De marathon van Rotterdam is met iets van ijzer ter hoogte van je heup voorlopig iets te hoog gegrepen, al kan ik op de hometrainer al aardig sprintjes inzetten. Maar ik wilde hoe dan ook naar het dorp. Na weken afzien in een hospitaalbed zo gauw mogelijk de vertrouwde routine van een dagelijks bezoekje aan het café hervinden, een glaasje rosé zo omstreeks midi, en iedereen weer even zien.
Maar ja, ik kan wel zoveel willen. Vanuit mijn huis moet je eerst een trap af die – denk ik – nog door de Romeinen is aangelegd en die lui wisten vast niks van looprekjes. De echtgenoot die principieel onhandig is, begeleidde me gearmd voetje voor voetje naar de auto.
‘We lijken wel een jong getrouwd stel’, grapte ik op de vierde tree.
Viel niet in goede aarde.
Eén schroefje
Toen was de vraag hoe krijgen we dat looprek in die wagen? ‘Marcel bellen, die heeft een Volvo’, opperde de echtgenoot die even naar het dorp toch al als een levensgevaarlijk avontuur had beoordeeld.
Zoals altijd loste ik het vraagstuk zelf op. Je kunt zo’n rekje in elkaar klappen, gaat om één schroefje en je kunt de achterbank van onze auto omkieperen, als je weet hoe dat moet. Ik wel.
‘Oh ja’, klonk het opgelucht.
‘Au village’ kon er geparkeerd worden voor de ‘tabac’, tegenover de ‘épicerie’. Nadat ik de auto was uit getakeld en mijn looprek weer gebruiksvriendelijk in elkaar was gezet, wilde ik vooral daar naar binnen. De echtgenoot die er eigenlijk nooit eerder was geweest, had er weken zelf boodschappen gedaan en was er voortdurend in de war geraakt. Geen idee wat je er allemaal kunt kopen.
Nathalie, de ‘cheffe’ verwelkomde me met een kus. ‘Ha, je ben er weer!’
Opgelucht dat ze mijn hulpeloze echtgenoot in haar winkeltje niet langer op de aanwezigheid van honing en toiletpapier hoefde te wijzen. En hem niet langer hoefde te helpen bij het afrekenen. In die winkel moet de ‘carte bancaire’ boven in het apparaat gestoken worden, in plaats van halverwege, zoals elders. Ik begreep dat Nathalie zelf de code maar intikte als het allemaal te lang duurde.
Ik dacht heel even aan Heer Bommel en Tom Poes, mijn favoriete stripfiguren, bedacht door Marten Toonder. Zonder Tom Poes gaat alles mis. Maar ja, leg dat even snel uit in dat winkeltje. Ik heb geen idee of Bommel en Tom Poes in Frankrijk bekend zijn.
Excuses aangeboden
Ik bood haar mijn excuses aan en kocht een fles wijn voor haar.
Daarna achter mijn looprek aan naar het café-terras. Ik werd er onthaald alsof ik ergens wereldkampioen in was geworden. Nooit eerder zo vaak gezoend. Ze hadden me blijkbaar echt gemist.
Toen ik in dat ziekenhuisbed lag, dacht ik steeds: doe me mijn huis, mijn dorp terug. Er was toen iemand in een witte jas die oordeelde: niet verantwoord.
Ik liet me dus toch door de echtgenoot weghalen en met mij gaat het goed, Meer dan ooit snap ik dat er geen mooier leven is dan in een dorpje ‘en Provence’.
Zelfs achter een looprek, mijn hond en mijn katten hebben zich al aan het geringe tempo aangepast.
Zo fijn Renee dat je weer terug bent, beterschap beterschap beterschap, ik kan het niet vaak genoeg zeggen. ?