Er wordt door toeristen wat afgeklaagd over de Franse horeca, je hoeft er de sociale media maar op na te lezen. Vooral het bedienend personeel in Parijs krijgt er steeds van langs, dat zou uitblinken in arrogantie, ongeveer wereldkampioen. Maar ja, wie anno 2024 een ober van al dan niet gevorderde leeftijd nog steeds met ‘garçon’ aanspreekt, heeft toch een afslag gemist. En Frankrijk is trots op de eigen taal, dus hoezo die toeristen in hun rare buitenlands proberen te verstaan?
Even afgezien daarvan: er kunnen u tijdens uw Franse vakantie eigenaardige dingen op terrassen, in cafés en restaurants overkomen waarvan u vindt: belachelijk! Dat vindt de Franse wetgever dan soms ook. Of u er ‘een zaak’ van maakt, moet u zelf weten, maar u staat formeel vaak sterk.
Voorbeeld: uurtje of zeven, lekker terras, u heeft zin in een kopje espresso.’t Komt vaak genoeg voor dat u dan te horen krijgt: we doen geen warme drankjes meer. Maar volgens de Franse wet is dat verkoopweigering, mag niet! Tenzij er een redelijk argument is om niet te leveren, bijvoorbeeld het espresso-apparaat is kaduuk.
Ander voorbeeld: u bent met z’n tweeën, er is in het restaurant nog één tafeltje vrij. Géén bordje: ‘réservé’, maar er is voor 5 man gedekt. De ober verbiedt u aan die tafel plaats te nemen. Geldt ook als verkoopweigering en is dus illegaal. ’t Is de vraag of u dan zin heeft in een desbetreffend debat, maar u weet nu dat u in uw consumentenrecht staat.
De wet en een ‘mening’
Nu wordt het ingewikkelder. U zit op een terras, glaasje wijn erbij. U vindt één consumptie wel genoeg, ook al blijft u nogal lang hangen. Tot ergernis van de ober die steeds komt vragen of u nóg iets wilt drinken en vrij duidelijk maakt dat opkrassen ook een optie is. De wet zegt er niks over. Er is wel een ‘mening’ van de DGCCRF (Direction Générale de la Concurrence, de la Consommation et de la Répression des Fraudes): als een café of een terras vollopen, is het redelijk dat ze u dan uitnodigen benen te maken. Tip: in deze omstandigheden altijd het bonnetje gereed houden dat bewijst dat u uw consumptie al betaald heeft!
De meegebracht croissantje
Terug naar de wetgever. U tippelt een café binnen, bestelt wat te drinken en haalt een croissantje te voorschijn dat u net bij de bakker om de hoek hebt gekocht. Mag u dat gaan zitten opeten? Ja, zegt de wet. Tenzij er bij het café buiten een bordje hangt dat het snacken van meegebracht voedsel uitdrukkelijk verbiedt. ’t Is maar wat je overzichtelijke regelgeving noemt. Maar soms is de wet duidelijker. Want stel, u bent met z’n drieën, u bestelt op het terras één flesje Orangina en vraagt om drie glazen. De gérant staat dan in zijn recht als hij dat onzin vindt en met maar één glas aan komt zetten. Als ’t druk is, mag hij de ‘non-consommateurs’ ook nog vragen weg te gaan.
In dit verband: als iemand niet mee eet in een restaurant mag het bezet houden van een plaats aan tafel in rekening worden gebracht. Tenminste, als dat buiten op een bord staat vermeld en/of op de menukaart.
De doggybag verplicht
Goed gegeten, maar toch een beetje teveel op uw bord, en zelfs de wijn niet op? De doggybag! De wet ‘Grenelle 2’ bepaalt dat de ober u dan moet aanbieden de restanten mee te nemen. Er zou eventueel iets in rekening gebracht mogen worden voor het verpakkingsmateriaal dat het restaurant overigens niet in huis hoeft te hebben. Die wet bepaalt dat restaurants die meer dan 10 ton per jaar aan etenswaar weggooien, een boete (kunnen) krijgen. Ook zij hebben dus een financieel belang bij de doggybag die in Frankrijk al steeds gewoner werd. ‘Gaspillage’ (verspilling van voedsel) is in Frankrijk een ‘hot item’.
Kinderen mee?
Tenslotte: cafés en restaurants mogen baby’s, kleine kinderen, kinderwagens, etc. de toegang niet weigeren. Wie dat toch doet, kan volgens het Wetboek van Strafrecht wegens discriminatie vervolgd worden. Maximumstraffen: 3 jaar cel en € 45.000 boete. Er is een aantal restaurants van een zeker niveau die kleine kinderen nadrukkelijk buiten de deur willen houden. In Zuid-Frankrijk loopt nu een proefproces.
