Opening night at the pizzeria

do 29 maart 2018

De pizzeria ging weer open na de winterstop. Da’s best vroeg, normaal moeten we tot ver voorbij Pasen wachten voor het enig overgebleven eethuisje van ons gehucht weer ontvangt. Meteen maar even gaan kijken. Het was druk, wel vier tafeltjes bezet. Het eeuwig jonge obertje hipte af en aan. Hoe hij het doet, geen idee, maar wat hij ook doet, hij hipt erbij. Of ie nu enorme pizza’s ronddeelt, naar de bakker snelt omdat de pizzabaas het stokbrood weer eens vergeten is, of op straat een dampertje doet: hij hipt. Als een musje. Zo zijn we hem na verloop van tijd dus ook maar gaan noemen. Het Musje is van huis uit bijzonder klantvriendelijk, bijna aaibaar zeg maar. Maar deze avond was hij wel héél erg serviel, van het niveau ‘knip knip mes mes’. Allerbeminnelijkst bezorgde hij het overduidelijk niet uit het dorp afkomstige en zeer deprimerende stel op leeftijd aan het tafeltje naast ons: een pizza voor hem, en niets voor haar. Madame at niet mee, madame bliefde slechts thee en keek verveeld op haar telefoon. Meneer stuurde zijn pizza zonder te proeven terug, er moest meer kaas op. Ik had toevallig ook zo’n kaaspizza. Echt, hópen kaas, in drie soorten; de honden zijn nog dagen dolgelukkig geweest met de doggy bag die ik mee naar huis bracht. Het Musje verblikte of verbloosde niet, hij nam het wagenwiel glimlachend mee terug naar de keuken en parkeerde dat even later met extra kaas ter dikte van een donsdekbed weer op het tafeltje.
Intussen bediende hij de andere tafeltjes en informeerde hij bij ons om de haverklap of alles naar wens was. Bij elke doorkomst gaf hij ook de exacte tijdsduur van de bereiding en de vermoedelijke levertijd van de volgende gang aan. Dat vond ik opmerkelijk. Tot ik me realiseerde dat we zijn ‘testcase’ waren. Natuurlijk! We waren ruim acht maanden verder sinds onze laatste ontmoeting. Had te maken met die wintersluiting, maar ook met die memorabele 14 juillet van vorig jaar. Netjes vooraf gereserveerd, logees over de vloer, een hapje op het terras van de pizzeria en dan feest op het dorpsplein. We schoven om acht uur aan, om een uurtje of half negen hadden we een aperitiefje te pakken. Het Musje kwam tegen half tien de bestelling opnemen, en of we alvast de wijn wilden; het was druk dus het kon nog éven duren… Intussen draafde het Musje af en aan, maar steeds langs ons tafeltje heen. Om ruim na tienen – het feest was inmiddels in volle gang – ging ik toch maar eens binnen kijken en stak mijn hoofd om de hoek van het piepkleine open keukentje. “Nee nee”, piepte het Musje terwijl hij net weer met borden volgeladen werd, “het komt eraan hoor!”
Het kwam niet. En om elf uur besloten we dat het mooi geweest was. We rekenden de aperitiefjes en de wijn af, we gingen een patatje met merguez scoren op het feestterrein. Het Musje bracht ons duizend excuses vanuit de keuken en keek ons berustend na. Hij wist, die zien we voorlopig niet meer terug. Had ie goed ingeschat. Maar ja, dan zagen we het Musje weer eens door het dorp hippen, hij zei altijd vriendelijk gedag, en de laatste weken voor onze capitulatie hipte hij zelfs samen met de kok/eigenaar van de pizzeria langs als we op het caféterras zaten. Steeds dichter langs, een praatje kon niet uitblijven. Zo leerden we dat de kok een verdwaalde Serviër was die ooit aan een pizzabakkerscompetitie had meegedaan, dat keuken geheel verbouwd was, en dat ze over een paar dagen weer open gingen. Ze vroegen het niet, maar ze keken er wel zo bij.
En dus zaten we nu hier, en kregen we een dienstregeling voorgeschoteld waarvoor de NS een moord zou doen. We bevestigden keer op keer dat alles geheel naar wens was en dat de timing niet beter kon. Het Musje groeide en glom. Slechts één keer werd zijn geluk verstoord. Een beetje, door een ander tafeltje. Met veel moeite had hij op verzoek het loodzware schoolbord waarop de menu’s en à la carte-gerechten stonden genoteerd, naar het allerachterste tafeltje gezeuld en hem zo opgesteld dat de nieuw aangekomene een keus kon maken. Deed ie niet. Het werd een pizza van het pizzaschoolbord dat een eind verderop stond en blijkbaar vanuit de verte ook goed te lezen was. De kaart naast het tafeltje mocht wel weer weg. Ging blijkbaar niet snel genoeg, het Musje was net elders aan het uitserveren. Dus torste de ruimschoots van onnavolgbare tattoos voorziene krachtpaster het schoolbord het smalle gangpaadje van achter naar voren door, tafeltjes en stoelen in wanorde wegmeppend. Het Musje verschoot, maar herstelde zich dapper en bracht even later de gewenste pizza. Die werd routineus dubbelgeklapt, zonder verdere plichtplegingen handmatig achter de kiezen geschoven en weggespoeld met een ferme hoeveelheid huiswijn. Uitstekende huiswijn, we dronken ‘m zelf.
Het Musje nam revanche door alle tafeltjes en stoelen die hij weer op hun plek moest zetten, zodanig ruim te parkeren dat je flink moest slalommen om de uitgang te bereiken. Deed de krachtpaster trouwens niet, hij liep er bij vertrek voor de tweede keer dwars doorheen.
“Of alles naar wens was geweest?” informeerde het Musje bij het presenteren van de rekening, waarop de koffie nadrukkelijk ‘van het huis’ was. We konden het alleen maar beamen, en onze complimenten uitspreken over de verbouwde keuken. Waaraan trouwens niets bijzonders opviel behalve een verfje.
“Nee”, legde de Serviër uit, “de verbouwing was boven, op de eerste verdieping. Daar zat ooit een wijnopslag waar later water in stond, een enorm bassin. En het voelde toch niet prettig om daaronder te werken.”
“Was dat jullie huiswijn?’ vroeg ik verbaasd.
“Nee hoor, die van ons komt uit Italië.” Gulhartig gaf hij ons een flesje mee.
Het seizoen is weer begonnen.

8 gedachten over “Opening night at the pizzeria”

  1. Kijk zo gaat dat in het dorp. Jullie dorp of de onze. Een fles olijfolie of een fles wijn bij de aankoop van het een of ander. Dat wordt dus pizza’s smullen. Maar wel met een wijn erbij natuurlijk. Italiaans!

  2. Antje Keller-van Mol

    Het is weer een heerlijk verhaal en het is altijd genieten hoe alles beschreven wordt.
    Ik zie het “musje” in gedachten hippen!
    Geniet van het mooie voorjaar Renée!
    Hier ontploft de natuur. Prachtig mooi is de lente op dit moment!

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Of reageer met je Facebook account

Scroll naar boven