dan wel weer vrolijk.

Overal waar hij een zwaar beveiligd werkbezoek aflegt, wordt hij onthaald op zo’n concert des casseroles, zijn ministers trouwens ook.

Filmfestival in het donker?

Maandag zou het dus allemaal moeten gaan gebeuren, met massa-demonstraties en dergelijke. En daarna is het oproer niet voorbij. Vakbonden dreigen de stroomknop om te draaien tijdens het filmfestival in Cannes en de Formule I in Monaco.

Ik ben daar weleens geweest, bij dat filmfeest. Ik herinner me Nederlanders als mevrouw Van Ammelrooy, de regisseur Pim de la Parra en een horde verslaggevers van Nederlandse media. Elke avond verzamelden ze zich in een café in de Rue d’ Antibes, achter de boulevard de la Croisette. Die kroeg was bijna twee weken lang een oranje  enclave. Ook toen al begreep ik dat samenklonteren niet.

Het zal aan mij liggen.