‘Hospitalisée’, zoals dat lekker Frans heet, bleek ik opgeborgen in een instelling in Callas (Var). Narcose en zo, dat was me eerst ontgaan. Ik had zelfs niet gemerkt dat ik vanuit een echt ziekenhuis per ambulance op transport was gesteld naar een EHPAD (Établisement d’ herbergement pour personnes âgées), dus een bejaardentehuis dat zich heel sjiek een ‘privé-kliniek’ noemde. Ook goed, zal wel iets met marketing te maken hebben.
Maar dat ik in Callas was afgeleverd vond ik op een bepaalde manier wel aardig. Jaren geleden heb ik er een paar dagen rondgespookt toen ik van plan was er een huis te kopen. Waarom dat niet doorging, weet ik niet meer. Misschien vond ik de vraagprijs aan de hoge kant, of ik zag op tegen onvermijdelijke verbouwingen. Je had toen nog niet zoveel huizen met een behoorlijke keuken en ik had en heb nogal ruimte nodig voor mijn redactiekantoor.
Het klassieke festival
Maar niets ten nadele van het ‘village agé’, volgens mij al in een vroeg stadium ontdekt door vooral Deense tweedeurs-bezitters. Ik merkte al snel dat het dorpscafé annex tabac prima in orde was, er hing een gemoedelijke sfeer.
Nog niet zo lang geleden was ik er in juli voor het jaarlijkse festival voor klassieke muziek, dat een internationale reputatie geniet. Ik struinde er toen weer door de smalle straatjes met soms imposante huizen die al een paar eeuwen achter de rug hebben, langs de fonteinen, Ik wist weer één ding zeker: dit is nog de Provence zoals ik er ooit voor viel. Heb ik het nog niet eens gehad over die schitterende Gorges de Pennafort, de kapel van de Notre Dame de Pennafort en die andere kapel, Saint Auxile.
Staal in je heup
Ik werd per ‘chaise roulante’ (rolstoel) naar de dikke Volvo van mijn vriend en collega Marcel getransporteerd en ‘en voiture’ verwelkomd door zijn tweede honden die ik goed ken. Ze keken vol interesse toe hoe ik in de auto werd getakeld; zo’n stuk staal ter hoogte van je heup is niet vertrouwd met het idee van flexibiliteit. ’t Is eerder een pijnleverancier die niet aan korting doet.
Alles went en na een paar dagen iets van revalidatie thuis vond ik dat ik dringend aan het werk moest. Ik kreeg een telefoontje van mijn medewerker en tijdelijke vervanger Raoul Duchemin die meteen over Callas begon. Of ik nog wist hoe we samen een keer in de voortreffelijke hostellerie Les Gordes de Pennafort, subliem gelegen, iets buiten het dorp aten. Ja natuurlijk wist ik dat nog. Het was een mooie middag op een verrukkelijk terras. Ik weet niet meer wat ik er allemaal gegeten heb, maar de langoustines met rozemarijn staan me nog bij. Die middag werd ik fan van de chef, Philippe Da Silva (foto). Had destijds 2 Michelin-sterren in Parijs, verkoos de Provence en scoorde er nog zo’n ster.
Michelinster afgepakt
Ik wist dat hij vorig jaar plotseling overleed. Aardige, bescheiden man, deed vrijwillerswerk en leidde veel aanstormend keukentalent op. Wat ik niet wist was wat Duchemin me vertelde: Michelin trok meteen de ster voor Les Gorges de Pennafort in. Niet eens even afwachten wat Anthony Salloère, de opvolger van Da Silva, ervan maakte.
Duchemin heeft al bij ’m gegeten en was diep onder de indruk. Die ster is ten onrechte afgepakt. Zodra ik weer echt mobiel ben, gaan we er samen heen. Afgesproken.
Terug naar Callas, maar dan voor een feestelijke visite. We hoeven niet langs die kliniek te rijden.
Beterschap Renée!
En bij gelegenheid de groeten aan Marcel.
Beste Renèe, welkom terug, we keken voortdurend uit naar nieuws.
We hebben je gemist, heel veel sterkte met het herstel, neem er de tijd voor.
Want van zo’n EHPAD kan je beter ver weg van blijven, maar in geval van nood moét je wel.
Callas ken ik ook van jaren her, was toen ook nog zo’n typisch Provençaals dorpje, waarvan er steeds meer verdwijnen helaas.
Nogmaals, fijn te weten dat het goed met je gaat, op naar Callas!
Ik miste de nieuwsbrief al. Fijn dat het beter met je gaat. groeten uit de Morvan.
Fijn Renee, welkom thuis en op internet. Zonder je vervangers tekort te doen … we hebben je gemist en sterkte met het verdere herstel!
Nanny
Erg fijn dat we weer het wel en wee kunnen lezen. En. goed dat je er weer “bij” bent. Hoop dat je gauw weer echt mobiel bent. Groeten uit de Dordogne
Lieve Renee,
Hoorde al verontrustende berichten
over je gezondheid in een kleine kring hier achter de dijken.
Geen idee wat je mankeerde: ik lees nu iets over zware metalen, noodvluchten door de lucht en verblijf in een soort gesticht, en ook nog een rolstoel, maar het belangrijkst is dat je weer vol enthousiasme schrijft over wijnen en spijzen en de geuren van het land. Dus ben je weer beter.
Nou ja, beter dan je was.
Fijn ook voor Peter.
Fijn voor de lezer
Liefs
Gerard Pedroli
Ha fijn: je bent er weer, we hebben je gemist en in NL wisten we niet wat er gebeurd was. Dat wordt weer genieten, grand merci, Bonne Courage voor als het even wat minder gaat!
Gr. Nieske
Fijn, dat je weer terug bent, en aan de beterende hand!!!
Ik heb je leuke en interessante rubriek gemist……….
Gr. Joyce ( Bergerac)
Fijn dat je er weer bent, Renée! Beterschap! Liefs Saar
Renée,
Blij dat je er weer bent,
blij dat je er bent,
blij dat je bent.
Je bent!
Abraham.
Wat heerlijk dat je er weer bent . Blijf nu a.u. Veel sterkte!!