Attestation

“Oh put**n!”, vloekte ik vanochtend hartgrondig tegen de echtgenoot die nietsvermoedend naast me in de auto zat en zich van geen kwaad bewust was.
We gingen even naar het dorp, sigaren en een cubi rosé inslaan, onderweg wat vuilniszakken in de container langs de weg dumpen – nu we vanwege het reconfinement zo weinig de deur uitkomen stapelt de troep op.
Ik kreeg een onderkoelde “zoveel is het nou ook weer niet” terug.
“Nee man, attestation vergeten!”
Dat bracht de stemming erin. “Wat nou attestation vergeten? Daar zat je de hele ochtend mee te prutsen!”
Nou, hele ochtend… Maar ik was er inderdaad flink mee bezig geweest. Het leek me wel handig als ik die ‘Ausweis’ gewoon op m’n telefoon had, zodat ik niet elke keer weer een papiertje hoefde uit te printen als ik de straat op moet. Dus op de site van ‘gouv.fr’ braaf m’n gegevens ingevuld en op ‘générer mon attestation’ geklikt. Niks. Opnieuw geprobeerd, weer niks. En dat dan een keertje of tig. Dat werd dus weer gewoon een betrouwbaar printje.
De tijd drong, winkeltjes op het dorp gaan nou eenmaal onverbiddelijk dicht tussen de middag, dus na al dat gedoe hup de auto in. Zónder dat betrouwbare printje; vergeten.
Dat drong ergens ter hoogte van de vuilcontainers tot me door. Die staan onder de rook van het dorp, zullen we maar zeggen. Dan kun je kiezen: terug naar huis om alsnog dat papiertje te printen en vrijwel zeker na winkelsluitingstijd op het dorp te arriveren, of de gok nemen en een boete van € 135 (x 2) riskeren.
Moet je even weten dat er de afgelopen twee weken (!) vanwege de nieuwe confinement al 90.000 processen verbaal zijn uitgedeeld. En dat volgens een recente enquête zo’n 60 % van de Fransen de corona-restricties inmiddels geschonden heeft. Ik nam de gok. De echtgenoot achtte zich niet verantwoordelijk. Hij straalde intussen wel uit dat tot ver na de Kerst m’n zakgeld zou kunnen worden ingehouden om de boete(s) te compenseren. Soms gewoon maar even laten sudderen, denk ik dan.
Op het dorp bleek weinig aan de hand. In de tabac zag ik door de ruit maar één mevrouwtje staan, ik schoof op gepaste afstand naar binnen. Helaas. Deze mevrouw liet zich alles – en dan bedoel ik álles – uitleggen over werkelijk álle loterijmogelijkheden die via de toonbankvitrine werden aangeboden. Dat is veel. Dat duurt. En ik stond te stikken in m’n mondkapje. Op het moment dat ik weer naar buiten wilde stappen om iets van lucht te happen ging ze eindelijk weg. Zonder lootje.
Bij de épicerie er tegenover ging het godlof een stuk sneller. Pak wijn gepakt, afrekenen, hup de auto in en wegwezen.
Ik wilde net achteruitsteken om de dorpsfontein te ronden en de ‘demi-tour’ richting huis te kunnen maken toen ik zag dat dat waarschijnlijk niet zo’n goed idee was.
Daar stond de champêtre, benen wijd, armen over elkaar, midden op het onlangs gerenoveerde zebrapad. Kom er maar eens langs.
“We gaan even naar het kerkhof”, zei ik manhaftig tegen de echtgenoot. “Liever niet”, zei hij. Maar helaas. Onontkoombaar. Dat moet ik even uitleggen. Onderaan het dorp ligt het kerkhof. Daar kom je via de doorgaande weg die het dorp doorsnijdt. Die doorgaande weg is extreem smal, net buiten het centrumpje onderaan het dorp stuit je op een stoplicht om het heen- een weergaande verkeer te regelen. Ga je het dorp uit, dan moet je daar langs, terug idem dito. Probleem is, dat als je het dorp via die kant uitrijdt, er geen weg terug is, die smalle weg gaat dóór, en door, tot in het volgende dorp. Tenzij je bij de begraafplaats van ons dorp (riante parkeerruimte) een draai kunt maken. Dat dacht ik te doen. Al moest ik die kant dus helemaal niet op, maar ik nam tweemaal stoplichtoponthoud voor lief in de hoop dat de doorgaans vrij beweeglijke champêtre (denk ADHD) zijn zebrapositie inmiddels wel zou hebben opgegeven. Dat bleek te kloppen. Terwijl ik door het inmiddels weer uitgestorven dorp naar huis tufte zag ik hem langs tijgeren en een steegje in verdwijnen, ongetwijfeld op weg naar zíjn thuis. Pft, home free.
Maar daar gaat het niet om. Want intussen vraag ik me af, hoelang gaat dit nog goed? Wat pikken mensen nog? Wat is er erger: dit virus of alles wat je niet meer mag? De zorg, de keuzes tussen reguliere patiënten of coronapatiënten? Geen idee. Maar een alles verlossend vaccin zou wel mooi zijn. Voorlopig ben ik bang dat we nog even realistisch moeten blijven.
Ik zal m’n ‘attestation’ voortaan weer netjes uitprinten.