Een vers mailtje van mijn vriendin Julia Fortuin. Ze woont sinds een jaar of acht in Parijs en begon daar ooit met een blog over het Parijse leven. Ze is UX/UI designer, schrijver en illustrator. We houden elkaar op de hoogte van onze ervaringen, zij in de lichtstad, ik op het platteland.
Beste Renée,
Dit is, voorlopig althans, mijn laatste brief aan je vanuit Parijs. Met kartonnen dozen om mij heen schrijf ik je vanuit een steeds leger wordend appartementje. Ik hoopte nog tegen beter weten in op een bescheiden afscheidsfeestje, maar gezien de omstandigheden moet ik zeggen dat deze verhuizing meer iets weg heeft van een evacuatie.
Terwijl versoepelingen van coronaregels een fata morgana blijven, heb ik tenminste iets om me bezig te houden. Negen jaar Parijs, verzameld op 21m2. Je zou verbaasd zijn hoeveel daarin gepropt kan worden. Zeven verhuizingen, talloze baantjes, nog meer ontmoetingen, een overdaad aan ervaringen. Ik voel me hier nauwelijks nog buitenlander.
Eenzame metrogangen
Voor wat het waard is, ik heb in deze stad dingen meegemaakt waarvan ik niet dacht dat ik ze ooit zou beleven. Meegelopen in demonstraties, de Notre Dame zien branden, de angst voelen bij aanslagen. Mondaine vernissages en défilés bijwonen op de Paris Fashion Week, maar ook van de ene dag op de andere dag me moeten onderhouden met rottige SMIC-baantjes en in de rij staan voor geld. Mezelf on top of the world wanen als de Seine oversteken onderdeel geworden is van het dagelijkse leven, maar ook de godvergeten eenzaamheid kennen van de metrogangen, waar de enige dialoog van bedelende, lijdende mensen komt. De hoogtepunten waren hoog, dieptepunten waren geen uitzondering. Wat het in elk geval niet was: saai. En dat was, toen ik hier ooit met mijn grote zwarte koffer op Gare du Nord aankwam, relevant.
Deze verhuizing voelt nu dus een beetje als een evacuatie uit een onnodig dramatisch leven. Een evacuatie die, geheel in stijl, zelf ook onnodig moeilijk aandoet: PCR-verklaringen, ingewikkelde logistiek, improvisatie. Maar hoewel het nu natuurlijk overal Corona ‘is’, hoef ik die straks tenminste niet meer mee te maken onder de extreme omstandigheden die altijd met Parijs gepaard gaan. Het is wel best zo. Kom maar op met het rustig voortkabbelende leven.
Even niet…
Eigenlijk had ik dit besluit twee jaar geleden al willen maken. En zonder Corona was het pas over twee jaar gebeurd, of misschien wel nooit. Grappig hoe juist moeilijke situaties je kunnen dwingen een sprong te nemen die je anders niet had aangedurfd.
En als het tegen valt… wie weet kom ik terug. Maar voorlopig even niet.
Veel liefs, en dank aan eenieder die zo af en toe onze briefwisselingen heeft gelezen.
Julia
Dag Julia,
En dat ‘dag’ is in dit geval wel heel erg letterlijk. Op schrift dan, want hoewel onze mailwisseling over ervaringen in ‘la capitale’ versus ‘la campagne’ nu even stopt, houdt onze vriendschap natuurlijk niet zomaar op. Ik moet er niet aan denken! Ik moet er trouwens ook niet aan denken om tussen de kartonnen dozen door naar een nieuw bestaan elders te verkassen. Ik ben (iets te) vaak verhuisd om nog maar eens te willen ontwortelen. Volgens de echtgenoot is verhuizen – na doodgaan – het ergste dat een mens kan overkomen. Ik geef hem (geen gewoonte hoor) een keertje gelijk. Maar na 9 jaar Parijs op 21 m2 kan ik me voorstellen dat je licht, lucht en ruimte zoekt. Alle drie in ‘mijn’ zuiden volop voorhanden. ‘Top of the world’ zeg je, als je de Seine oversteekt. Maar als je dat als dagelijkse routine bent gaan beschouwen is die top toch een beetje afgevlakt?
Beleefde ik hier ook, toen ik voor het eerst door het Saint-Tropez van de rich & famous rondwandelde: “Wow! Het bestaat gewoon.” Maar die verwondering maakte al snel plaats voor een gevoel van ongemak. Daar had ik niks te zoeken, doe mij maar het ongepolijste achterland met échte mensen.
Misschien is jouw ‘evacatie’ net zoiets: “Kom maar op met het rustig voortkabbelende leven” zeg je. Ik zou zeggen: bienvenue dans le Sud.
Bises, Renée
