Zomaar veilig een R-4tje gescoord!

Zolang we tijdens corona overdag nog de straat op mogen kom ik weleens ergens. Of ben ik in elk geval even onderweg, als het qua weer meevalt. Ik ben geen fan van regen of erger nog sneeuw. Ik verblijf volgens mijn aardrijkskunde-leraren van ooit, in de subtropen. Ik vermoed dat die onderwijzers zijn omgekocht door meteorologen, die toen al wisten dat ze de wijsheid niet in pacht hadden. Met hedendaagse computerberekeningen zijn ze niet veel opgeschoten. Het is nog altijd maar ongerust afwachten: zon, regen, je weet het niet. Het verdienmodel van buienradar en verzekeraars.
Na een tijdje in dit gebied ben ik ervaringsdeskundige en weet ik dat ‘sub’ in combi met ‘tropisch’ een louche begrip is. ’s Zomers overdreven warm, ’s winters de Noordpool, meestal gesponsord door de mistral, in je tuin.
Ik was maandag ‘en route’ en zag ter hoogte van Fayence langs de weg zomaar ineens een rood Renaultje R-4 te koop staan. Het zal ermee te maken hebben dat dit sombere tijden zijn en dat nostalgie daardoor soms nogal opspeelt, maar ik remde en ging even dat garagepad op. Zo’n R-4tje, lang geleden zelf een trotse eigenaar geweest.
Het wagentje zag er goed verzorgd uit, ik moest even denken aan ‘van oud vrouwtje geweest, altijd binnen gestaan’. De vraagprijs betrof € 6.500, op de kilometerteller stond: 97.857 km.
De verkoper maakte – in verhouding tot die Renault – een vrij jonge indruk. Ik kreeg een uiteenzetting over zijn oma. Ze moet een aardige vrouw geweest zijn.
Een uurtje later maakten we aan de keukentafel, bij een glaasje marc de Provence, de deal rond: € 6.150.
Ik weet ook wel: spontane opwellingen en risico vormen een twee-eenheid.
Ik had ineens een nieuwe (nou ja, nieuwe) auto terwijl ik al een vierwieler had.
Op de terugweg naar huis dacht ik: wat heb ik nou weer gedaan? In mijn hoofd vond ik de rechtvaardiging: die corona-ellende, wat is er tegen een soort droompje tot waarheid te maken? Rondtoeren in een auto van toen, het heeft zijn charme.
Nee, de volgende dag had ik ‘m nog niet.
De betaling.
Ik heb geleerd dat je in Frankrijk (vast ook in andere landen) voorzichtig moet zijn. Als je van particulieren koopt of aan hen iets verkoopt. Bijvoorbeeld via ‘le boncoin’, de Franse marktplaats. En dat antieke gedoe met cheques in dit land, linke soep!
Toevallig sprak ik mijn buurman toen ik net thuis was. Ik vertelde over mijn verovering, dat Renaultje.
Hij keek me somber aan.
“Je hebt toch geen cheque achtergelaten?”
Nee hoor, de betaling zou nog wel geregeld worden, hadden we afgesproken.
Ik kreeg een tip van hem: als je een auto koopt of verkoopt: altijd www.paycar.fr inschakelen. Koper en verkoper moeten daar een soort onderlinge rekening openen zodat er financiële zekerheid is. Geen cheques. Maar minstens zo belangrijk: Paycar onderzoekt het verleden van de auto waarover het gaat. Klopt de kilometrage, staat ie niet als gestolen genoteerd? Dat soort dingen. Als koper hoefde ik bij dat Paycar niks te betalen, de verkoper € 29. En ik vond het wel geruststellend dat zowel dat leboncoin als de Banque BNP Parisbas voor Paycar getekend hebben.
Als het qua weer even meezit, heb ik morgen een R4 voor de deur.
Zoals toen, vér voor corona.