Heerlijk dat steeds meer mensen me spontaan een mailtje sturen over wat ze nou weer hebben meegemaakt. En soms denk ik dan: een belevenis die jullie misschien ook wel interesseert. Ik vraag dan toestemming om die ‘ingezonden brief’ (lekker ouderwets begrip hè) in een beetje aangepaste vorm hier te plaatsen. Mevrouw Tine Bol, de afzender van dit mailtje, vond het prima. Lees maar.
En daar stond ik dan drie kwartier te staan. Met een mondkap op te zweten in een bloedhete wachtkamer, zonder stoelen en zonder airco, want dat mag niet meer. Drie kwartier drentelen in een hok met ramen aan de zonkant is lang. Erg lang. Altijd al, maar nu met makers op tegen gespetter en vreemde ademvluchten is drie kwartier langer dan verdraagbaar. Al helemaal voor een brildrager als ik. Bij elke zucht bewasemde mijn lauwe adem via de bovenkant van het klamme masker mijn brillenglazen tot matglas. Het scheelde niet veel of ik was gevlucht. Tot mijn eigen verbazing volhardde ik dapper en eindelijk was er de arts die mijn naam afriep.
Het was mijn eerste langdurige masker-draag-ervaring. Sinds het begin van de confinement verliet ik mijn erf vrijwel uitsluitend nog om rondjes te lopen in de buitenlucht. Meestal op tijden dat heel Frankrijk aan tafel zit. Dat kon dus zonder gevaar masker-loos. En het was nog niet echt warm weer, dat scheelde ook.
Zo’n wachtkamer-zonder-stoelen-zonder airco-met-masker, dit nooit meer. Bedacht ik achter mijn bewasemde glazen. Tenzij iets levensbedreigends ergere gevolgen zou kunnen hebben dan het bezweette wachten.
De gloednieuwe jonge huisarts toonde begrip en excuseerde zich voor het lange wachten. En dat ik hem via het systeem Doctolib op afstand kon consulteren.
Leek me een spannend idee. Dat aardig past bij onze nieuwe manier van de buitenwereld beleven. Veraf en toch dichtbij.
Ik skype vaak met mijn moeder in Nederland en af en toe met m’n broer. We vergaderen, zal ik maar zeggen, dan via Teams of Zoom. Net als de rest van de wereld. Maar wij natuurlijk niet met zo’n nep achtergrondje voor de privacy, of juist met je intellectuele boekenkast om die zogenaamd per ongeluk aan collegae te tonen.
Het Doctolib systeem heeft geen leuke achtergrondjes, het is alleen maar ‘to the point’. De eerste consultatie op afstand werd gezellig. De arts is een leuke knul die op mijn zonen lijkt. We zagen voor het eerst elkaars gezicht en dat droeg gek genoeg bij aan het gevoel elkaar al jaren te kennen.
Het gaat aardig goed met me. Binnenkort wel de jaarlijkse APK-beurt bij specialisten, met onder meer een dopler- en een fietstest. Jammer dat dat allemaal niet via Doclib kan. Ik ben bang dat ik nog een hoop dampige maskermomenten in het verschiet heb.
Tine Bol
Als corona iets heeft bijgebracht dan wel verkleinen van de afstanden via internet. Een goede zaak
We zijn het eens.