De leestips van Kijk, Zuid-Frankrijk! wijzen je de weg naar Frankrijk-boeken die je ook op afstand kunt bestellen, of (meestal) downloaden als E-book.
Maria Edelman, boekenrecensent
Midwinter
Ik heb niks met skiën of welke vorm van wintersport dan ook. Ik ben niet zo van ‘brrr….’. , doe mij gewoon de warmte van de Provence. Dus ‘Midwinter’ van Suzanne Vermeer dat in een sneeuwgebied speelt, trok me niet bij voorbaat aan. En wat mij betreft ook nog een ander probleempje: Suzanne Vermeer bestaat helemaal niet. Gaat om het pseudoniem van de in 2011 op 49-jarige leeftijd overleden schrijver Paul Goeken die destijds als thrillerauteur debuteerde met ‘Hammerhead’. Op advies van zijn uitgever koos hij later een vrouwelijke schuilnaam; ‘detectives’ van vrouwen verkopen beter. Dat is wel een beetje triest. Volgens mij telt alleen kwaliteit. Hoe dan ook, de nabestaanden van Goeken meenden dat zijn ‘Suzanne Vermeer’ moest blijven schrijven. En nu is er dus een soort collectief van auteurs die minstens twee keer per jaar een boek van Suzanne Vermeer doen verschijnen. En dat doen ze niet verkeerd, in elk geval het ene verkoopsucces na het andere, en ik zal niet ontkennen dat ‘Suzanne’ heel lekker schrijft.
In ‘Midwinter’ vind je de bevestiging van mijn idee dat dat ge-ski zo’n lolletje niet is. We maken kennis met Alice de Vreede wier wintersportvakantie op een drama uitloopt. Acht jaar later gaat ze op aanraden van een therapeut met vrienden de Grand Tour de Trois Vallées skiën. Als het weer slechter wordt, lopen de spanningen in het gezelschapje op en gaat het op tal van manieren mis.
Je kunt zeggen: in elk geval een aanrader voor iedereen die nu zo boos is dat er voor 15 januari in Frankrijk geen wintersport te beleven valt. Wie weet concluderen ze na lezing van dit boek dat dat eigenlijk helemaal niet erg is.
Midwinter, door Suzanne Vermeer. Bruna Uitgevers. € 15,99.
Met Parijse pen
Er is in Nederland maar één criticus die de Franse literatuur bijhoudt: Margot Dijkgraaf in dagblad NRC. En ze doet meer dan dat. Onlangs verscheen haar boek ‘Met Parijse pen’, ondertitel: ‘literaire omzwervingen’, met schitterende foto’s (in zwart/wit) van Bart Koetsier. Dijkgraaf beschrijft erin de ervaringen van 10 schrijvers, overleden of nog onder de mensen, onder wie de Nederlanders Remco Campert, W.F. Hermans, Nelleke Noordervliet en Adriaan van Dis. Waar woonden ze, wat zagen ze, waar liepen ze, dat is ongeveer het idee van Dijkgraaf. In de voetsporen van, heet dat, geloof ik. Ze kan zelf ook heel goed kijken en schrijven, Parijs anno nu ten opzichte van wat ‘haar’ auteurs eerder noteerden. Ik ben – niet recent – vaak genoeg in Parijs geweest en heb eerlijk gezegd nooit gesnapt waarom die stad zo’n inspiratiebron vormde (of misschien vormt) voor allerlei kunstenaars. Citaat van Campert: “Wie uit Amsterdam aankomt op het Gare du Nord, wordt overvallen door een gevoel van lichtheid, een zeldzame emotie van geluk, avontuur en vrijheid”. Tja. Ik arriveerde – decennia later – op dat station en dacht: wat een zooitje. Bij resto Terminus om de hoek waren de oesters wel in orde. Er is blijkbaar iets met dat Parijs waarvan de charme me altijd ontgaan is. Maar als je dit boek leest, begin je toch te denken: het moet aan mij liggen. En zeker wie melancholie koestert, is heel blij met dit boek.
Met Parijse pen, door Margot Dijkgraaf en Bart Koetsier. Boom Uitgevers. € 29,90.
Mijn boeken zijn uitgegeven bij Amazon.fr, geschreven in het Nederlands en aldus makkelijk te bestellen en in de bank te lezen. Misschien een tip?