Een nieuw mailtje van mijn vriendin Julia Fortuin. Ze woont sinds een jaar of acht in Parijs en begon daar ooit met een blog over het Parijse leven. Ze is UX/UI designer, schrijver en illustrator. We houden elkaar op de hoogte van onze ervaringen, zij in de lichtstad stad, ik op het platteland.
Hi Renée,
Gisteren zaten we op de canapé, Spritz in de hand, naar de nog altijd weinig emotioneel rekbare performance te kijken van Macron. Maar hij had weer “la pêche”, de ambitie van de zonnekoning was terug: Frankrijk wordt groter en groener dan ooit, hòe weten we nog niet precies, maar als er iets duidelijk is, is het wel dat het vertrouwen weer moet terugkomen en dan wel meer dan ooit. En laat dat nu precies zijn waar we op zaten te wachten. Yes! In een tijd waarin we wankelen, ronddobberen en mogelijk (financieel) ten onder dreigen te gaan, is er nu weer hoop.
Parijs kan dus weer Parijs worden, en gelukkig maar. Want naast het joie de vivre dat nu weer op gang komt, heb ik de Fransen toch leren kennen als een behoorlijk behoudend volk. Schoorvoetend komen ze uit hun quarantaine, zie de grote krulletterwoorden van Macron die pogen het land een duwtje te geven. Maar er komen ook leuke dingen tevoorschijn uit deze gekke toestand.
Het openen van de terrassen twee weken geleden leidde tot een explosie van levenslust in het straatbeeld. Mijn wijkje, het knusse La Butte aux Cailles, werd voor de gelegenheid een openluchtbacchanaal. Omdat de stoepen nu bezet zijn met stoeltjes en tafeltjes, lopen we als voetgangers over straat – een mooie gelegenheid om nu eindelijk die auto’s uit Parijs te schoppen en die etterende vervuiling plaats te laten maken voor ons, bewoners die te weinig ruimte hebben, en groen.
Een andere ontwikkeling: ik reis weer per fiets. Fietsen had ik met enig plezier afgeleerd sinds ik uit het noorden was vertrokken. Fietsen associeerde ik met tegen de wind in ploeteren, broeken dragen, verwarde haarkapsels, uitgelopen mascara, zweet, en andere esthetische belemmeringen – die ik alle graag plaats liet maken voor het veel kokettere flaneren, een woord dat immers is uitgevonden voor deze stad. Maar de metro mijdend worden de afstanden te voet wat lang en ben ik uiteindelijk overstag gegaan voor een Vélib’-abonnement. En dat is heel prima! De fietspaden poppen als paddestoelen uit de grond en hoewel die nog lekker onlogisch zijn aangelegd, worden fietsers nu een verkeersdeelnemer waar rekening mee dient te worden gehouden.
Ondertussen is er nog iets gebeurd dat voor kort als iets volstrekt onmogelijk werd gehouden: de metro’s zijn blijkbaar schòòn. Ja, je leest het goed. De wonderen zijn blijkbaar de wereld nog niet uit. Nu dit optimisme op de lange termijn volhouden, wie weet wat er nog uit voort kan komen.
Liefs, Julia
