Je lacht wat af met La Poste

Nooit denk ik: laat ik het zelf maar doen, La République. Juist niet. Want ik ben – in geringe mate – Frankrijk-fan omdat er in dit land gelukkig véél te beleven valt in het theater van de lach & de flauwekul. Onzin boeit me. Waarom weet ik niet. Wél dat ik me minder op m’n gemak zou voelen als de boel hier goed geregeld was. Dus wat mij betreft wordt de republiek prima gerund, en dat al zeer geruime tijd.

Een vertrouwd getoeter
Van de week zo rond het middaguur getoeter voor mijn woning. Ik wist meteen: de gele Renault Kangoo van La Poste. Die claxon heeft iets vertrouwds en ik verwachtte een geringe leverantie van de firma Amazon. Volgens een actuele-alert mededeling op internet moest ik voor de ontvangst van mijn bestelling alvast alles in gereedheid hebben gebracht. Het ging om een wandelstok. Ik ben helaas ervaringsdeskundige, zo’n bericht op je scherm zegt en garandeert niks, vaak genoeg langs de weg in de regen onder een paraplu in de afwachtstand voor schut gestaan. Zonder stok. Die bedoeld was om alsnog enige indruk op mijn huisdieren te maken. Van enig succes geen sprake.

Overdrijven op z’n Frans
Maar ik neem dus geen risico meer als ik beleverd ga worden. Gewoon rustig thuis wachten tot er in de tuin die toeter klinkt. Allicht een dagje later dan beloofd.
De gele Kangoo moest op dat tijdstip langs mijn brievenbus gereden zijn, nogal een stuk verderop. Elke dag een hele toernee om daar de post uit te halen. Ik dacht: ik krijg die wandelstok en mijn krant dan wel samen. Hoef ik een keertje niet bergop naar die groene postbus te klauteren. En het was nogal aan de warme kant, er werd zelfs van een ‘canicule’ (hittegolf) gerept. Overdrijven is een ook een Franse specialiteit, het was hooguit 33 graden. Ik denk soms dat overdrijven op Franse scholen in het lespakket zit.

Tweemaal hetzelfde traject
Ik had buiten La Poste gerekend. Wel een enorme doos, geen krant.
Ik stelde een desbetreffende vraag waarop de chauffeuse van de Post-Renault, een vakantie-waarnemer, me een beknopte cursus Franse efficiency cadeau deed. Ik kon toch wel snappen dat er één Renault voor de pakketbezorging is en een tweede voor de klassieke post? Ze leggen – ongeveer een uurtje na elkaar – wel precies hetzelfde traject af, maar ik moest begrijpen, het is een wereld van verschil. Als stomme étranger had ik niet zo gauw een antwoord, ik vrees dat ik alleen ogenschijnlijk begripvol knikte.

Een bijzonder tijdslot
Een dag later moest ik naar het postkantoor, iets aangetekend verzenden. Van internet leerde ik dat ik er terecht kon tussen 9.40 en 11.40 uur. Die tijdslots, zo heet dat tegenwoordig, geloof ik, intrigeerden me. Het kan bijna niet anders of er is daarover vergaderd en vast langdurig. Niet gewoon half tien en twaalf uur, wat had ik die debatten graag meegemaakt. Tien minuten, een kwartiertje, het zal wel hard tegen hard zijn gegaan. Ik schat toch al gauw 5 overlegsessies tot ver na middernacht voor er met een meerderheid van 1 stem een besluit viel.

Het failliet van de Franse regering
Ik was binnen het verordonneerde tijdslot op het postkantoor. De baas zelf zat achter het loket, stelde vast dat ik iets met het buitenland wilde en opende een onderhoud over het failliet van de Franse regering. Er was verder niemand in het pijpenlaatje. Ik had over andere landen en regimes kunnen beginnen, over mijn liefde voor Franse idiotie, maar ik liet het bij: “Macron is mijn vriend niet.” We begrepen van elkaar dat we na zijn pensioen nader zouden praten op het caféterras. Over hooguit vier jaar, tenzij Macron de pensioengerechtigde leeftijd verhoogt.

Postzegels uitverkocht
Ik vroeg nog om een ‘carnet de timbres’, je hebt een ouderwetse postzegel nodig als je soms een antieke brief wilt versturen.
Ik schoot bijna onbedaarlijk ordinair in de Franse lach toen de postchef besmuikt moest erkennen dat zijn postzegels uitverkocht waren.
Nadat ik bij wijze van adieu “à bientôt” had gezegd, liep ik terug naar mijn auto.
Met een paar losse gedachten over Franse efficiency waarvan ik weer heel vrolijk werd. “Vous êtes en France, monsieur” is voor mij een geruststellend idee.