Stroomboos

Ik weet het, het is rampzalig wat er hier op het ogenblik op nog geen tachtig kilometer van m’n huis aan de hand is. De grootste bosbrand in heel Frankrijk sinds 20 jaar. Duizenden hectaren natuurgebied verwoest, duizenden mensen geëvacueerd, twee doden, en ze krijgen het zelfs met alle mankracht en materieel die zijn ingezet maar niet echt onder controle. De mistral die voortdurend opsteekt en draait als een wervelwind waardoor je nooit weet welke kant het vuur uit gaat. Volgens de brandweer is vandaag een beslissende dag, na een relatief koele nacht met minder wind lijkt het vuur langzamer om zich heen te grijpen. Maar inmiddels is de wind weer opgestoken en laait ook het vuur weer op bij Le Cannet-des-Maures. Ben ik bang? Ja. Ik heb al eens middenin een bosbrand gezeten, het ternauwernood overleefd. Dat hoef ik geen tweede keer mee te maken. Ik ben dus meer dan alert op alle tekenen die erop kunnen duiden dat deze brand mijn kant op komt. En als het dan ook nog eens de hele dag naar brandt ruikt, ben ik dubbelalert.

Geen stroom
Dan helpt het niet echt als je zo’n 13 uur zonder stroom en dus ook zonder internet en tv zit, terwijl de batterij van je mobieltje langzaam leegloopt. Je neus in de lucht steken, kijken naar een rode gloed aan de horizon, meer zat er niet in.
En het was volkomen overbodig. Ik zal het even uitleggen.
Maandagavond tegen elven op m’n terras, nog even een drankje na een dag en avond (jawel) hard werken. Een ferme mistral, maar niet koud dus een hele opluchting na de ophokplicht in het thuiskantoortje naast de brullende airco. We keken naar de sterrenhemel, zagen (teveel) vliegtuigen overkomen, telden de spaarzame auto’s die over het smalle sluipweggetje dat aan de overkant van de rivier tegen de berghelling ligt aangeplakt, langs kropen. Kortom, een mooie avond in de Provence.
En toen viel de stroom uit.

Ook de buurman niet
“Hij weer!” riep ik boos tegen de echtgenoot en greep de zaklamp van tafel om op zoek te gaan naar de oorzaak; die schatte ik in op de buurman van een eind verderop die er een handje van heeft om met (te) zware klusapparatuur het wankele stroomnet te belasten zodat de disjoncteur omklapt, zeg maar: de stoppen doorslaan. Op weg naar de ‘compteur’ die een eind van het huis staat, zag ik een zaklamp die me over het pad tegemoet kwam: de buurman. Ook hij, geen stroom. Hij kwam informeren of wij nog wel… Nee dus.
“Het is de mistral”, bedacht hij, “de EDF zou al die draden eens onder de grond moeten stoppen.” Ik kon hem geen ongelijk geven.
Met een “dit kon nog weleens even duren” ging hij weer op huis aan.
Ik ook. De mooie avond was voorbij. Ik belde met het ‘depannage’nummer van de EDF en werd zo’n heel kastje-muur computerprogramma doorgestuurd zonder iets aan de weet te komen. Waarna ik werd bedankt voor mijn telefoontje en de verbinding werd verbroken. Na drie keer gaf ik het op.
Het werd een zaklampenbal, van het uitlaten van de honden en het tandenpoetsen tot en met een gemankeerde poging om een boekje te lezen in bed.

Halve ochtend in de wacht
De volgende ochtend was het vroeg dag, halfzes; het rolluik in de slaapkamer had niet meer dicht gekund en juist daar komt de zon op. Ik keek op de elektrische wekker, het zwarte schermpje sloeg alle hoop op stroom de bodem in. Maar weer bellen met de EDF. Ditmaal kreeg ik zowaar te horen dat er een ‘panne important’ in mijn commune was en dat ze er alles aan deden om die zo snel mogelijk te verhelpen. Wanneer dat dan gelukt zou zijn? Tuut tuut tuut.
Na een halve ochtend wachten werd het me te machtig. “Ik ga naar het dorp”, meldde ik de echtgenoot, “ga je mee?” Hij ging mee.
Bij het binnenrijden zagen we het meteen: hier was stroom!
Ik vroeg aan épicerientje of ze net weer was aangesloten. “Nee hoor, nergens last van gehad.” Er was gisterenavond wel een kwartiertje stroomstoring geweest, maar dat was alles.

De tingel van de telefoon
Een kwartiertje! En wij zaten al bijna 13 uur zonder!
Op de terugweg kwamen we de buurman tegen. Of hij al stroom had?
“Neu”, schokschouderde hij, “maar ja, wij hier in het buitengebied doen er niet toe. Zo’n dorp, dat wordt weer snel aangesloten, commerces en zo. Die paar ‘maisons rurales’ kunnen wel wachten.”
Toen ik de deur binnenstapte hoorde ik de meer dan welkome tingel van de internettelefoon. We hadden zojuist weer stroom gekregen! Ik zette de tv aan, schoot het internet op, en kreeg het treurigste nieuws van deze zomer voor de kiezen: ‘mijn’ Var stond in brand.
Ik ben razend op de laksheid van de EDF, je mag mensen niet zolang onnodig stroom onthouden. Klagen heeft geen zin, je loopt tegen een muur op.
Peter Hooft vond eerder deze week in zijn column dat er nogal wat te lachen valt in La France. Nou, mij is dat lachen éven vergaan.