Pakjesbezorging

Getoeter ergens achter het schuurtje dat een stuk verderop aan het pad naar de départementale staat. Ik nipte net van m’n apéroglaasje op het terras, maar ging voor de zekerheid toch maar even kijken. Een huurautootje, kon niet missen: het bestelwagentje was aan alle kanten beplakt met grote logo’s van Rent-a-Car. Ik zwaaide wat van ‘rustig aan maar’, hetgeen door de bestuurder blijkbaar als een uitnodiging werd opgevat, want die ging meteen vol op het gaspedaal en spoot onderlangs het terras de parkeerplaats achter het huis op. Toen de stofwolken enigszins waren opgetrokken stapte er een hupse tiener uit met een neusring door haar tussenschotje en een glimlach van oor tot oor. Voor ik kon vragen wat ze kwam doen, had ze de achterdeur van het autootje al voortvarend opengerukt en begon ze druk tussen de chaos van zakken en pakketten te zoeken. Ik zag dat op de kuiten van de gebruinde benen die uit haar hotpants staken, jaartallen in Romeinse cijfers stonden getatoeëerd. Ik probeerde ze te ontcijferen, maar ze was al in de laadruimte geklommen om verder binnenin de bestelberg naar het juiste pakket te zoeken.
“Gaat het een beetje?” vroeg ik uiteindelijk maar, in de zekere wetenschap dat ik niks had besteld. De echtgenoot ook niet, daar kon je vergif op innemen, die is het nog nooit gelukt om iets via internet thuisbezorgd te krijgen. Hij is inmiddels zo verstandig om het ook maar niet meer te proberen.
“Jawel hoor”, hijgde ze vanuit de ingewanden van het mini-pakkettenimperium, “normaal ligt alles op volgorde van de route, maar ik moest zonet hard remmen en toen ook nog dit hobbelpad af naar beneden, dus nou ligt het zo’n beetje door elkaar…” Haar rijstijl in aanmerking genomen, zou het me niks verbazen als de inhoud van flink wat van die pakketten ook door elkaar zou liggen, zodat ze onmiddellijk weer voor inruil aan de terugtocht konden beginnen.
“Eh, ik heb niks besteld”, probeerde ik nog. Ze groef fanatiek verder.
Om zo’n vijf minuten later triomfantelijk en met een inmiddels rood aangelopen hoofd en een druppel aan haar neusring weer uit de pakjesbrij op te duiken: “Zie je wel! Hier heb ik het!!”
Ze duwde me een klein maar loodzwaar pakje in handen, sprong de laadruimte uit en sloeg met een ferme zwiep de achterdeur dicht.
Ik keek ernaar, las het etiket en zag dat het voor de buurman van een eind verderop aan het begin van het pad bestemd was.
Intussen nam zij een foto van de gevel van het huis.
“Waar is dat goed voor?” vroeg ik verbaasd.
“Corona-maatregel, we vragen niet meer om een handtekening op het mobieltje, dan zit iedereen maar met z’n besmette vingers op m’n schermpje te krabbelen. Dus nemen we een foto van het afleveradres als bewijs.”
“Ja ja,” knikte ik begripvol, “er is alleen één probleempje. Ik bèn het afleveradres niet, je moet aan het begin van dit pad zijn.” Ik wees in de richting van waar het slingerpaadje zich van de départementale afsplitst en waar ze zonet met ware doodsverachting rakelings langs het ravijn van onze rivier gedenderd was.
“Ah merde!” Ze griste me het pakketje weer uit handen, dumpte het op de bijrijdersstoel en sprong ernaast achter het stuur.
“Ho maar, ik wil het best voor je aannemen hoor.”
“Nee joh, ik kom er toch langs niet?” Ze grijnsde weer van oor tot oor en vol-gaste weg, arm uit het raam gestoken; helemaal zeker weet ik het niet maar ik geloof dat het niet één maar twee opgestoken vingers waren. Yo…
Ik liep de trap weer op naar het terras, waar een lauw drankje en een boze echtgenoot op me wachtten.
“Wat is dat voor waanzin? Een foto van me laten maken?”
Shit! Hij had vol in beeld gezeten, glaasje rosé in de hand, toen die bestelette een foto van het huis maakte.
“O, niks aan de hand, elektronische handtekening”, loog ik naar waarheid.
Niet geheel gerustgesteld ging de zelfbenoemde privacy-waakhond van deze uithoek van ‘quatre fois rien’ in de Provence Verte een vers apéro-glaasje voor me intappen.
Werd het toch nog een mooie lunch. Morgen het recept.