Een vers mailtje van mijn vriendin Julia Fortuin. Ze woont sinds een jaar of acht in Parijs en begon daar ooit met een blog over het Parijse leven. Ze is UX/UI designer, schrijver en illustrator. We houden elkaar op de hoogte van onze ervaringen, zij in de lichtstad stad, ik op het platteland.
Hi Renée,
Gaat het daar nog, na al dat heftige weer? Ik heb zelf geen televisie en leef daardoor in een geïsoleerd coconnetje, maar bij vrienden zag ik beelden op de tv die niet mals waren. Sterkte daarmee.
In Parijs doen we ondertussen zielig over een overdosis druilweer. Niets waar je heldhaftig over kunt doen, maar wel in lijn met het humeur waarmee we richting winter gaan: redelijk gedeprimeerd.
Zoals je weet zijn we deze week tot het maximale alertheidsniveau gepromoveerd. Dit werd zoals gebruikelijk voorafgegaan door enige speculatie (restaurants dicht? reisbeperkingen? scholen sluiten?) maar omdat het een maatregelenpakket gebakken lucht blijkt, gaan de roddels gewoon door. Zelf kan ik in elk geval zeggen dat er niets, maar dan ook helemaal niets aan mijn dagelijks leven is veranderd sinds die paar dagen.
Dat komt grotendeels doordat ik weinig sportief ben en ook doordat ik toch al niet heel vaak en lang meer naar de kroeg ging. De restaurants zijn – ik gun het ze – wonderlijk genoeg open gebleven, maar ik heb geen mens aan tafel een mondkapje zien dragen zoals dat nu moet. In de metro is het onverminderd druk: de overheid beveelt ‘sterk’ aan thuis te werken voor wie dat mogelijk is, maar dit Ruttiaanse advies heeft op de starre Parijse werkgeversmentaliteit hoegenaamd geen uitwerking: liever je werknemers risico laten lopen in het transport en werken in een halfverlaten kantoor dan de vrijheid van de home office.
Ondertussen kijk ik niet zonder enig leedvermaak naar hoe het Nederland vergaat, het landje dat altijd zo gewend is geweest alles onder (’intelligente’) controle te hebben, en dat nu eindelijk eens meemaakt wat chaos is. Maar in Parijs gaat het geen haar beter: de regels zijn dan wel misschien net iets strenger, er zijn teveel mensen die zin hebben om door te leven. Alles gaat gewoon door want men moet toch wat.
Het gaat helaas niet meer door zoals voorheen voor de immer goed gehumeurde kledingzaakeigenaar bij mij beneden, met wie ik sinds jaar en dag een bonjourrelatie heb. Deze week heeft hij voorgoed zijn winkel moeten sluiten. De klanten bleven te vaak weg, de vaste lasten bleven onverminderd hoog. Hij bleef glimlachen toen hij het me uitlegde, zijn rolluiken sluitend. Maar ik had hem natuurlijk nog nooit zo verslagen gezien.
Na een eerste faillissement van het zaakje ernaast heb ik nu twee lege winkels beneden. Het blijft allemaal maar wikken en wegen, met corona.
Liefs, Julia
Dag Julia,
Geen tv? Is dat moderne onzin? Ik weet ook wel dat het nieuws via internet en een telefoon zo’n beetje te volgen is. Maar zonder tv zou ik het hier niet redden. Schotelantenne, bij iets van wind of regen (= geen tv) weet ik al dat het weer een avondje schaken wordt en ben ik diep ongelukkig, terwijl ik meestal win. Raakt tv uit de mode bij jullie? Nou, bij mij niet, helemaal niet. Wielrennen, voetbal, als er uitzending of verbinding is, schakel ik op tijd in.
Lief dat je naar ons welbevinden vraagt vanwege die storm Alex. In het buurdepartement Alpes-Maritimes was het verschrikkelijk: 6 doden, 20 vermisten, honderden miljoenen schade.
Wij (hier in Le Var) wonen ookWe wonen aan de oever van een rivier die vaak een grote mond opzet bij fout weer. Dan verandert de tuin eerst in een overstromingsgebied en daarna in een elledige modderpoel. Maar ons huis staat op wat ze in Nederland een terp noemen, bij ons een rots. We kunnen altijd in alle rust toekijken hoe de rivier (’s zomers een lullig beekje) de boel beneden ons overneemt. Nou ja, tot de stroom maar weer meer eens uitvalt natuurlijk.
In een dorpje als het mijne is kroegbezoek eigenlijk een dagelijkse verplichting. Als is het maar om de krant te scoren bij de tabac, lekker ouderwets, en dan een aperitiefje in het café er tegenover. Maar afgezien daarvan is kroegbezoek essentieel om van het lokale nieuws op de hoogte te blijven, dat andere dan het wereldnieuws.
Ik begrijp dat de resto’s in Parijs open mogen blijven. Vast gezellig met al die corona-beperkingen! Nou, weet je, bij ons waren alle restaurantjes van oktober tot Pasen altijd al gewoon op slot. Niet dat ze corona zagen aankomen, maar gebrek aan klandizie, elke winter.
Over Nederland wil ik het niet hebben.
Al jaren niet meer geweest en als ik op tv (daar is weer) iets over dat land voorbij zie komen, denk ik: onherkenbaar en vooral: laat maar.
In mijn dorp is er gelukkig nog niemand failliet, volgens de meest recente berichtgeving in de kroeg. Maar het is wel zo dat de kroeg zelf financieel wankelt. En dat kan weleens een soort fundamenteel probleem worden: een dorpje zonder huiskamer, hoe moet dat dan?
Jij bent in Parijs ongerust, met al 2 winkels onder je huis die voorbij zijn, ik vrees voor ons café. Al helemaal nu ik lees dat het volgens de Franse wetenschappelijke raad tot minstens de hele komende zomer duurt voordat het virus een kopje kleiner is gemaakt, àls dat al lukt…
Bisou, Renée
