Een vers mailtje van mijn vriendin Julia Fortuin. Ze woont sinds een jaar of acht in Parijs en begon daar ooit met een blog over het Parijse leven. Ze is UX/UI designer, schrijver en illustrator. We houden elkaar op de hoogte van onze ervaringen, zij in de lichtstad stad, ik op het platteland.
Beste Renée,
Sinds mijn laatste brief is er in Parijs weer leven. Gisteren heb ik wat kerstinkopen gedaan in de Marais en tussen de bewegende menigte en versierde winkeletalages kon je haast vergeten dat cafés en restaurants gesloten waren. Wel zag je meteen welke winkels ‘in’ zijn: voor de ‘commerçant’ is het wellicht een nieuw statussymbool geworden om een rij consumenten voor je ingang te hebben staan.
De 3 uur legale bewegingsruimte die we nu hebben geeft een relatieve vrijheid waar we spontaan een vreugdestemming hebben gekregen. Lange wandelingen zijn weer mogelijk! Net nu de temperaturen zakken en de dagen dusdanig kort zijn dat het alweer nacht is voor je er erg in hebt, uiteraard. Maar het ‘attestation dérogatoire’ geeft, zoals je hebt kunnen zien, nieuwe opties voor het creatief omgaan met coronaregels. Voor dineetjes in het geniep, bijvoorbeeld, of voor manifestaties, die inmiddels weer zoals vanouds (of intensiever?) zijn hervat.
Zo bevond ik me een week geleden in een enorme stoet die van de Place de la République naar de Bastille bewoog, mezelf afvragend in hoeverre er zich in mijn nogal brave reputatie een revolutionair verschuilt. Ik was meegevraagd door een vriend die, ware het dat hij vooralsnog de Franse nationaliteit niet heeft, waarschijnlijk Macron zou hebben gestemd in 2017. Dat hij nu de barricades op wilde, dat zei wel wat, vond ik zo. En zodoende werd een periode waarin ik het vooral moest hebben van mijn eigen gedachtenwereldje beëindigd met het opgaan in een meute zoals ik die sinds de Charlie Hebdo-optocht niet meer had gezien.
Het leven was weer terug, en daarmee ook de ontevredenheid, die in alle confinement-ellende nog altijd door was geborreld en aangesterkt. Daardoor vraag ik me niet alleen af hoelang het nog duurt totdat we weer enigszins ‘back to normal’ zijn, maar ook hoelang nog duurt voordat de Gilets jaunes weer terug zijn in de straten, de stakingen weer beginnen. Sinds ik hier woon is Parijs niet bepaald vredig te noemen, en zo zal het de komende tijd ook zeker niet worden.
Hoe dan ook, 2020 is nu officieel afgeschreven. De feestdagen zullen op gepaste wijze half feestelijk zijn. Maar in januari wil ik dit jaar een flinke trap kunnen geven en met volle overgave vooruit kunnen kijken.
Veel liefs,
Julia
Dag Julia,
Weet je welke winkels hier in m’n plattelandsdorpje ‘in’ zijn? De tabac en de épicerie; gegarandeerd een rij(tje). Maar ja, het zijn dan ook de enige twee nerinkjes die open mogen van meneer Macron. Die overigens mijns inziens een paar krasse uitspraken deed tijdens zijn persconferentie afgelopen week. Schande spreken van je eigen politiemacht, maar wel meteen een wet willen doordrukken die burgers en media verbiedt die lui herkenbaar in beeld te brengen. Lijkt me een beetje contradictoir. En dus is iedereen boos.
Ik denk dat je gelijk hebt dat het onderhuids borrelt, en dat het een kwestie van tijd is voor het uitbarst. Wel leuk dat je al ‘voor’-gedemonstreerd hebt! Zou ik ook best willen. Maar ja, dan loop ik waarschijnlijk in m’n eentje over de dorpskasseien. In een actie van protest heb ik al wel m’n mondkapje pas pal naast de auto voorgebonden, nét voor de aansnellende champêtre z’n bonnenboekje kon trekken. Ik had hem kunnen filmen met m’n mobieltje en hem dan ‘flou’ op Youtube kunnen zetten. Maar meer dan een ‘Louis de Funès-effect zat er niet in. En die was vele malen beter.
Lieve Juul, heb een mooie kerst, een bruisende jaarwisseling – illegaal of niet – en die rotschop onder dit rotjaar geven we samen! Daar zet ik graag even m’n glaasje bubbels voor op het bijzettafeltje. Chinchin!
Grosses bises,
Renée
