Mijn vriend Francies de aannemer en ik waren die beruchte zondag al om drie uur terug in het café. We hadden ons dagelijks apéro van zo rond midi niet laten schieten, maar we wilden ons verzekerd weten van een prettige vooraanzittende plek voor de speciaal gehuurde tv ‘grand écran’ in het café. Het zou me wat worden, die finale tegen Argentinië. Francies had er – zoals echt iedereen tot in mijn naaste omgeving – wel fiducie in, ik niet. Beetje dom dat ik mijn scepsis iets te verstaanbaar uitdroeg.
Ineens weer die étranger
Met een afwijkende mening ben je in ons dorp kansloos voor enigerlei populariteitsprijs, En ineens werd ik na jaren weer bekeken als zo’n étranger die toch nooit iets zal snappen van la glorie, le grandeur de la France.
Eigenlijk klopt dat ook wel.
De Bullebak die ik zo noem vanwege zijn uitgebouwde gestalte en zijn veel te veel decibellen grote mond wendde zich tot mij en toeterde met zwaailicht en sirene iets over de vroege uitschakeling van België. Ik haalde mijn schouders op en Francies legde hem kalmerend uit dat ik helemaal geen Flamand ben.
Ook Pief, Paf, Poef mengde zich in het debat. Een onbehouwen jager tegen wie ik zei dat de jacht verboden moet worden nadat hij een keer met een net vermoord everzwijn op z’n voorbumper langs het café-terras paradeerde. In zijn afgetrapte 4×4 Toyota kwam hij toen wel drie keer langs getuft met z’n getatoeëerde juicharm uit het portierraam.
Er was ook de Franse tricolore opgehangen
Ik hield me maar gedeisd, ook toen De Hoed me trachtte uit te leggen dat ik als buitenlander natuurlijk de ballen verstand van Frans voetbal had. Hij gaat steevast zomer en winter zwartgehoed door het leven. Zijn vrouw, vriendin of maîtresse, je weet het niet en je vraagt er ook niet naar, had ik al een tijdje niet gezien. Behalve de serveerster waren er die middag trouwens nul vrouwen in het nationalistische studiootje dat anders van ons was. Er was ook de Franse tricolore opgehangen.
‘Nee’, vertelde Francies over De Hoed, ‘die zijn uit elkaar’. Zelfs in een gehucht met 900 inwoners valt het nog niet mee de relationele betrekkingen in kaart te brengen en steeds bij te werken.
Na een minuut of tachtig zei ik tegen Francies: ‘Dat wordt niks, laten we maar buiten gaan zitten.’ Hij aarzelde en ineens stond het 3-3.
‘Frankrijk is onverslaanbaar’
‘Zie je nou wel’, riep de burgemeester, ‘Frankrijk is onverslaanbaar!’ Het leek me niet het uitgelezen moment om nog even op de nederlaag tegen Tunesië te attenderen.
Een paar strafschoppen later waren Les Bleus afgedroogd.
Francies bestelde een troostrijke whisky van eigen bodem, ik hield het op rosé. Iedereen in het café maakte een ontredderde indruk, monsieur le maire deed niet eens een poginkje zijn verslagenheid te verbergen. Zijn gezag verschrompelde waar ie bijstond. Hij ging als eerste op huis aan.
Had ik het niet gezegd?
Ik keek maar wat in het rond en knikte iedereen vriendelijk toe. Dit was niet verstandig, alsof ik iets communiceerde van: had ik het niet gezegd?
De Bullebak keurde me geen blik waardig toen hij me bijna omver liep. De Hoed keek me niet aan toen hij mij een hand gaf. Ze dropen ontluisterd af.
Francies begeerde nog een whisky, ik nam er ook maar eentje. Als laatst overgeblevenen zaten we met z’n tweeën naar feestvierende Argentijnen op het scherm te gluren.
Toen hij zijn glas leeg had, stond Francies op en zei alleen maar: ‘À demain.’ Ik keek hem na en zag aan zijn rug dat ie diep ongelukkig was.
Leuk. Maar waarom moest ik zo grinniken na vooral die laatste zin? Ik schaam me diep!