Niet dat ik er iets van weet, maar kennissen in Nederland mailen me dat het er qua coronaregels een zooitje is. En dat ze voorlopig niet langs komen. Negatief reisadvies of daaromtrent. Nou ja, de kroegen en de restaurants dicht, wat zouden ze hier te zoeken hebben? Het is wel lekker weer.
Toen ik die mailtjes las, dacht ik: tien tegen één dat we in Frankrijk toch echt veel beter zijn als het om het kampioenschap chaos gaat. Was natuurlijk altijd al zo. En wat mij betreft een van de charmes van dit rare land.
Ik woon er en ben dus gedoemd de coronabesluiten van de ‘Parijse hogerhanders’ tot me te nemen. Je wordt er niet vrolijk van, terwijl er eigenlijk genoeg te lachen valt. Welke verstandelijk beperkte ambtenaar op een ministerie in de hoofdstad heeft uitgemaakt dat de super- en hypermarchés vanaf vandaag nog wel pyjamaatjes voor 2-jarigen mogen verkopen, maar niet voor 3-jarigen?
Even uitleggen.
Vanaf heden, woensdag 4 november, mogen die ‘grote’ winkels van alles niet meer verkopen. Gaat om ‘niet-essentiële’ producten. ‘Kleine’ winkeliers in die branches zijn verplicht gesloten, er was ongetwijfeld sprake van wat ze hier ‘concurrence déloyale’ noemen: oneerlijke concurrentie. Niet dat de regering zelf vond dat daar enige logica in zat. Maar in het hele land kwamen burgemeesters in opstand die besloten alle winkels in hun gemeente gewoon open te houden. Waarna ‘Parijs’ riep: oké, dan ook de ‘rayons’ met ‘niet-essentieel’ spul in de supermarchés op slot.
Makkelijker gezegd dan gedaan.
Ik denk dat ergens een ambtenaar de opdracht kreeg even op te schrijven wat binnen het assortiment van een supermarché nou precies een ‘essentieel product’ is. Allicht niet iemand die je zou voordragen voor een Nobelprijs, maar dan toch minstens een kandidaat voor ‘chagrijnigste staatsdienaar’ omdat z’n dagelijkse lunch in een mooi restaurant vanwege corona alweer even kansloos als verboden was.
Gedwongen tot een verblijf op z’n thuiswerkkantoor (geen feestelijke tarbot in een riante ambiance maar een simpele baguette met gerookte zalm via Ubereats, natuurlijk wel begeleid door een glas chablis) liet hij zijn gedachten gaan over pyjamaatjes voor 2- dan wel 3-jarigen. En hij kwam tot een vonnis: het ene mocht wel, het andere niet. Waarom? Gewoon, omdat hij dat kon decreteren.
Eenmaal in vorm geraakt, noteerde hij nog van alles. Geen kleding en schoenen meer in die ‘grote’ winkels, geen boeken en cd’s, maar wel kranten, computerspullen en software, mobiele telefoons. Geen speelgoed, geen make-up, geen bloemen, geen huishoudelijke apparaten, geen sieraden. Had ie ze toch mooi tuk. En verder zochten ze het maar uit.
Het speciale van Frankrijk is dat de regering zijn lijstje gewoon heeft overgenomen. Waardoor de overheid nu in sores zit. De woede in kringen van supermarchés-ondernemers is groot. Ze hebben het over tienduizenden banen die op het spel staan. Ik vrees dat die ambtenaar dat na een smakelijk glaasje chablis even vergeten was. Chaos, dus.
Mijn kennissen uit Nederland hadden de Vaucluse op het oog voor een korte vakantie. Even de Mont-Ventoux op. Sinds vandaag geldt in dat hele departement een maskerplicht; dat fietst niet lekker. In de Bouches-du-Rhône ook gemaskerd over straat. Maar in Le Var alleen in een paar steden.
Een ander woord voor corona? Chaos. Bij ons in Frankrijk en kennelijk ook elders. Maar in Frankrijk hebben we al enige eeuwen ervaring met chaos. Dat is in zekere zin geruststellend.
Helaas is er méér dan corona plus chaotische maatregelen aan de hand. Die aanslagen, het is allemaal niet jofel. La vie est belle, maar dan moeten ze er wel vanaf blijven.
De chaos heerst
Door Peter Hooft
Dit bericht delen op:
is zo’n theorie er wel. Ik vermoed dat deze stelligheid de film fataal wordt. Er is sprake van een cirkelbeweging, een terugkerend motief, verwijzend naar Hawkings denkbeelden over het universum. En dat is net te netjes en afgerond, zoals overigens gebruikelijk is in een goed melodrama, terwijl chaos, toeval, juist bepalend is, zelfs in deze fictieve voorstelling van het leven van Stephen Hawking.