Sinds een week of wat is het gekreun en gesteun hier in en om het huis niet van de lucht. Om de paar dagen komt er tegenwoordig namelijk een personal trainer op bezoek. Da’s aanpoten, want het is er eentje die van aanpakken weet. Niks warming up, niks voorzichtigjes beginnen met wat lamlendige rek- en strekoefeningen, niks doe-maar-relaxed-aan met een paar hoogst moderne yoga-strapatses. De ‘zonnegroet’ bestaat uit een stevige roffel op de terrasdeur. Gevolgd door een afkeurend geblaf van het viervoetig huisgespuis; mijn honden hebben het niet zo op die personal coach. Logisch, hij komt niet voor mij, maar voor hen. Spelen! En ineens moeten die luie couchpotatoes eraan geloven. Sinds deze jeugdige en onvermoeibare coach de conditietraining op zich genomen heeft, rennen zich een rotje in de rondte. Niet uit vrije wil, maar omdat er geen ontkomen aan is. Het enthousiasme van Turc kent geen grenzen.
Turc, zo hebben we hem genoemd, sinds ik op internet heb uitgevonden dat onze gelegenheidsgast een Anatolische herder is. We hadden hem ook Erdogan kunnen noemen, maar je wilt zo’n allervriendelijkste kuddehoeder niet beledigen. Turc hoort namelijk een kilometertje of wat verderop over een troupeautje geiten te waken. Wil ie best doen – en doet ie ook – maar niet heel consequent; die stomme geiten willen niet spelen. En Turc is een jonge herder in opleiding die afleiding nodig heeft. Plus liefde. En aandacht. En een behoorlijke dagelijkse maaltijd. Dat laatste was waarschijnlijk de voornaamste reden dat Turc onze kant kwam op gedwaald, mogelijk in het spoor van een van onze lekker uit de bek riekende huishonden die een wandelingetje had gemaakt.
Toen ie voor het eerst voor de deur stond was hij vel over been, z’n ribben waren zelfs voor een Hans Anders-klant probleemloos te tellen. Nee, dat gaat hier niet, dan krijg je hoe dan ook een volle bak onder de neus geschoven. Fout? Vast wel, maar die fout ligt dan toch bij de ‘baas’ die kennelijk te belazerd is om z’n hond voldoende te eten te geven. En liefde. En aandacht. Anders gaat een hond niet aan de wandel. Niet zó’n hond in elk geval. Anatolische herders staan bekend om hun onvoorwaardelijke trouw aan de baas, om hun verantwoordelijkheidsgevoel, om hun waakzaamheid; ze verdedigen hun kudde. Maar ja, echt zuiver op de graat is Turc niet.
Turc is in opleiding, zei die baas. Maar de kans dat hij voor z’n examen slaagt is minimaal, vermoed ik: een mislukte variant van een rashond, te lief, te dociel, niet serieus genoeg. Dat weet ik uit eigen waarneming, de rest kwam ik aan de weet omdat ik hem op een dag ben gevolgd om er achter te komen waar hij vandaan kwam, en of hij überhaupt een baas had. Die vond ik een kilometer of wat verderop, een nurkse rotzak die eigenlijk helemaal geen dieren zou mogen hebben. Zijn vorige bastaard herdershond had ook al geen leuke leven; toen ze per ongeluk een nestje kreeg heeft ie alle puppies voor haar ogen verzopen. Daarna werd ze een beetje gaga, niet veel later ging ze dood. En zijn geiten hebben het ook niet best. Ik heb maar één woord voor dat type: connard.
Jawel, de hond was van hem. Jawel, de hond moest herdershond worden. Hij had hem uit de bergen gehaald, en wist ik wel wat het kostte om zo’n hond te voeden? En als die hond zich zo bleef gedragen, dan zou hij hem echt, heus wel, weg moeten doen.
“Mooi”, zei ik, “dan weet je nu waar je hem kwijt kunt.” Hij keek me onaangenaam aan en begon over aansprakelijkheid en gemaakte kosten. Ik ben weggelopen. “Vous savez où me trouver.”
Turc komt steeds vaker langs, blijft ook steeds langer. Maar dan speelt zijn verantwoordelijkheidsgevoel weer op. Gaat ie toch maar weer even kijken bij ‘zijn’ kudde geiten. En krijgt hij klappen en huisarrest van z’n ‘baas’.
Nee, ik kan Turc daar niet zomaar weghalen. Niet zolang hij uit eigen beweging toch weer schoorvoetend naar ‘huis’ gaat. Maar het komt wel goed. Voor de kerst woont Turc vast hier en heeft ie geen huis meer (waar ie niet naar binnen mag) maar een thuis. Gaat helemaal vanzelf. Hoop ik. En anders…..
