Een vers mailtje van mijn vriendin Julia Fortuin. Ze woont sinds een jaar of acht in Parijs en begon daar ooit met een blog over het Parijse leven. Ze is UX/UI designer, schrijver en illustrator. We houden elkaar op de hoogte van onze ervaringen, zij in de lichtstad stad, ik op het platteland.
Hi Renée,
Op het moment van schrijven sluit ik net een Covid-quarantaine af: ik mag weer officieel naar buiten, maar niemand wil me nog echt zien, wat ik natuurlijk wel kan begrijpen. Daar was ie dan, de beruchte ziekte, in m’n lijf, en godzijdank ben ik redelijk bespaard gebleven.
Hoe ik het virus heb opgelopen? Er zijn verschillende theorieën, maar er was iets met een date met een acteur en zeker is dat we na die date beiden Covid-patiënt zijn geworden. Wat overigens niet bepaald heeft geleid tot een romantisch samen-ziekzijn.
Voorafgaand aan mijn positieve test heb ik zo ongeveer een week in medisch ‘no mans-land’ geleefd. Eerst dacht ik dat ik dat ik een verkoudheidje had opgelopen. Ik isoleerde me, werkte thuis, probeerde tevergeefs een afspraak te maken voor een PCR-test en net toen ik me beter voelde en onderweg was naar het laatste dînertje dat ik met vrienden zou hebben voordat het couvre-feu in werking zou treden, belde de date met slecht nieuws: hij was verkouden, z’n reuk en smaak kwijt geraakt. Hij zou me dus even niet kunnen zien, maar voor mij was er niets aan de hand, hij was aangestoken door z’n beste vriend, die hij ná onze date had gezien.
Toen ik ophing was ik net aangekomen bij het restaurant van bestemming waar mijn vrienden buiten stonden te wachten op een tafeltje. Ik deed ze verslag van het gesprek en besloot dat ik toch maar beter rechtsomkeert kon maken. Eenmaal thuis zocht ik verwoed naar definities van een cas contact, belde met vrienden hoe zij dat hadden gedaan, en omdat het verhaal van mijn date dusdanig veel vragen opriep besloot ik ‘m nog even te bellen om te vragen hoe het precies zat. Tot mijn verbijstering was meneer net bezig een theaterzaal te verlaten, waar hij nog even anderhalf uur zijn eigen sector potentieel had zitten te besmetten. Het enige wat ik uit kon roepen was ‘mais t’es FOU!’
De week die volgde heb ik vooral in slapende toestand doorgebracht, mijn vorderingen delend met een vriend die ook besmet was geraakt (jij ook al je reukvermogen kwijt? Op welke episode van ‘Emily in Paris’ zit jij inmiddels? – de Netflixserie is behalve een aaneenschakeling van tenenkrommende clichés en toevalligheden ook een feest der herkenning). Dit weekend zijn we voor het eerst samen naar buiten gegaan en hebben we een wandeling langs de Seine gemaakt. We waren eraan toe, onze lichamen wisten niet zo goed meer wat bewegen was. En geen van ons beiden had last van die flinke urinelucht die er onder de bruggen langs die kades kan hangen.
Ik ben dus redelijk goed uit deze episode gekomen, maar ruik nog steeds vrijwel niets en mijn ademhaling is nog altijd niet wat ie is geweest. En het virus is nu overal. Met dit tempo kan ik me niet voorstellen dat niet iedereen het voor Kerst zal hebben gehad, maar blijkbaar zijn de golf en de bevolking dusdanig groot dat dit nog wel even door kan gaan. Vanmiddag brak er even iets in me: een enorme behoefte om alle mensen die ik liefheb flink te omhelzen, om weg te gaan uit deze stad. Tsja, gewoon nog maar even flink doorbijten denk ik, hè?
Houd je taai!
Liefs, Julia
Dag Julia,
Ik zou bijna zeggen: kom maar op, big hug! Met mondkapje op vanzelfsprekend. Maar zo simpel is het helaas niet. Zelfs in ons minuscule dorpje hebben we nu al acht (!) coronabesmettingen, dus je zou van de regen in de drup belanden. Doe maar even niet. Je bent er tot nu toe redelijk goed doorheen gekomen, houden zo en vooral geen extra risico lopen. Zoals die mafkees van een date van je, die blijkbaar z’n eigen superspreadevent heeft georganiseerd. Meteen dumpen die gast!
En hou jezelf in de gaten; dat rotvirus kan een hele lange nasleep hebben met vermoeidheid, concentratiestoornissen, ademhalingsproblemen, onvoorziene lichamelijke ongemakken en andere onhebbelijkheden. Reuk en smaak kwijt vind ik trouwens ook rampzalig, alhoewel… Zoals ik al eens heb verteld, hèb ik geen nez, maar bèn ik een nez, en zo’n extreem scherp reukvermogen kan weleens voor onaangename confrontaties met omgevingsgeuren zorgen. Dan verzuchtte ik in het verleden weleens dat ik die snotkoker zat was. Sinds corona koester ik ‘m. Zoals je weet gaat ook een lekkere maaltijd eerst langs de neusvleugels en dan pas langs de smaakpapillen. Zonder reuk geen smaak. Ik moet er niet aan denken!
En nu we het toch over smaak hebben, keek je dat ècht: Emily? Jij? Als Parisienne die duizend keer beter weet? Maar ja, je was toen wel ziek hè, goed excuus.
Waar dit virus ons heen golft, ik weet het niet. Soms denk ik: zet de kranen maar open, dan hebben we het maar gehad, krijgen we iets van wat ze groepsimmuniteit noemen, houdt het een keertje op, gaan we weer normaal doen. En dan zie ik de jongste besmettingscijfers (vandaag boven de 50.000 in 24 uur!), de doodsangst van een bejaarde vriendin een dorpje verderop, en dan denk ik ‘waar blijft dat goddamn vaccin!’
Zullen we afspreken dat we in elk geval de Kerst gaan halen?
Bisou, Renée
Hi Renée,
Dank voor je brief, waar ik me helemaal in kan vinden. Het is een gekke tijd en alles lijkt volledig uit controle :(
En ja, ‘Emily in Paris’ is een soort glamorous leedvermaak, erg vermakelijk als je ziek bent, ben zowaar triest dat ik alles al heb gezien ;) En de date mag inderdaad meteen exit, met Corona leer je mensen snel kennen zo blijkt maar weer!
Sterkte daar! Lijkt me niet relaxed om Corona te hebben als je ver van een arts of ziekenhuis zit of zoiets. Take care!
Liefs, Julia
