Wij hebben geen deur. Je gaat het niet geloven. En het is eigenlijk ook niet waar … maar het voelt alsof we geen deur hebben, omdat ze niet continue op slot is. Onze deur kijkt uit op onze tuin en we lopen zo het terras op en genieten van de zon. En komt er iemand binnen op het terrein, dan is er de krakende, ijzeren poort die hen aankondigt. Doch, die kan ook niet echt dicht. We hebben wel een bel maar daar wordt enkel op geduwd door mensen die ons niet kennen. Wanneer we iemand verwachten dan zetten we de poort op een kiertje, want het handvat draait wat moeilijk, en zo weten de mensen dat ze welkom zijn. Dat kunnen vrienden zijn of de poetsvrouw of iemand die eitjes komt halen. We hebben namelijk kipjes en ja, het is de krakende poort én dan enkele tellen later, de haan die ons laat weten wanneer er iemand binnenkomt. Een goed en ecologisch vriendelijk systeem.
We laten de poort ook open zo’n 10 minuutjes alvorens onze zonen thuiskomen zodat ze kunnen binnenrijden met de fiets. Die jongens roetsjen vanaf de straat de trap af, ze maken de scherpe bocht bij de ingang en ze parkeren meteen onder het terras waar ze een plekje hebben voor hun tweewielers. En dat doen ze met verve, nog nooit is een plantenbak onderweg gesneuveld.
Micheline kent haar kruiden
Doordat die poort van ons een beetje kraakt, hoef ik ook niet steeds m’n mobieltje op zak hebben. Ik ben in de keuken aan het kokerellen, in de m’n groententuintje aan ’t prutsen of gitaar aan het spelen op het terras … De kraak van de poort kondigt ons bezoek aan. En dan heb ik nog een beetje tijd, he, ’t is niet zo dat iemand op de straat staat te wachten, ah nee, ons bezoek komt de trap afgewandeld: die passeert de lavendelstruik en de enorme bos rozemarijn en salie en passeert de eerste hoek met bloemen en planten alvorens bij de deur van onze Provençaalse boerderij te belanden. Ik stel me dan voor dat iemand de geuren van de Côte d’Azur tot zich neemt. Ahhh, Micheline kent haar kruiden, hier zijn we in het Zuiden!
Ik ben het bloemenmeisje
Ondertussen ben ik naar hen toegekomen – van waar ik ook was – en in díe geurige flow wordt iemand ontvangen. Ik ben het bloemenmeisje dat hen graag nog meer laat genieten van dit mooie paradijsje: de kerselaars – olijfbomen, vijgen à volonté en pompoenen. We hebben het hier goed voor mekaar.
Ik was er mij niet van bewust dat ik dat het zelf ook zo fijn vind om geen bel te hebben tot enkele maanden geleden, in putje zomer, toen het ijzer zó was opgewarmd en daarmee uitgezet dat het bezoek dacht dat de poort op slot was. Sinds dan zetten we ’m he-le-maal open om ons bezoek wagenwijd te verwelkomen.
Groetjes uit het Zuiden, uit Vence aan de Côte d’Azur van Micheline Van Hautem!
Leuk geschreven Micheline. Bloemenmeisje past bij je. Liefs Astrid