Personal trainer
Dit bericht delen op:
Wacht niet te lang meis….. Anders is het straks te laat, met zo’n baas…..
Nee Clasien, we zijn ‘m echt aan het verleiden. Beetje bij beetje…..
Prachtig verhaal. Geniet van jullie personel trainer.
Zelden zo’n lieve hond meegemaakt Ko. Wat ons betreft een blijvertje.
hoewel ik de softie ben die zelfs een vlieg het venster opent i.p.v. hem/haar naar de eeuwige vuilnisbelten te meppen, wekken berichten over mensachtigen die dieren kwellen, verwaarlozen of erger, een moordlustige oerdrift in mij.
is de franse wet voldoende toereikend om dat stuk ongeluk te grazen te nemen en hem het recht ontzegd wordt nog ooit dieren te bezitten?
zo niet is het dan een optie om samen te spannen met gelijkgestemden zodat het hem onmogelijk wordt gemaakt in herhaling te vervallen.
Ja, de Franse wet is ontoereikend. En op het platteland hier hoef je daar ook niet mee aan te komen trouwens. Heel veel gelijkgestemden zijn er niet hier in de buurt. Maar we doen ons best Turc binnen te hengelen.
Haal Turc maar binnen, letterlijk en figuurlijk en leg maar een verdwaalde voetzoeker bij die connard… .
We zijn er druk mee bezig om hem binnen te hengelen Selma. Maar zo’n voetzoeker…. dat zou die arme geiten maar van slag maken.
Je hebt gelijk Renée!
Ik hoop het Selma!
Bravo!!! Zo zou ik het ook doen! Hopelijk blijft Turc vandaag of morgen voorgoed!!!
Bon courage!
Hondenliefhebster Joyce.
Afwachten maar Joyce.’t Is niet anders.
Dag René,
Mijn ervaring is dat de meeste Fransen -net als in Nederland- goed zijn voor hun dieren, maar er zitten creaturen tussen …. zeker a la campagne. Ik ben wel eens een hele magere (ex)jachthond tegengekomen in het bos, kennelijk niet goed functionerend en maar achtergelaten. De hele omgeving scheen van zijn bestaan te weten.
En regelmatig krijg ik bezoek van de katten beneden uit het dorp die vooral op zoek zijn naar aandacht en ‘een goed gesprek’; zij worden geacht hun eigen kostje te regelen.
Ik denk dat jij en jouw andere viervoeters binnenkort permanent gezelschap hebben. Mooi verhaal weer van je.
Kattenliefhebster Cora
Ja, zo gaat dat Cora, dieren worden door bepaalde figuren gezien als wegwerpgebruiksvoorwerpen. Mooi dat je die katten de aandacht geeft die ze verdienen.
Super ! Ik hoop dat hij zal blijven op een dag ….
Hoi Renee, goede actie maar verwacht van een Anatool geen huishond zoals je die nu hebt. Ik heb zelf hier, ik woon niet ver van je vandaan, een Maremma gehad. Zelfde groep, kuddebewakers. Zij denken altijd dat jouw terrein groter is dan jij zelf hebt bedacht en kunnen bij gewenning erg waaks zijn. Het zijn van nature onafhankelijke honden, niet gehecht aan de baas. Daarbij moet gezegd dat het fantastsch fijngevoelige honden zijn met hoge intelligentie. Daar een band mee creeren is een van de mooiste dingen die ik ooit heb meegemaakt.
De herder is fout bezig in zijn opvoeding. Alleen een oudere hond kan hem leren hoe de kudde te bewaken. En zonder voer loopt elke hond weg. Wens je heel veel succes met deze fijne hond en indien je hem adopteer, lees dan veel over hem. Met zachtheid en intelligentie kom je heel ver bij deze honden. Jou toevertrouwd!
Danielle
Ik weet het allemaal Danielle. En al is deze niet héél erg slim (‘t is geen raszuivere, en ook een stuk kleiner dan een ‘echte’ Anatool), hij is wel erg lief. Zojuist weer de deur uitgewandeld na een middagje hier; de ‘bankhangers’ liggen afgepeigerd uit te hijgen :-]
ik lees je logje wat later, hoe is het nu met Turc??
Turc komt en gaat, maar blijft wel steeds langer, speelt met de rode, en trekt zich steeds minder aan van het kleine zwartje jaloerse ettertje. Gaat dus goed eigenlijk.