Een eerste glaasje op het dorp

En ja hoor, daar waren ze weer, alle oude vertrouwde koppen uit de kroeg, die nu eindelijk officieel weer open was. Iedereen zielsgelukkig dat we weer normaal mochten doen. Nee, niks ‘nieuw normaal’, er werd gezoend en handen geschud als vanouds, geen mondkapje of desinfecterende handgel te bekennen. Er waren misschien wat tafeltjes verwijderd van het terras, maar niet dat het echt opviel. Je kon ook gewoon weer het smalle pijpenlaadje dat de kroeg zelf is binnenlopen, om een bestelling te plaatsen, af te rekenen, voor toiletbezoek. Ah, daar stond een flesje handgel, dat wel.
Een dorpsgenoot die twee tafeltjes verder zat vertelde dat er 3 besmettingsgevallen waren geweest. En dat de champêtre 4 bekeuringen had uitgedeeld. Vanwege foutparkeren, geen papieren op zak en nonchalance met hondenpoep op straat.
Even verderop stonden épicerientje en de tabagiste samen een dampertje te doen, mondkapje nonchalant bungelend onder de kin. Bij de eerste mocht je de afgelopen weken de épicerie niet in zonder zo’n mondmasker voor, bij de tabac moest je buiten wachten tot de klant voor je eindelijk uitgeroddeld was en dat kon lang duren.
Ik heb zo’n masker inmiddels weten te veroveren trouwens. Dat viel niet mee. Bij de mairie op het dorp waren ze ‘helaas niet voorradig’, bij de apotheek in het stadje verderop mocht ik alleen naar binnen als ik een mondmasker had: “maar dat kwam ik nou juist kopen!”. Maar zowaar, ik heb er eentje sinds de dame van de mairie netjes belde dat ze er weer waren. Ik was verbijsterd over zoveel service en repte me naar het gemeentehuis, je weet maar nooit of ze zich bedenken. Maar nee, de glazen schuifdeur schoof zomaar open, de mevrouw bij wie ik de afspraak had geregeld kwam netjes met het gewenste mondkapje over de brug (in dit geval een tafeltje in de gang) en ik kon zomaar gemaskerd door het leven. Meteen thuis geprobeerd natuurlijk; mijn god, wat is het benauwd achter zo’n ongewenste facade sanitaire. Toen ik gemaskerd uit de badkamer kwam, werd ik door mijn honden uitgeblaft, wie is die gek, wat moet dat hier?, zag ik ze denken.
Als erkend claustrofoob hou ik zo’n masker nog geen vijf minuten vol. Godlof is het dragen van zo’n ding nog niet verplicht in de openbare ruimte, dus ik kon in het dorp gewoon aan een terrastafeltje neerstrijken met de wind in de haren én in de neus.
“Hoe het was geweest en hoe het ging”, vroeg ik aan de kroegbazin toen ze me op m’n vertrouwde plekje van rosé had voorzien.
Ze ging er eens goed voor staan, benen gekruist, hand in de zij, ruggelings leunend tegen de grote pot met het prille lindeboompje dat over een paar jaar voor riante schaduw moet gaan zorgen maar dat nu nog sterk ondersteund wordt door de parasols van de bierbrouwerij.
“Pas facile hein.” Bijna drie maanden geen inkomsten, gelukkig wel wat steun van de staat en ook de verzekering had zowaar een ‘donatie’ gedaan, maar het was een flinke aderlating geweest. Nu mochten de Franse toeristen uit de rest van het land weer komen, en dat was natuurlijk wel fijn, maar de boel zou pas aantrekken als ook de grenzen weer opengingen. Niet zozeer vanwege de passanten, maar vooral vanwege de tweede-huisbezitters: “toch ook je vaste klandizie.” Er zitten hier nogal wat Engelsen, Vlamingen en Nederlanders in de omgeving.
Ging het nog wat worden, met het seizoen? Wist ze wat over de rest van de horeca? Ik had vanaf de parking gezien dat de pizzeria nog steeds potdicht zat, maar dat het mini-eethuisje van de half-Frans/Amerikaanse ineens wel een afhaalpunt (nou ja, puntje) had ingericht met ‘traditionele Franse hapjes’, terwijl ze vorig jaar nog vol op de Thaise keuken had ingezet. Geen succes trouwens.
“Mwah, haar papa betaalt”, haalde de kroegbazin haar schouders op. En daarmee was de hele horeca van het dorp wel afgeserveerd.
Benieuwd wat we morgen van de heropende vrijdagmarkt mogen verwachten.