Als de wil van het volk de essentie van democratie is, dan heeft onze president allicht bijscholing nodig. Links won de verkiezingen, maar we kregen een centrum-rechtse regering. Afgelopen zaterdag meteen alweer ruim 100.000 boze demonstranten op straat. Het wordt vast weer een onrustige herfst in Frankrijk.

Behalve tegen dat politieke gedoe in la capitale richtte de woede in Marseille zich om een heel andere reden tegen Parijs. Want de drankfabrikant Pernod-Ricard is sponsor geworden van de voetbalclub Paris-Saint-Germain (PSG), eigendom van Qatar, steenrijk, en daardoor elk jaar weer landskampioen. Maar wij in het zuiden hebben Olympique Marseille, sedert jaar en dag de aartsrivaal van dat gehate PSG.  En dat het dan godbetert nota bene ‘onze’  drankenfabrikant is die die ellendelaars in Parijs een handje gaat helpen, ja hallo, er zijn grenzen. Een rel was geboren. Of nee, een lekker Frans schandaal. Hoogoplopend, zoals dat hier betaamt.

Pastis: Provençaals voor troebel

Het zit ongeveer zo. Zelfs bijna iedere toerist weet dat we hier behalve aan de rosé ook nogal verslingerd zijn aan een anijsdrankje dat onwetende vakantiegangers anisette noemen. Of ze vragen om een Pernod of een Ricard. Maar wij bestellen in het café of op het terras een pastis. Dat is Provençaals voor troebel. Pastis is de afgezwakte versie van absint, dat beruchte drankje, ooit ‘uitgevonden’ door de Zwitserse dokter Ordinaire (what’s in a name?) die geloofde in de medicinale werking ervan. Er gaan ook verhalen dat die dokter het recept gewoon van Zwitserse kruidenvrouwtjes heeft gejat.

Je werd er knettergek van 

Hoe dan ook, op zeker moment waren honderdduizenden Fransen aan absint verslaafd, wat ook te maken had met de teloorgang van de wijnbouw. Een parasiet vernietigde 75% van de wijngaarden. Dat absint bleek niet zozeer geneeskrachtig, niet alleen Vincent van Gogh werd er knettergek van. En toen was daar ineens ene Henri-Louis Pernod (1776-1851) in Marseille, die een gat in de markt zag voor een afgeleide van absint. Met onder meer zoethout en venkel. Even lekker, maar veel minder schadelijk. Het brouwsel sloeg aan, eerst bij ons in Zuid-Frankrijk. Tijdje later ook in Marseille, Paul Ricard (1909-1997) dacht dat er ruimte was voor een vergelijkbaar drankje, een tikkie anders, op basis van Provençaalse kruiden als koriander, kamille en citroenkruid. Werd ook een succes, al proeven alleen echte kenners het verschil tussen beide. Er kwam een fusie en nu is Pernod-Ricard een beursgenoteerde multinational.

De onverbrekelijke band tussen Marseille en pastis

Je zou kunnen zeggen dat pastis en Marseille onverbrekelijk met elkaar verbonden zijn. Dat vinden ze in elk geval in Marseille en er zijn genoeg fundamentalisten die menen dat pastis niet zo genoemd mag worden als het spul niet uit Marseille komt.

Met het oog op meer internationale uitstraling en bekendheid liet Pernod-Ricard zijn oog vallen op de in hele wereld meest bekende Franse voetbalclub, PSG. Dat hadden ze beter niet kunnen doen. Toen die sponsoring bekend werd, brak in Marseille de pleuris uit. Er werd meteen (en met succes) tot een totale boycot opgeroepen, op de tv zag je beelden van woedende Olympique-fans die hele flessen pastis door de wc spoelden. De opstand duurde maar een paar dagen. Want Pernod-Ricard gaf toe aan de wil van het volk en zegde de sponsoring van PSG op.

Ik vind dat mooi, weer eens zo’n keertje dat het volk zegeviert.