Vorig jaar zomer, ik heb nog geen tijd gehad om u dit te vertellen, gaat om acht uur ‘s avonds de telefoon. Ik ben hartstikke druk met mijn table d’hôtes en sta bezweet en met een rood hoofd in de gloeiend hete keuken.
Frank aan de telefoon. Of ik interesse heb in twee kaartjes voor de opera ‘La Bohème’ in het Théâtre Antique in Orange. Hij zelf kan niet want hij heeft een bruiloft.
Ja… natuurlijk heb ik daar zin in.
“Maar Frank, dit is boven mijn budget. Een kaartje kost € 380!”
Ik heb geen tijd om verder te informeren, mijn gasten wachten.
De volgende dag ga ik naar ‘m toe en druk hem nogmaals op het hart dat ik geen € 760 heb voor twee kaarten.
Nee, nee, geen enkel probleem. Hij heeft de kaarten ook gekregen, via via, en ik mag ze zo van hem hebben.
Nou oké… fijn. Ik naar mijn lieve vriendin Anna en vraag: “Ga je mee?”. Natuurlijk, daar hoeft niet over nagedacht te worden. Hartstikke leuk… en wát een luxe… 1e rang ‘La Bohème’, Puccini, Théâtre Antique Orange, wauww.
Nou, wij op pad die avond. Allebei ‘opgedoft en aangetakeld’. De dames gaan naar de Opéra!
Onderweg naar Orange steekt er tussen Mormoiron en Mazan een schitterend hert de weg over.
“Dit is een teken”, zegt Anna. “Dit wordt vast een prachtige avond.”
Aangekomen in Orange, bijna geen parkeerplaats te vinden. Ik neem het stuur en gaspedaal over van Anna en scheur door Orange om een laatste parkeerplek te bemachtigen. Opschieten, want de opera begint zo. In het theater zoeken we onze plaatsen, 63 en 65. Maar die zijn bezet. Twee agenten zitten netjes op ons te wachten. Ik vraag hen waarom ze op onze gereserveerde plaatsen zitten.
En dan begint de ellende…
“Dames, mag ik u vragen hoe u aan deze toegangskaarten gekomen bent?”, vraagt een agent terwijl hij zijn notitieboekje tevoorschijn haalt.
“Hoezo?”, vragen wij.
“Deze kaarten zijn gestolen!”.
Nou, daar staan we dan. Helemaal in ‘opera tenue’ met 4.000 paar ogen op ons gericht, vijf minuten voor de voorstelling begint. Het schaamrood op onze wangen. Of we maandagochtend voor verhoor naar het politiebureau in Orange willen komen.
Van de directeur van het theater mogen we toch blijven zitten omdat de agenten ook wel zien dat mijn bejaarde vriendin en ik er niet echt als criminelen uitzien. Achteraf blijkt dat de hele rij nr. 17 op gestolen kaarten in het theater zit. Dit is te merken aan de klagende Amerikanen en het knikkende Japanse reisgezelschap die ook door deze twee agenten opgewacht waren.
In de pauze Frank gebeld.
“Wat doe je me aan!!! Wat is dit..?” Frank weet van niets. Hij heeft de kaarten ook maar gekregen. Nou… pas des soucis… Hij zal het voor ons gaan regelen op het politiebureau in Orange. “Genieten jullie nou maar van die opera,alles komt goed.”
Maar ja…, denkt u nou werkelijk dat ik van die opera genoten heb? Ik heb me niet kunnen concentreren en kan me er tot op heden ook niets meer van herinneren. Ik zag in gedachten steeds twee dames ‘opgedoft en aangetakeld’ met handboeien in een politiebus verdwijnen.
Achteraf hebben we er natuurlijk hartelijk om gelachen.
Helena Jurriëns is eigenares van de chambres d’hôtes ‘Le Vent d’Etoile’ in Mormoiron in de Vaucluse. www.leventdetoile.nl
