Opeens hevige regen en onweer. We hoopten dat we onze avondsessie van ons dagelijks apéro, in verband met aanhoudende tropische omstandigheden van midi van naar ongeveer 19 uur verplaatst, in vertrouwde kring zouden beleven.
Mooi niet. Het was nog niet droog, of de toeristen zaten er alweer. Op het café-terras. Dat weet ik omdat ik even snel een boodschap in het dorp moest doen. Mineraalwater en toiletpapier waren op. En kraanwater drink ik liever niet. In dit deel van de Thiers Monde.
We hebben niets tegen toeristen, ondanks hun over het algemeen afwijkend gedrag, althans naar Provençaalse normen. Je bestelt hier zo tegen het middaguur geen koffie, en helemaal niet met melk, maar rosé. Aan de andere kant zullen die mensen ons ook wel raar vinden. Ze denken vast dat we nooit iets uitvoeren. En allemaal aanhangers van de monarch alcohol zijn. Geeft niet en het valt best mee. En we snappen heus wel dat ons dorp met een handvol inwoners allang geen tabac, geen épicerie, geen boucherie en geen restaurantje meer zou hebben als er ’s zomers geen toeristen waren.
Maar in augustus zijn er dus de Parijzenaars. Met hun te dikke auto’s. Dat zijn mensen die op ons neerkijken en dat laten ze merken ook. Niets is goed genoeg. Het restaurantje niet, de openingstijden van de épicierie, niet, en maar zeiken. Ook over het weer, alsof wij wij daarover gaan.
We zaten aan ons vaste tafeltje en de Brulboei had er ineens genoeg van. Hij liep naar een belendende tafeltje met Parijzenaars en zei iets van: “als het jullie hier niet bevalt, sodemieter je maar op!”
Ook aan ons tafeltje werd het even stil. De jonge president van het Office du Tourisme schudde zijn hoofd, Jacqueline van mairie greep de Brulboei van bij de arm en zei: “doe dat nou niet!”
Francies, mijn vriend de aannemer, begon op dat moment voor de zekerheid over een heel andere kwestie. De moderne tijd. Er was iets met de contrôle technique met zijn nieuw aangeschafte pick-upje en het had ’m wel wat geleken voor het eerst te kiezen voor een monteur aan huis. Hij had er diep spijt van. Hij had bezoek gekregen van een meer dan uitgebuikte verschijning die hij tot mijn verbazing Billy Turf noemde. Blijkbaar in het Frans en het Nederlands dezelfde naam. Hij rookte zo’n vapeur met frambozensmaak en had maar weinig verstand van wielbouten. Daar was Francies zelf achter gekomen.
Voor één keer had hij niet naar zijn moeder geluisterd, de zelfbenoemde presidente van het maison de retraite, die alles beter en vaak eerder weet. Ze is principieel tegen moderne ontwikkelingen. Al zou ze nu even geen bezwaar tegen airco in het bejaardenhuis hebben.
Soms komt ze erbij zitten en wijst dan de burgemeester en ons allemaal terecht. Ik geloof dat ze diep in de tachtig is.
De president van het Office du Tourisme begon iets met zijn telefoon. Hij wilde een tafel in het restaurantje. Complet, kreeg hij te horen.
“Zie je wel”, zei de Brulboei, “altijd ellende met die lui uit Parijs.”
