Het werd net gezellig, op z’n Frans dan. Onverwachte verkiezingen, de ene politieke ruzie na de andere. Partijen die uit elkaar vallen, kandidaten die even gauw van politieke kleur verschieten in de hoop meer kans te maken op een zetel in het parlement. En de totale opwinding over ex-president François Hollande die ook ineens gewoon een plekje in de volksvertegenwoordiging ambieert. Meteen verdacht gemaakt: zijn retour in de politiek moeten we zien als een poging om weer president te worden. Volgens hem doet hij alleen mee om Le Pen tegen te houden.
Ik snap niet zoveel van Frankrijk en de Fransen, maar van dit theater van de lach krijg ik niet gauw genoeg. Ik heb er eerder in de zaal gezeten.
Een aspect van de Franse samenleving
Toen ging het van de week helemaal mis. In een voorstadje van Parijs de mishandeling van een joods meisje van 12 jaar door twee 13-jarige schoften, een derde van die leeftijd stond het allemaal lekker te filmen. Ze zijn opgepakt. Maar die gebeurtenis overschaduwt nu het verkiezingscircus. Echt alle partijen spreken er schande van. En terecht natuurlijk.
Ik verblijf hier al een tijdje, maar ik heb nooit gemerkt dat anti-semitisme een aspect van de Franse samenleving is. Misschien doordat ik niet in een stad woon. Ik vroeg er een Franse collega naar die me vertelde dat jodenhaat al lang ook iets Frans is. Terwijl ik altijd dacht dat Frankrijk, en dan vooral Parijs, juist een toevluchtsoord was voor onder anderen kunstenaars met een joodse achtergrond. Hij vertelde me dat het aantal anti-semitische ‘incidenten’ sinds 7 oktober (oorlog Israël-Hamas) met 300% gestegen is. Geen toerist die zich dat afvraagt, maar is Frankrijk eigenlijk wel een beschaafd land?
Enfin, de president heeft nu gezegd dat hij wil dat er in elke schoolklas minstens een uur over anti-semitisme wordt gepraat. Er zijn leerkrachten die er uit angst niet aan beginnen.
Het idee van ‘we zien wel’
De verkiezingscarrousel zou weer als vanouds vermakelijk gaan draaien. Met allerlei peperdure voorstellen voor hogere uitkeringen, een 4-daagse werkweek en verlaging van de pensioenleeftijd. Terwijl Frankrijk naar Europese normen praktisch failliet is. Maakt niks uit. Ik heb ondertussen geleerd dat het idee van on verra (we zien wel) niet alleen in de Provence op één staat. Misschien ook daarom vinden toeristen Frankrijk zo leuk.
Maar volgens mij heeft on verra z’n langste tijd nu wel gehad. Er is alweer een nieuwe affaire waar de hele politiek eensgezind op heeft gereageerd. Een meisje (ook 12 jaar) werd in een stadje in de buurt van Parijs door 13-jarigen uitgescholden voor ‘smerige christen’.
Het kan nog
Ik zou zeggen: aarzel vooral niet nog een keertje vakantie te komen vieren in dit in allerlei opzichten bijzondere land. Maar weet dat de sfeer achter de coulissen van de schitterende natuur, terrasjes, restaurants en de pastis meer dan gespannen is. Alhoewel, waarom zou je dat willen weten als je hier vrolijk vakantie viert? En dat kan. In elk geval nog.
