Al een tijdje geen staking of massa-demonstraties, dat is even wennen, zeker voor iemand die al een tijdje in dit (laten we ‘t voor één keer op z’n aardigst zeggen) bijzondere land rondhangt. Maar (wees alvast gewaarschuwd) op 7 september wordt de boel weer heel vertrouwd ontregeld door allerlei acties. Zo ken ik Frankrijk dan weer. Dat het een tijdje stil was aan het demonstratiefront had niet zo zeer met de Spelen te maken. Er is er juist sprake van een soort nationale trots dat die netjes zijn verlopen. Frankrijk kan heus nog wel wat, dat idee. Maar elk jaar in juli en vooral augustus zijn de activisten van alle vast goede bedoelingen-pluimage met vakantie. Ik heb ondertussen wel geleerd dat die paar doorbetaalde weken vrijaf de heilige graal in het Franse bestaan zijn. Zou een verworvenheid van het linkse Volksfront zijn dat in 1936 de verkiezingen won. Het nieuwe Nouvel Front Populaire, nu verkezingswinnaar, wil de pensioenwet van Macron (stoppen op je 64e) terugdraaien. Zal mij benieuwen.

Dat rekje eieren

Ik heb Frankrijk sinds mijn immigratie (toen nog geen probleem) zien veranderen. Ik hechtte aan het rekje met gekookte eieren op de bar van zo ongeveer elk café, met daarnaast een zoutvaatje. Bestaat niet meer. De routiers langs de Route Nationale 7 bijna allemaal weg en zelfs in mijn beroepsgroep is de lange lunch met een goed glas wijn tegenwoordig bijna uitzonderlijk. Het Frankrijk dat ik binnentrad, is er eigenlijk niet meer. Als toerist in Provençaalse dorpjes valt je dat allicht niet zo op. Hebben we ’t over een paar jaar nog wel een keer over. Authenticiteit legt het af tegen modernisme.

Als inwoner weet je beter

Voor veel mensen is Frankrijk nog steeds in de eerste plaats een vakantieland. Begrijp ik misschien wel, al weet ik als inwoner beter. En ik woon (gelukkig maar) niet eens in een rampzalige banlieu in Marseille of zo.

Ondertussen zitten we nog steeds zonder regering en vieren we de Paralympics in -naar men zegt- de voor gehandicapten minst toegankelijke stad van zo ongeveer de hele wereld. Ook dat is Frankrijk. En verkiezingsuitslag of niet, Macron wil geen ‘linkse’ eerste minister. Ook Frankrijk dus.

Ik dacht dat ik na al die jaren wel wat gewend was. Er speelde iets met mijn bankpas, maar de agence van de Crédit Agricole in het stadje verderop (volgens collega’s de slechtste bank van Frankrijk, wist ik destijds veel) bleek de hele maand augustus gesloten. Ik kon nog naar een hoofdkantoor bijna 40 km verderop. Op emails werd niet gereageerd. Ik vermoed dat het in 1936 niet de bedoeling van het Volksfront was dat bankklerken 4 weken vakantie zouden krijgen.

En toch, en toch, nee, geen spijt dat ik in Frankrijk ben terechtgekomen. Behalve bijzonder is dit land ook altijd wel een beetje spannend. Sinds 1789 smeult er revolutie.