Noem me gerust conservatief, maar ik begin er niet aan: een elektro-Eend. Het idee! Ik kreeg een opgetogen mailtje van de 2CV Méhari Club Cassis dat hun ‘Deuche’ op batterijen is goedgekeurd en de weg op mag. Ik werd er niet vrolijk van.
Toen ik nog Eend reed, ben ik een paar keer bij die Club in Cassis (Bouches-du-Rhône) langs geweest. Een imperiale belevenis voor iedere 2CV-adept. Niets dan 2 CV’s en Méharis , een enkele Dyane daargelaten, een bijna overcompleet onderdelenmagazijn en een riant aanbod van gerestaureerde Eenden. Je ontmoet er alleen overtuigde fans met wie je onvermijdelijk in gesprek raakt. Alleen over hun auto natuurlijk. ’t Is een apart slag, met enige afkeer van rusteloosheid. Net zo min als hun voiture zullen ze uitsterven.
Ik vermoed dat zij, als ik, vinden: wat moet dat, modernistisch geknutsel aan het icoon van Franse auto-brille waarvan er tussen 1948-1990 5,1 miljoen exemplaren zijn gebouwd. Een stekker-Eend is voor stakkers. Je gaat dames op schilderijen toch ook niet in eigentijdse kleding hijsen? En qua milieu kun je de Eend met z’n geringe vermogen toch moeilijk tot de vuilbekken rekenen.
Bij de Club kun je je 2CV à raison van € 9.000 groen laten maken. En dan 93 km rijden voor je weer aan de laadpaal moet.
Maar je kachelt dan in een Eend die op een 2CV lijkt, maar het niet is. Want het onmiskenbare en uit duizenden te herkennen geluid van het boxermotortje is het zwijgen opgelegd. En ook die sound is een van de essentialia van wat nog altijd een wonder op wielen is.