Een vers mailtje van mijn vriendin Julia Fortuin. Ze woont sinds een jaar of acht in Parijs en begon daar ooit met een blog over het Parijse leven. Ze is UX/UI designer, schrijver en illustrator. We houden elkaar op de hoogte van onze ervaringen, zij in de lichtstad stad, ik op het platteland.
Hi Renée,
Kunnen we nog zeggen dat we in een déconfinement zitten, nu de regels weer strenger worden en het déconfinement inmiddels ongeveer even lang duurt als het confinement zelf ooit was? Ik heb het idee dat we nu even heel hard van de zomer en zijn open lucht moeten genieten omdat ons à la rentrée weer een kakofonie van maatregelen en onzalige toestanden staat te wachten.
Hoe dan ook, gerechtigheid is met dit virus nog steeds ver te zoeken. Bestraft blijven de mensen die van hun passie hun werk hebben gemaakt, terwijl terwijl de veilige kantoorklerken ondertussen behendig zijn geraakt met zoom en verder vooral lekker het transport ontwijken. Intussen ben ik zelf dan ook maar overgestapt naar de dark side: ik ben nu in loondienst op een plek waar ik nooit had gedacht te werken, maar het was dat of een enkeltje weg uit Parijs. Zie hier “de betere wereld” na Corona.
Met mijn pragmatische zet heb ik nu dus weer uitzicht op een salaris, en dat heeft mij een beetje omgetoverd in een hedonische Robin Hood. Het Robin Hood-element om mezelf goed te praten dat de lokale horeca, de textielindustrie en Italië een kooplustige klant graag zien komen. Dat ik er ondertussen als een hongerig kind van geniet, is daar een onbedoeld positief bijeffect van, uiteraard.
Maar op de achtergrond gaan in Parijs dag na dag de zaakjes dicht. Met name in het centrum wordt het nu al akelig stil: zonder de toestroom aan toeristen is het onmogelijk winst te draaien. Dit zei ook de ober gisteren in de rooftop bar waar ik als zelfingebeelde mecenas een cocktail zat te drinken. Het viel me op hoe vrolijk hij bij deze desalniettemin trieste mededeling bleef. Het bijbehorende hotel was volledig leeg. Het terras dan wel vol, maar zijn hele team zou de gehele maand augustus niet meer werken.
Toen de ober weer wegliep keken mijn terrasgenoot en ik elkaar aan: “We moeten dus echt weg deze zomer” zeiden we tegen elkaar, “want in Parijs is er in augustus dit jaar dus echt helemaal, helemaal niets te doen.”
Liefs, Julia
Dag Julia,
Toe maar weer, rooftop en cocktails in Parijs!
Las van de week over rooftop-drankjes ter hoogte van St. Tropez. Iets van € 19 per glas en dan ben je nog spekkoper.
Ik houd het maar bij rosé van de plaatselijke cave. Niks mis mee, juist heel goed, en ‘slechts’ € 17 per cubi van 5 liter, mét tapkraantje.
Ik vermoed dat je opgelucht bent dat je een baan hebt. Dat zal in deze periode maar heel weinig mensen lukken, een job vinden. Wist ik al, je bent de eerste de beste niet, dus heel verbaasd ben ik nou ook weer niet.
En het kantoorleven is – met airco – best te doen. Oké, ik heb makkelijk praten, ik heb mijn eigen bureau in alle solitude, afgezien van mijn honden en katten. Die komen – vooral vanwege de warmte elders in huis – nu in mijn ‘clim’-torenkamertje het liefst urenlang controleren of ik wel tik. Er moeten vlees en brokjes verdiend worden, toch?
We zullen maar moeten afwachten hoe erg de 2e corona-golf uitpakt, ik ben er niet echt gerust op. Nu al het gemaskerd bal in de winkels, volgende week misschien ook op straat. Maar als dit ‘oorlog’ is zoals onze president Macron zei, dan valt het voor ons nog mee. Jij op je rooftopterras in Parijs, ik in mijn rustige Provençaalse dorpje in het achteland. We hebben het zoveel beter getroffen dan heel veel andere mensen. Ik hoop echt dat premier Castex er – zoals hij beloofde – alles aan zal doen om een tweede confimenent te voorkomen. Je zal maar tijdens de bloedhitte die eraan komt, opgehokt zitten in een piepklein appartementje met een stel krijsende koters, of in een EHPAD. Duimen maar, dat het voor niemand zover hoeft te komen. En dat iedereen de ‘gestes barrières’ serieus neemt. Ik zag op het nieuws dat de Seine-kades dit weekeinde vol zaten met jongeren die zich nergens wat van aantrokken, en dat er hier een eind verderop aan de Côte als vanouds op los gefeest werd tijdens (niet zo) thuisparty’s. Tja.
Ciao, Renée
