Om mij ‘moverende’ redenen (zo heet dat deftig, geloof ik) was ik twee weken geleden op zaterdag even in Nice. Raakte meteen verzeild in de demonstratie van betogers die menen dat die ‘pass sanitaire’ gelijk staat aan vrijheidsberoving. Ik liep maar even mee, tegen de meute in wandelen is ook weer zo wat. Ik raakte min of meer in gesprek met een paar demonstranten. Die waren niet tegen vaccineren, maar wél tegen staatsdwang en ze wilden gewoon naar de kroeg kunnen, zo’n pas of niet.
Lang geleden heb ik in Frankrijk weleens eerder min of meer per ongeluk in een demonstratie meegelopen. Tijdens het filmfestival in Cannes, en die betoging werd aangevoerd door de acteur Michel Piccoli die ik herkende. Op de meegevoerde banniers stond ‘avortement’, ik begreep later pas dat ik in een pro-abortus-manifestatie had meegetippeld. Ik vond het niet erg en die wetswijzing is er gekomen.
Een verschil van 9.100
Op de zondag na mijn visite aan Nice werden de cijfers bekend gemaakt: volgens de autoriteiten 2.500 demonstranten tegen de pas, maar de tamelijk militante organisatie Le Nombre Jaune had 11.600 betogers geteld. En dat vond ik dan wel weer leuk, en ik besloot: Fransen (behalve dan die van mijn bank) kunnen dus niet tellen. Ik snap wel dat er om allerlei politieke redenen nogal met rekenmachines gehannest wordt, maar een verschil van 9.100 beleef ik als massage voor de lachspieren. Je moet als chef telraam van de regering toch tamelijk blind zijn als je een paar duizend mensen over het hoofd ziet. Ik was erbij, 2.500 was beslist een onderschatting van eredivisieorde.
Het werd maandag, ik las de krant en concludeerde: Fransen kunnen niet tellen, maar evenmin spellen.
De ‘n’ die ertoe doet
In Cagnes-sur-Mer (Alpes-Maritimes) hebben ze een rotonde vernoemd naar de Duitse violist Robert Schumann, beroemd in de 19e eeuw. Zal best, maar hoezo een hommage in Cagnes? Een oplettende voorbijganger belde de gemeente en stelde die vraag. Antwoord: het is een eerbetoon aan een van de grondleggers van het idee van Europa, Robert Schuman (1886-1963). Maar ja, op de rotonde kreeg hij een ‘n’ teveel achter zijn naam; zo werd de violist geëerd, de gedreven Europeaan niet. Natuurlijk nog een heel gedoe om die ‘n’ op de rotonde weg te poetsen, de desbetreffende operatie zou ondertussen met succes uitgevoerd zijn.
Had ik tijd gehad, dan was ik er even gaan kijken welke van de twee ‘n’-en de ambtenaren die niet kunnen spellen, zouden wegmoffelen.
