Best het één en ander aan de hand in de wereld, maar zoals veel vaker. speelt iets lichtzinnigs de hoofdrol in Frankrijk. Niet de Jeux Olympiques. Qua medailles scoren we als Frankrijk heel aardig, beter dan verwacht. Ik heb het ook niet over de € 1,4 miljard die het bezwembaar maken van de Seine heeft gekost. Lukte amper, even geen rekening gehouden met Pluvius. Dit gaat ook niet over die twee sabotage-acties, eerst bij de spoorwegen, daarna aan het netwerk van glasvezelverbindingen. De Var werd niet getroffen, de Bouches-du-Rhône wél. Voor zover er in Frankrijk nog gebeden wordt: maar hopen dat het hierbij blijft. Als dat zo is, jammeren we niet verder over imagoschade. Wat dat ook moge zijn en wat er dan eventueel op het prijskaartje staat.

Olympische zoen

Nee, hét item van de week in de media en ook bij mij in de buurt was de kennelijk Olympische bisou (zoen) van mevrouw Amélie Oudéa-Castéra (1978), de Franse minister van Sport, voor president Macron. Er viel een Olympische medaille te vieren, de minister vloog haar president om de hals en zoende hem op een wijze waarvan meteen beweerd werd dat alleen echtelieden zo met elkaar omgaan. De Affaire Bisou was geboren. De roddelkraan op de socials ging meteen wijd open.

Voor de presidentsverkiezingen van 2022 had ik nog nooit van Amélie gehoord. Maar toen werd ze ineens minister van Onderwijs. En binnen anderhalve maand weer ontslagen. Ze bleek haar kinderen van een openbare school te hebben weggehaald. Die moesten maar verder leren op een katholieke privé-school met een oerconservatieve reputatie. Om uitleg gevraagd zei ze dat het openbaar onderwijs voor haar kinderen niet goed genoeg was. Dat kun je als minister van Onderwijs maar beter niet  zeggen en ze werd op de keien gezet. Om aan de vooravond van de Spelen ineens terug te keren als minister van Sport. Ze schijnt een talentvolle tennisster te zijn geweest.

Al die omhelzingen

De vraag die het land nu (ook) bezig houdt: hebben ze wat, de president en de minister? Toen ik hier pas woonde, moest ik erg wennen aan al die embrasse (omhelzingen) en dat gedoe met die bisous. Ik weet nu dat er daar dan toch iets van afstandelijkheid bij past; een fake-zoen op de wang is wel genoeg. Zoals ik iemand ook na vele jaren nog steeds liever de hand schudt. Maar veel keus heb je hier niet.

Ik snap de nationale opwinding over de hartstochtelijke omhelzing van de president door zijn minister niet. Iedereen in Frankrijk weet toch dat er altijd wat met die presidenten is? Chirac stond in ruim bemeten dameskringen bekend als Monsieur 5 minutes, avec douche, Mitterand hield er tweede gezin op na, Sarkozy was amper president of hij ruilde zijn echtgenote voor zo’n zalvende chansonnière in en Hollande werd betrapt toen hij een keer ’s nachts per scooter naar mijn minnares tufte.

Die ene kwellende vraag

Ik vind het allemaal best en het past toch in het toeristische plaatje van Frankrijk? Het eeuwige gekwezel over l’amour enzo? Die buitenlanders moesten eens weten.Maar die komen dus nooit in de banlieus van de grote steden.

De wereld staat in brand, nog afgezien van de hitte kan er in eigen land van alles gebeuren, maar in Franse hoofden speelt vooral die ene kwellende vraag: de president op vrijersvoeten?

Ik word daar wel vrolijk van. Ach, die Fransen toch …