Als je in de buurt bent, ga je natuurlijk naar de ‘must see’ Vaison-la-Romaine. Moet je niet blijven hangen, want in het arrière-pays van het beroemde stadje vind je binnen een straal van 7 km tussen de wijngaarden en lavendelvelden een paar hoogbejaarde prachtdorpjes die bijna niemand kent. Het leven is er goed en de reus Mont Ventoux houdt er alles in de gaten.
Langs glooiende kleine weggetjes rijd je van Vaison naar Puyméras. Een typisch ‘village perché’, hoger op een rots gelegen middeleeuws dorpje. Het wordt bekroond door zijn kerk met ijzeren klokkentoren ‘en chapeau de Gendarme’ en de ruïnes van het oude kasteel. Kuierend door de kleine oude straatjes valt de nauwgezetheid van zijn inwoners op. Alle huizen werden prachtig gerestaureerd, opgefleurd, en ademen een Franse charme. Geen wonder dat ze de eerste prijs kregen voor ‘Village Fleurie’ in de Vaucluse.
Uitzicht op de Ventoux
Je tocht voert je verder langs wijngaarden, lavendelvelden, akkers en telkens weer adembenemend uitzicht op de Ventoux. En achter elke bocht schuilt weer wat nieuws. Mérindol-les-Oliviers valt op; klein & fijn maar hoog & droog. Veel stelt het dorpje niet voor. Op de tegenoverliggende heuvel zie je een nog hoger gelegen burcht. Het oude Mérindol beschikte over een indrukwekkend kasteel dat nu in privéhanden is en duidelijk een nieuw leven wordt ingeblazen. Imposant tegenover elkaar gelegen lijken de Reus van de Provence en het Château de Mérindol te proberen elkaar de loef af te steken.
Ooit thermale bronnen
Dat de hele streek kan terugkijken op een rijk verleden, laat zich achter elke steen zien. Zo ook als je de afdaling inzet naar Propiac-les-Bains. Sinds de Romeinen en gedurende de middeleeuwen geroemd om zijn thermale bronnen, was het kleine, nu slaperige dorpje van amper 120 inwoners, een heus kuuroord rijk. Het minerale water werd zelfs tijdenlang gebotteld en verkocht door ‘La Française’. De voortvarendheid bleef echter niet duren en nu leeft het dorpje vooral van de wijnbouw en van de rust die menig toerist ook aanspreekt.
Volg het water van de Ayguemarse stroomafwaarts en kom in het levendigere Mollans-sur-Ouvèze terecht. Ook hier blaken de huizen van bewijzen van een rijk verleden. Het kasteel bovenop het dorpje is privé-eigendom maar dat bederft de pret zeker niet. Verrassing door de vele hoekjes, kantjes, bloemen, meer dan tien fonteinen en vele niveauverschillen. De oude brug – ouder dan ze lijkt door de vele reparaties, daterend van 1442! – over de Ouvèze die het middeleeuwse deel van het nieuwere gedeelte scheidt, geeft het dorpje een merkwaardige aanblik met z’n torens en merktekens. Je zie er het beroemde halfronde wasbassin met prachtig helder water.
De abrikoos ‘Orange de Provence’
Je dag zit er nog niet op want de mooiste zonsondergang kan opgetekend worden in het even hooggelegen als middeleeuws versterkte Faucon. Een lange Puyméras geschiedenis ging er aan vooraf want bewijzen werden teruggevonden dat er hier zelfs al nederzettingen in de bronstijd waren. Toen al werden de vruchtbaarste en mooiste plekken blijkbaar uitgezocht. Het dorp getuigt nu van een mooie eenheid doordat alle huizen uit dezelfde lokale steen werden opgetrokken.
En anno nu kan het dorp zich beroemen op de unieke titel van bakermat van de abrikoos, ‘Orange de Provence’. Met dank aan Charles Cornu, die de vrucht meebracht van zijn reizen naar de Balkan.
Bij het kasteel van Puyméras gaat het niet echt om een ruïne maar om de overblijfselen. De woning op het (door hekwerk maar ook bossages) afgeschermde perceel wordt permanent bewoond en is nooit open voor publiek. Dat in tegenstelling tot het nabij en prachtig gelegen kasteel in Entrechaux. Ook particulier bewoond en af toe wel open, tegen betaling, voor publiek. Ondanks de hoge ligging boven het dorp kun je er nagenoeg met de auto komen. In Faucon is echt een ruïne. Er staat slechts een enkele muur maar vanuit daar een prachtig uitzicht op de Mont Ventoux.