Het was zo’n dag waarop je qua hoosregens liever thuis bleef. Maar ja, ik wilde eigenwijs als ik ben toch naar de Provençaalse markt in het stadje verderop. Weer of geen weer, die markt is er. Er valt veel lekkers van topkwaliteit te scoren en ze hebben er een straatje verderop ook een wat ze in Nederland een ‘groenten-juwelier’ noemen. Voor zover ik weet. Ik houd van taal, ook nog steeds van de Nederlandse, en ik vind dat een best aardige trouvaille.
De echtgenoot reed, geen liefhebber van automobilisme, die 9 km naar de markt mag hij graag een ‘monsterrit’ noemen. ‘En Provence’ nadrukkelijk bijgeschoold in de charmante kunst van het overdrijven. En in een paar andere Provençaalse gewoonten, heb ik het nog wel een keer over.
Een regenjas uit Londen
Ik werd ter hoogte van de markt afgezet. Ik ging verpakt in mijn lange regenjas met capuchon de stalletjes langs, mij pakken ze niet, dacht ik, die weergoden. Die jas heb ik een jaar of twintig geleden in Londen gekocht. Daar regende het toen ook en ik vermoedde -achteraf terecht- dat ze daar wel verstand van regenjassen hadden. Volgens mij regent het daar altijd.
Ik dacht dat ‘het seizoen’ wel zo’n beetje voorbij was, maar voor zover
je gemaskerde mensen nog een beetje kunt verstaan, was me al snel duidelijk dat de toeristen nog volop aanwezig waren. Herfstvakantie? Ik houd dat allemaal niet bij, al weet ik natuurlijk wel dat september/oktober voor de toeristenindustrie hier steeds belangrijker maanden worden. Maar zoveel ‘buitenlands’ in de regen op de markt, daarop had ik niet gerekend.
Parkeren bij de dierenarts
De echtgenoot zei dat hij wel ergens zou parkeren. Makkelijker gezegd dan gedaan, begreep ik later. Zelfs in het naseizoen op marktdag een probleem. In het slechtste geval dan maar een plekje voor de auto vinden ter hoogte van de dierenarts, al gauw een kilometer verderop.
Half uurtje later of zo stond ik goed gevuld met mijn boodschappen in de stromende regen te wachten. Maar waarop?
Ik had geen idee waar de echtgenoot en de auto waren.
Hij heeft geen mobieltje, ik kon niet even bellen om te vertellen waar ik uithing. Geen mobieltje? Je hebt van die mensen die bereikbaarheid niet zo belangrijk vinden. Daar stond ik dan, gezakt en gepakt, en ontstak in woede. Nee tegen eigentijdse communicatie maar wel sigaren roken omdat nicotine volgens de Indianen de hersenactiviteit bevordert. Dit debat duurt bij mij thuis al een jaar of veertig, en ik weet nog steeds niet zeker of hersenactiviteit aan de overkant van de tafel wel zo’n goed idee is.
Nooit meer in de regen naar de markt
Ik ging maar op weg naar de parking bij de dierenarts. Halverwege de mairie zag ik iemand aan komen lopen, die strak naar de straat keek, kennelijk diep in gedachten verzonken.
“Herken je me nog?”, vroeg ik vanonder mijn capuchon.
Nooit eerder heb ik iemand zo verschrikt zien opkijken.
Het duurde misschien een paar tienden van een seconde voor het kwartje viel.
Op straat gewoon straal voorbij gelopen door je echtgenoot, hoe armzalig wil je het hebben?
Gearmd liepen we langs de dierenarts naar de parkeerplaats..
Ik ga nooit meer in de regen naar de markt.
?? herkenbaar!
Maar uiteindelijk gearmd naar huis ?