Zoals wel vaker kreeg ik een mailtje van Mauro Colagreco, de 3-sterrenchef van restaurant Mirazur in Menton (Alpes-Martimes). Toen hij nog 2 sterren had en ik niet armlastig was, heb ik bij ’m gegeten en was diep onder de indruk. Zijn 3e ster heeft me niet verrast.
Mauro attendeerde me op zijn Valentijn-aanbieding.
Omdat ik dat Valentijnsgedoe tot de moderne achterlijkheden reken, was ik niet bij voorbaat belangstellend. Ik las het mailtje natuurlijk toch.
Zelfs 3-sterrenchefs zijn in deze deprimerende periode veroordeeld tot het logistieke niveau van de ‘afhaal-Chinees’ van wie ik overigens niet weet of zo’n adres nog bestaat. Was destijds trouwens niks mis mee. Een opluchting, (meestal op zondag) na een week spruitjes, andijvie, hutspot en karbonade en in het beste geval vlotte moeders die macaroni met strooikaas, smac en ketchup aandurfden.
In elk geval voor mij geldt dat de ‘afhaal-Chinees’ nogal heeft bijgedragen aan een soort ontdekkingstocht naar andere keukens.
Je zou kunnen verdedigen dat de ‘afhaal-Chinees’ in zekere zin een come-back maakt ten tijde van corona: je moet je maaltijd ‘à emporter’ komen ophalen.
De tijden zijn in zoverre veranderd dat er ook bezorgd kan worden.
En ook desgewenst een 3-sterren maaltijd in een kek kartonnen doosje.
Ik heb alle begrip voor de restaurateurs van wie er nogal veel tot de geeuwhonger zijn veroordeeld en die daarom hun toevlucht zoeken tot de formule van de ‘afhaal-Chinees’. Maar ik eet liever niet uit een doos, ook niet als het om een luxe verpakking gaat of als er een pizza in zit.
Mauro schreef me dat ik zijn Valentijn-menu à € 250 bij ‘m kon komen afhalen: Restaurant Mirazur, 30, avenue Aristide Briand, 06500 Menton. Wel eerst hier bestellen.
En dit krijg je dan voor je € 250 (per persoon), plus € 40 extra als je de handel thuis wilt laten bezorgen:
– Flesje champagne Pierre Gerbais Rosé (75cl)
(staat vast, omruilen onbespreekbaar)
– Brood van grootmoeder Amalia met de eigen olijfolie (met citroen en roze peper) van Murazur erbij om te soppen.
– Sint-Jacobsschelpen uit de Méditerranée, bouillon van gegrilde amandelen, kaviaar uit de Aquitaine.
– Ravioli met schaaldieren en ‘vergeten’ groenten.
– Pakketje van tarbot met rode kerrie.
– Rundvlees in een deegkorstje, met truffeljus.
– Chocoladetoetje met pistache en citroen.
– Macaron met roze peper en hibiscus.
Je krijgt er een instructieboekje bij om de doosjesmaaltijd voor consumptie gereed te maken.
Aardappels à emporter
Een van de aspecten van de corona-armoe: je ‘eet’ bij een restaurant maar je moet wel zelf alsnog de keuken in. Wat – toen de restaurants nog open waren – soms een goed idee zou zijn geweest.
Ik woon iets van 150 km bij Mauro vandaan, het leek me geen goed plan die tocht (en weer terug) te ondernemen voor z’n 3-sterrendoos. Maar die kon ook bezorgd worden! Als ik in Frankrijk woonde, in Spanje of in Brussel, geen probleem. Wel op tijd bestellen natuurlijk. Want alle bestellingen worden 12/02 klaargemaakt en 13/02 bezorgd. Op zondag (Valentijnsdag) geen bezorging.
Woon je een beetje ‘uit de route’ dan ook niet, dan word je geacht naar een afhaalpunt bij jou in de buurt te komen. Daar woon ik nou net weer iets te afgelegen voor.
Ik heb wel een auto, maar geen verstand van vervoer. Hoe zou dat dan gaan, je Valentijnsmenu van Mauro dat ook nog op tijd in Brussel arriveert? Ik wil het eigenlijk niet weten. En wat nou bij sneeuw?
Ik kreeg ook een mailtje van de Parijse 2-sterrenchef Thierry Marx die meer dan gemiddeld begaan is met het aanzien van Franse gastronomie. Hij wijst erop dat ‘à emporter’ de klok luidt voor de ondergang van de Franse keuken. Want de ‘afhalers’ kiezen bijna uitsluitend voor ‘burgers’ en pizza’s.
Misschien voelde de hamburgerketen Burger King zich aangesproken. Of in elk geval: om een beetje aan hun reputatie te sleutelen heeft die firma 200 ton aardappelen van de Franse boeren opgekocht, die – mede vanwege de gesloten restaurants – met enorme voorraden opgezadeld zitten. Bij Burger King krijg je als klant nu gratis desgewenst een kilo ‘pommes de terre’ mee.
Ik vind dat ‘sympa’.
Met aardappels valt in eigen keuken van alles te fabriceren.
Bovendien moet je bij zo’n kartonnen 3-sterrenmenu van Mauro, ook gewoon de keuken in om culinair te gaan knutselen. Dus hé…
Resto le 17 in Perpignan maakt adembenemend-prachtige en heerlijke 3-gangen menu’s voor een geeltje. Ongetwijfeld is deze Mauro een culinaire duivelskunstenaar, maar zijn vasthouden aan oude tijden en normen heeft ook iets heel tragisch. 250 pegels voor een Corona-menu klinkt toch een beetje als ‘vouloir chier plus haut que son cul’.
https://m.facebook.com/pg/fredle17/posts/?ref=page_internal&mt_nav=0
Het restaurant ziet er heel mooi uit, op het lijst ToDo gezet :-)