Het was zondag en zelfs naar Provençaalse normen overdreven lekker weer voor de tijd van het jaar. Het leek me dus een prima idee om een uurtje eerder naar het café-terras te gaan voor het ouverture glaasje rosé van de dag. Normaal gesproken is de afspraak daar zo rond midi. Ik had amper een eerste slokje naar binnen laten glijden of onze pastoor schoof aan die ik gewoon Henri noem. Want zo heet-ie en hij vindt het best. De eerwaarde was zoals altijd zwart gerokt en maakte zo’n depressieve indruk dat ik gauw een pichet rouge voor ’m ging halen. Hij blieft alleen rode wijn, zelfs hoogzomers, het schijnt een typisch katholieke voorkeur te betreffen, ik weet er gelukkig niets van. Ik vroeg wat er aan de hand was. Nou, hij had net de mis in het kerkje boven het dorp gedraaid en de publieke belangstelling was opnieuw tegengevallen. Niet het begin van een uitverkocht huis. Terwijl hij toch altijd zo z’n best deed zijn toehoorders ook een beetje te amuseren. Maar daar ging het ’m eigenlijk niet om. Hij werd om twee uur in het ziekenhuis in de grote stad 25 km verderop verwacht voor les derniers sacrements bij een stervende patiënte. Ik begreep niet waar hij het over had, hij ratelde iets over een laatste biecht en zalving. Ik vrees dat ik niet verder kwam dan het luisterend oor van een kermisklant. Maar ik snapte des te beter dat hij helemaal geen trek had in dat ziekenbezoek. ’t Was, ook dat nog, misschien wel de laatste dag van het jaar met mooi weer, verzuchtte hij. Het leek me het beste hem bij wijze van troost nog eens bij te tappen.
Het was ondertussen tegen twaalven en het vaste ploegje van vergaderaars voor dagelijks en soms zelfs spoedoverleg verzamelde zich. De Brulboei verscheen in korte broek alsof het hoogzomer was. Hij begroette de pastoor met zijn gebruikelijke “Hé, Monseigneur, bonjour”. Jacqueline van de mairie, die meestal op zondag ontbreekt, loerde een tiende seconde naar die blote benen en wendde haar hoofd af. De eigenaar van die obesitas-stelten nam het woord, ze konden hem zoals altijd ook vijf stegen verderop heel goed verstaan. Hij was donderdag helemaal naar de truffelmarkt in Aups geweest. Zoals elk jaar er een dealtje gesloten met een marktkoopman: een truffel van enig gewicht in ruil voor het vlees van een vers neergeknald everzwijn. Uiteraard door hem zelf omgebracht. Hij bracht het als een Romeinse triomfator en keek me nadrukkelijk aan. Hij weet dat ik tegen de jacht ben en dat neemt ie me hoogst kwalijk.
Mijn vriend Francies de aannemer opperde dat zijn hoogbejaarde moeder vast nog wel een superieur truffelrecept van voor de uitvinding van de auto uit haar hoofd kende. Of het misschien een idee was een truffelmaaltijd in het maison de retraite te arrangeren. Hij kreeg de handen niet op elkaar. Daarna werden we heel vrolijk toen de jonge president van het Office du Tourisme, die in elk geval tot pasen met chômage technique (tijdelijk werkloos) is, begon te vertellen over zijn grote project: óók in ons dorp zo’n truffelmarkt. Ondanks alle drukte van de zomer had hij al kans gezien hier en daar wat contacten te leggen, visjes uit te gooien, het zag er allemaal senang uit. Op z’n laatst in 2027 zouden we onze eigen truffelmarkt hebben. Liet dat maar aan hem over. “Dream on!”, zei ik. In de wetenschap dat hij zijn klandizie desgewenst in het Engels te woord staat. De rest van de tafel hield het niet bij een glimlach. De Brulboei bulderede als altijd als hij iets humor vindt.
Henri keek op zijn horloge en stond op. “Responsabilité”, (verantwoordelijkheid) lichtte hij toe. Toen hij naar zijn Renaultje van de zaak liep, kon je aan zijn rug zien hoe ongelukkig hij was.
We deden nog maar een rondje. En proostten op de laatste mooie zondag van het jaar. Hoewel, ook dat weet je hier maar nooit.
