Broodje ham: € 19

Ik ben niet zo heel erg van de sociale media. Ik kijk ook zelden of nooit in vuilnisbakken. Maar je krijgt soms een tip: toch even loeren!
Het betrof dit keer een schandaal op het vliegveld van Nice en ik was meteen geïnteresseerd want ik moet er zelf helaas ook weleens zijn. Geruime tijd ‘avant-corona’ had ik al besloten dat ik me niet meer door de lucht zou laten vervoeren. Niet vanwege het milieu of daaromtrent, ik ga me zelfs in deze kerstperiode niet heiliger voordoen dan ik ben. Ik heb alleen enig bezwaar tegen de behandeling die je op zo’n aéroport ten deel valt. Je weet je bij voorbaat verdacht en als je schoenen om een of andere reden gaan piepen, moet je je laten betasten. Aan mijn lijf geen polonaise.
Ik moet ‘op Nice’ weleens iemand ophalen. Nu voorlopig niet, ook bij corona geldt dat elk nadeel z’n voordeel heeft.
Ondanks vrij moderne technologie lukt het een vliegtuig alleen bij hoge uitzondering op het afgesproken uur te landen. In afwachting van een grensoverschrijdend toestel heb ik tijdens nogal wat uren op de luchthaven van de Côte d’Azur over de filosofie van het vervelen kunnen peinzen. Dat leverde niet veel op.

Alles op slot
Je kunt er wel iets eten en drinken. Op terminal 2 is zelfs een restaurant met enige reputatie, Estivale. Dat blijft gewoon zo heten als er eindelijk een keertje géén festival in Cannes is. Ik zeg dat nou wel, een hapje en een drankje, maar niemand in Frankrijk had nog ooit van ‘lockdown’ of ‘couvre-feu’ gehoord toen de horeca in de terminals daar al een riante gewoonte van hadden gemaakt: om 21 uur de boel op slot. Kom je na die tijd langs, dan resteert de mogelijkheid tot een flesje water en een ‘smulreep’ uit een automaat tegenover de gesloten horeca. Met name de wachtenden wier gezamenlijke activiteit het kijken op hun horloge en de aankomstborden is, verworden dan tot morrende horden.
En dan nu dat schandaal. Zag ik dus op Twitter.
Wat dan wel?
Een potentiële passagier bestelde, in afwachting van zijn vlucht, ruim voor 21 uur een broodje Spaanse ham. Dat onder de chique naam ‘sandwich Bellota’ in een servetje over de toonbank werd geschoven. Of ie even € 19 wilde afrekenen. Hij zei nee, maakte een foto van het schamele eetobject en schakelde de social media in. Meteen een rel, opschudding, verontwaardiging, woede. Ik weet niets van Spaanse ham, dat Bellota schijnt een wereldtopper onder de hammen te wezen; mij lijkt ham ham.
Ik weet wel van een sandwich kreeft die me onlangs een keer in Nice voor € 20 werd aangeboden. Die heb ik maar laten liggen.
Op Twitter rekende iemand voor dat een broodje ham op dat vliegveld van Nice precies 19 francs kostte, vóórdat de euro de prijzen over de kling joeg. Hij rekende meteen voor dat zijn inkomen er sindsdien allerminst met 6,55957% op vooruitgegaan is (de euro-introductieprijs ten opzichte van de Franse franc), dus dat er wellicht iets een beetje scheef verrekend werd. Dat vond ik dan wel weer knap bedacht. En ook iets om over na te denken.
Op het vliegveld is het excuus: ja ja, maar vanwege corona amper klanten, dus om nog iets te verdienen moésten de prijzen wel omhoog.
Die uitleg werd op Twitter weggetrold.

Een belegde boterham
Niet dat ik me verveelde, maar ik vroeg me ineens af: waarom die dure ‘sandwich’ zo nodig ‘sandwich’ moest wezen. We hebben toch onze baguette? Ik zocht en vond dat John Montage (1718-1792), de 4e Earl of Sandwich, de uitvinder is. Of althans zijn keukenhulpje. Het schijnt zo te zijn dat Lord Sandwich op zekere dag een snelle lunch bij het kaartspel verlangde dat hij met wat vrienden zat te spelen. Vooral geen tijdrovende bereiding van vlees en vis, doe maar wat groens, kaas, ei, en dat dan op een broodje op een bordje. Iemand uit zijn keuken moet toen met een aangekleed ‘broodje’ zijn binnengekomen. De onvoorziene geboorte van de sandwich. Maar ja, hoe gaat dat: klassenmaatschappij, upstairs downstairs, jij bedenkt wat, de baas gaat met de eer strijken. Dus heet jouw vinding ‘Sandwich’ – naar de baas en het landgoed waar je werkt – in plaats van bijvoorbeeld ‘third kitchenhand Jonathan’. Wat natuurlijk ook niet echt lekker bekt.
Of graaf Sandwich zelf ooit in de smiezen had dat hij met zijn naam dankzij een tamelijk simpel broodje een mondiale triomf zou beleven? Hij zou zich waarschijnlijk in z’n graf hebben omdraait als hij wist dat uitgerekend hij een paar eeuwen later in verband zou worden gebracht met een gastronomische dooddoener waarmee je elke belegde boterham kunt verkopen. Op het vliegveld van Nice vragen ze er in elk geval schaamteloos € 19 voor.
Als corona voorbij is, wie weet, moet ik vast wel weer eens naar het vliegveld . Als ik daar dan zit te wachten, kies ik allicht als vanouds voor een baguette camembert, onveranderlijk gewoon voor slechts € 6,50 te bemachtigen. ’s Lands wijs…