Heb me hier de laatste tijd een beetje gedeisd gehouden wegens wat ze noemen ‘een drukte van belang’. Bestaat die uitdrukking eigenlijk nog? Dus wel een vrijdags receptje (noblesse oblige), maar geen grootse en meeslepende, doorwrochte levensbeschouwingen. Denk hier vooral een knipogende ‘smiley’ bij.
Maar goed. Wat speelde, was dat ik te maken kreeg met de overname van ´mijn´ tijdschrift Côte & Provence door een andere uitgever. Ik was -en ben- er nog zeer bij betrokken (ja ja, mijn kindje) en moest dus tegen van alles ‘ja’ of ‘nee’ zeggen. En dan krijg je te maken met vrijwel onleesbare contractteksten van advocaten en amper te doorgronden berekeningen van accountants. Wordt het niet eens tijd dat advocaten leren in normaal Nederlands een brief of een overeenkomst op te stellen? Mijn advocaat, mr. Pieter Nabben, meent dat ik een punt heb. Ik heb aangeboden college te geven.
Nou ja, het gedoe is achter de rug, Côte & Provence heeft een nieuwe uitgever, wordt riant gepresenteerd op de Franse Vakantiebeurs, en ik ben ineens weer hoofdredacteur. Mooi zo, mijn handen jeuken. We gaan twitteren, er is al een facebookpagina, het tijdschrift dat ik ooit op het terras van de dorpskroeg bedacht, wordt nog beter dan ooit. En ik mag mee gaan werken aan twee andere tijdschriften over Frankrijk: Maison en France en En Route. Heerlijk!
Zo. Genoeg propaganda gemaakt. Ik lijk wel zo´n gelikt (nee, niet geliked) reclamebureau. Maar ik moest het even kwijt.
Viel er ondertussen nog wat te beleven bij ons in de buurt? Nou…..
In het café ging het vooral over de staking waarmee de profvoetballers dreigen. Die Hollande-belasting van 75 procent op zeer hoge inkomens. Het zal erop neerkomen dat de clubs moeten dokken, de spelers hebben goudgerande contracten. En dan zijn ´onze´ clubs OCG Nice en Olympique Marseille de pineut, terwijl AS Monaco de dans ontspringt. De Monegasken spelen in de Franse competitie, maar Franse belastingregels doen er in het prinsdom niet toe. ´Competitievervalsing!´, vonden mijn companen aan de toog. Heeft AS Monaco straks nóg meer geld om de beste spelers aan te trekken. Ze hebben gelijk.
Ik las in Nice Matin een mooi verhaal met l´autre chef de ´l État français, Bernard Vaussion, de chef-kok van het Élysée. Hij is 60 geworden en gaat dus met pensioen. In Brussel zullen ze wel weer woedend zijn dat ambtenaren bij ons in Frankrijk nog steeds op relatief jonge leeftijd van Drees mogen trekken (bestaat ook deze uitdrukking nog?), maar dat doet er hier niet toe. Vaussion heeft zes presidenten te eten gegeven en hij ging ook mee als er bij ons vakantie gevierd werd op Fort Bregançon. Tussen haakjes: we mogen er in 2014 in! Heeft een van mijn vorige blogs toch geholpen! Grapje.
Vaussion bevestigt trouwens dat Frankrijk wel degelijk bezuinigt. Geen kreeft en geen truffels meer in het Élysée. De duurste wijnen uit de cave waren al op een veiling verkocht. Hij mag niet onthullen wat die presidenten zoal lekker vonden, maar iedereen weet dat Jacques Chirac iets met kalfskop had. Hollande schijnt echt alles te lusten; sinds hij president is, zou hij weer aangekomen zijn. Lijkt me een compliment voor de chef en ik vrees dat Hollande’s ex (Ségolène Royal) niet zo´n heel royale keukenprinses was.
Bernadette Chirac, de vrouw van, was de enige echtgenote die zelf in de keuken kwam. Niet om te koken, maar om te controleren of er daar geen andere vrouwen waren. Haar oekaze was: geen vrouwen in de keuken van het Élysée. Ouderwets? Ach, haar man stond in bepaalde kringen bekend als ´Monsieur trois minutes, douche comprise´.
Ga ik nu dringend naar de olijven kijken. Ik maak me zorgen om de oogst. ´t Ziet er allemaal prima uit, de oliemolen in het dorp gaat volgende week alweer open. Die dingen moeten dringend van de bomen af. Vriend Francis maar weer bellen dat hij een dag of drie aan de stammen komt schudden, en aan de takken komt plukken? Ik zou graag weer gretig mee-schudden en -plukken. Alles met de hand, zoals het hoort, en zoals ik het altijd deed toen ik hier nog maar kort woonde. Maar of ik de tijd krijg? Misschien de nieuwe uitgever maar eens een werkvakantie aanbieden. Scheelt vast wel een deadline. Of twee, drie.