Het gaat vast behoorlijk ver om over de ‘ziener’ Nostradamus (1505-1566) te beginnen. Ondertussen zijn we qua wetenschap hopelijk wel een paar stapjes verder dan die apotheker uit Saint-Rémy-de-Provence. Maar hij woonde hier in het zuiden en ik nu ook. Dat schept toch een band. En hij was een pharmacien, ik een drogistenzoontje. Hij schreef in 1555 zijn vermaarde Les Prophéties, ik tik nu ook wat van die voorspellingen uit de losse pols op.
We gaan in Frankrijk een – alweer – hoogst onrustige periode tegemoet. De nieuwe premier Barnier wil op korte termijn iets van € 50 miljard bezuinigen. Hij vindt een staatsschuld van € 3.200 miljard aan de hoge kant. ‘Brussel’ is het met ’m eens, de meeste Fransen niet. “On verra’ (we zien wel) heb ik geleerd, is een Frans karaktertrekje. Dat me trouwens wel bevalt.
De kortste route naar woede
Maar hoe dan, snoeien in de uitgaven van de overheid? Nou, beknibbelen op de kosten van openbare dienstverlening, de uitkeringen, dat soort dingen. Dat is in dit land dus de kortste route naar woede. Weliswaar brildragend voorzie ik als een eigentijdse Nostradamus stakingen, demonstraties, betogingen en – naar te vrezen valt – gewelddadigheden. Als links de verkiezingen heeft gewonnen, is het misschien niet het meest voor de hand liggende idee met een centrum-rechts kabinet aan te komen zetten. Voor zover ik iets van de Fransen en hun geschiedenis snap: uiteindelijk pikken ze (bijna) niks. Ik ben geen francofiel met desbetreffende handicaps. Dat amoureuze geleuter over pittoreske en dus tevens meestal overleden gehuchten vol reumatische kraakpanden, de natuur, de cultuur, die eeuwige lofzang op het eten & drinken, mijn liefde voor Frankrijk is maar van geringe allure. Dat van altijd mooi weer bijkt trouwens met enige regelmaat een ordinaire leugen.
Regeren per decreet
Maar we gaan dus op de uitgaven bezuinigen. En de super-rijken (0,3% van de huishoudens) en de grote bedrijven krijgen een tijdelijke (?) belastingverhoging gepresenteerd. “Toppie!”. hoonden links en de vakbonden, die meteen weer over de gehate en buiten het parlement om geregelde pensioenwet begonnen. Gewoon per decreet en de nieuwe minister van Binnenlandse Zaken leek het wel een goed idee om dat vaker zo te doen. Naar eigen zeggen is hij verkeerd begrepen. Niettemin bood hij zijn excuses aan. Hij leidde de aandacht af met een brandmail aan de prefecten: zorg voor extra bewaking van joodse en Israëlische instellingen. Ook premier Barnier wees er in een interview op dat Frankrijk met veel geweld te maken heeft en een gebrek aan tolerantie. Ook hij vindt dus dat het in zijn land weleens vrolijker toeven is geweest. Waar begint zo’n man aan?, vraag ik me af. Hij is 67, zelfs volgens die nieuwe pensioenwet is het op je 64e wel mooi geweest. En je zult maar moeten dealen met mevrouw Le Pen, die je zomaar kan ontslaan. Eén motie van wantrouwen is al genoeg.
En de president dan? Die blijft tot 2027, de Assemblée Nationale ziet in meerderheid weinig in een poging tot afzetten. Maar de monarch in het Élysée is wel wat voorzichtig geworden. Hij houdt ‘het overzicht’, maar ‘de regering regeert’. Tot voor kort regeerde hij tamelijk onoverzichtelijk in z’n eentje.
