Dus ook de Franse opiniepeilers kun je niet vertrouwen. Afgelopen zondagavond om 8 uur wist ik dat ze ook mij als stukjestikker voor schut hadden gezet. Wat nou, een monsterzege voor mevrouw Le Pen? Ze kwam niet verder dan brons. Franse opiniepeilers zijn tweedehands waarzeggers of anders wel vierdehands handopleggers. Alweer wat bijgeleerd.
Een paar uur later begreep ik dat Frankrijk ’s werelds enige land is waar je verkiezingen tegelijkertijd kunt winnen en verliezen. Mevrouw Le Pen was pijnlijk onderuit gegaan, zelfs in de sport telt een derde plek niet. Maar binnen een paar uur krabbelde ze alweer overeind en claimde de gouden medaille. Weliswaar wat minder parlementszetels dan gehoopt, verwacht en vooral voorspeld door de gehandicapte blindgangers van het opiniewezen, maar ondertussen mooi wel de meeste stemmen getrokken. Dus wie hoorde er nou eigenlijk op de hoogste trede van het ereschavot?
Top-10 notering in de Franse filosofie
Het was nog voor de EK-match Frankrijk-Spanje, maar ik had dus geleerd dat een Franse nederlaag net zo makkelijk als een overwinning gezien kon worden. Dat je tegelijkertijd kunt winnen en verliezen, vind ik een charmante top-10 notering in het handboek van de Franse filosofie. Ik snap ook nu pas dat ze zo op het idee van de Citroën 2 CV zijn gekomen: een krakkemikkig weggehoond karretje dat levensgevaarlijk bijna niks kon, en dan roepen dat er een een klassieke hit is gebaard. Soms zijn Fransen best leuk en vermakelijk.
Als je een echte Franse ruzie wilt beleven
Zoals nu ook weer met de Nouveau Front Populaire, (NFP) dat in aantal zetels de verkiezingen won. In 1936 won zo’n Volksfront een keer de verkiezingen en vier partijen die eigenlijk niks met elkaar te maken willen hebben, dachten: We doen dat na. In een vloek (vele) en een zucht (nog meer) werd er een Front in elkaar geknutseld van ultra-links, centrum-links, Europese milieu-vrienden en ouderwetse communisten.
Ik weet nog steeds niet veel van Frankrijk en Fransen, maar zelfs ik snapte: als je echt een hartstochtelijke Franse ruzie wilt meemaken, haal dan afgevaardigden van die vier partijen naar het café.
Het Front wordt nu verscheurd door een vuile oorlog over de vraag wie van de vier partijleiders premier moet worden. De president gaat erover, maar het Front én de vakbonden vinden dat het in elk geval iemand van links moet worden. Anders is de president geen democraat.
Maar ja, als alle voorstellen van het Front regeringspolitiek worden, loopt volgens denktelramen de toch al torenhoge staatsschuld met € 1,27 miljard per jaar op. De ex-Rothschild-bankier Macron ziet er weinig, en al helemaal niks in het plan van het Front op de nieuwe pensioenwetgeving (van 62 naar 64 jaar) terug te draaien. Verhoging van de pensioenleeftijd was nou juist van de hervormingen waar de president trots op is.
Adviesje: François Hollande
Ik zou wel weten wie ik namens het Front premier zou maken: François Hollande (69), de eerste ex-president die weer gewoon als volksvertegenwoordiger in de Assemblée Nationale plaats neemt. Gekozen als afgevaardigde van het departement Corrèze. Maar Hollande wil niet. Niet dienen onder Macron, destijds zijn minister van Economische Zaken, in wie hij in de beste Franse tradities een verrader ziet. Macron verzekerde Hollande dat hij geen president wilde worden. Even later begon hij een eigen partij.
Misschien is dat ook wel echt Frankrijk: botsende ego’s. Ik geniet daarvan. Jammer dat er geen duels met sabels en degens meer worden uitgevochten.
Toen wist je nog dat de verliezer geen winnaar kon zijn.
