Matraspasje

Sinds een paar weken heb ik een nieuwe matras. Merci, het bevalt en slaapt prima, maar het heeft me meer slapeloze nachten bezorgd dan ik voorzien had. Want kom maar eens van je oude matras af. Om te beginnen was daar de echtgenoot, die het toch echt ‘belachelijk’ vond dat hij z’n oude slaapkuil moest inruilen voor zoiets als een ‘matelas à mémoire’, een meedenkend matras met geheugen. Wat was er in vredesnaam mis met het oude vertrouwde?
“Misschien net een beetje té oud?” opperde ik, “rugpijn en zo?”
“Als je maar niet denkt dat ik met matrassen ga lopen slepen”, gromde hij terug.
Dat hoefde niet. Althans, niet toen het nieuwe matras werd afgeleverd. De bezorger tilde probleemloos een rol het terras op, liet aftekenen voor ontvangst en riep al ‘au revoir’ toen ik bedacht dat er dus ook nog een oud matras de deur uit moest. “Eh, vous pouvez…?”
“Ah non. Bonne journée!” En weg was ie.
Ik keek eens naar die rol. We sjouwden ‘m met z’n tweeën nog tamelijk probleemloos naar de slaapkamer. Ik stak de schaar in het plastic dat de boel bij elkaar hield en schrok me rot. Met veel misbaar begon de rol zich te ontrollen tot z’n oorspronkelijke formaat: 190 x 200. Dat is fors, zeker als je oude matras er nog onder ligt. En als je even over het hoofd gezien hebt dat het nieuwe exemplaar nog 48 uur onbeslapen moet blijven omdat ie eerst in zijn oorspronkelijke vorm moet terugveren. Bon, dan dat nieuwe matras maar zolang in de logeerkamer. Zodat zowel wij als het nieuwe matras er een nachtje of twee over konden slapen. Dat werd flink sjouwen, want na ontsluiting bleek dat nieuwe slaapcomfort ook ineens een stuk zwaarder en onhandelbaarder door de lucht de het inmiddels had ingezogen.
Na twee dagen volgde de wisseltruc. Middels verwoed gesjor en gesjouw lag het nieuwe matras uiteindelijk op bed, en het oude in de woonkamer. En de scheidingspapieren op tafel. Nou ja, bijna, we hebben het afgeblust met een glaasje rosé en uitzicht op een weldadige nachtrust.
Maar ja, de volgende ochtend lag nog steeds wel dat oude matras in de woonkamer. Vonden de honden en katten prima, ik iets minder. “Dat ding moet dringend weg”, zei ik tegen de echtgenoot, die voortvarend besloot het gevaarte op het dak van de auto te binden en naar de déchetterie te rijden. Op zich al een hachelijke onderneming, maar hé, attestation op zak, moest kunnen. En zo tuften we dus met een matras op de imperiaal door het dorp. Nog mazzel dat de kroeg dicht was, anders hadden we nog meer de aandacht getrokken en de lachlust opgewekt. Een klein wagentje dat ze in Frankrijk een ‘citadine’ noemen en dan een enorm matras op het dak dat er steeds af dreigde te lazeren. Zo’n armoedige vertoning wil je echt niet. De echtgenoot trachtte met één arm uit het raampje het transport tot een goed einde te brengen. Het waaide ook nog.
Helaas. De poort van de vuilstort bleef potdicht. “U heeft geen pasje? Dan ook geen toegang.”
Pasje? Toegang? Er bleek een nieuwe verordening van kracht. Om te voorkomen dat er zomaar volk langs kwam dat van alles en nog wat zou kunnen dumpen, was er ineens een pasje van de mairie verplicht. In dit verband wijs ik er even op dat die déchetterie maar een beperkt aantal uren per week open is, en dan nog slechts onder het toeziend oog van een gemeentelijke bewaker. Maar ook nieuwe regels zijn regels, dus wij trokken ons met matras en al terug. Nog een keer die ellenderit als kermisattractie.
Om tijdens de eerstvolgende openingsuren van het door corona tot thuiswerken ‘veroordeelde’ gemeentehuis zo’n pasje te scoren. Afspraak gemaakt, pasje gevraagd, niet gekregen. Daartoe moest eerst via de site van de gemeente een aanvraag worden ingediend. Kon wel een weekje of wat aanlopen voordat dat geregeld zou zijn. Dat bleek te kloppen, of liever gezegd, helemaal niet. Zo’n pasje kon je alleen krijgen als je een ‘professionel’ was. En dat was ik niet. ‘Of het ook voor particulieren kon, iets dumpen?’ vroeg ik telefonisch aan de ambtenaresse van dienst. “Ja hoor, hebt u een pasje?”
“Nee! Dat krijg ik niet!”
“O nee, dat is voor professionals. Nou, weet u wat, gaat u maar gewoon naar de déchetterie. Ze laten u vast wel binnen als u kunt aantonen dat u niet illegaal dumpt.”
“En hoe toon ik dat aan dan?”
“Dat kunt u toch gewoon zeggen?”
Het matras staat hier nog steeds in de schuur.
Maar ik begrijp nu ineens een stuk beter waarom er hier zoveel vuil illegaal in de vrije natuur wordt gedumpt.