Je wordt hier anders

Ja… ze heeft een vriend, al een tijdje hoor. Een hele ruwe bolster met een hele blanke pit. Een ruige stoere Fransman. Een man van het Franse platteland met gespierde armen, harde handen, een houthakkersshirt, soms een baardje en altijd zijn haar in de war.
Helemaal niet het type man waar ze in Nederland voor viel. Geen golfclubs bij hem in de hal. Geen poloshirts en strakke pakken. Geen zakendiners en overvolle agenda’s.
Nee een man die ‘s ochtends zijn kippen voert en mij dan voor dag en dauw uit bed belt om vol trots te vertellen dat er die nacht het eerste kuikentje uit zijn ei is gekropen.
Hij brengt geen bloemen voor me mee van een trendy bloemenzaak, maar tomaten, courgettes en sla uit zijn eigen groentetuin, verse eieren en soms een wildzwijnbout.
Als ‘s avonds mijn gasten allemaal lekker in hun bedje liggen, komt hij langs en drinken we samen een heerlijke fles rode wijn en genieten we van de sterren en de stilte van de Provençaalse nachten. Geen vermoeiende gesprekken over veeleisende klanten, personeel en buitenlandse beursbezoeken. Nee, er wordt gesproken over kunst, muziek, literatuur, lekker eten, zijn en mijn kinderen en hoe trots we op ze zijn. En we lachen en huilen samen.

Vriendinnen uit Nederland
Het leven hier op het Franse platteland is zo… zo… anders dan het leven dat ik in Nederland had. Niet voor niets dat ik besloot na een hersenbloeding om het hectische en drukke Nederland te verlaten. Als klein meisje heb ik altijd gezegd: “Later als ik groot ben, dan ga ik in Frankrijk wonen, in een gezellig huisje met kippetjes, een groentetuintje en een bloemetjesjurk.” Ik geloof dat het er aardig op is gaan lijken.
Als mijn vriendinnen uit Nederland weer eens op bezoek komen, dan merk ik dat ik zó aan het veranderen ben. Die meiden, de allerliefste vriendinnen die je je maar kunt wensen hoor, zeulen koffers vol met Prada schoenen en merkkleding mee. Beautycases vol met dure cosmetica en sierraden. En hun gesprekken gaan vaak over cosmetische chirurgie, make-up en mode. Ze moeten dit vooral blijven doen hoor en ik hoop dat ze er heel erg gelukkig mee zijn. Ik was ook zo. Maar het leven hier aan de voet van de Mont Ventoux is zo anders en dat heeft ook zijn invloed op je persoonlijke zijn.

In het donker op de Ventoux
Mijn vriend had mij en mijn vriendinnen uitgenodigd. We zouden bij een vriend van hem, die in een houten chalet voorbij Chalet Reynard op de Mont Ventoux woont, gaan eten. Mijn lieve vriendinnen hebben mijn vriend nog nooit ontmoet en kennen hem alleen van mijn verhalen. Die stoere ruige man met zijn grote harde handen en met zijn haar in de war met een dito vriend in een chalet in een verlaten omgeving, ‘s nachts in de bossen, in de sneeuw, boven op de Mont Ventoux? Nee, dat vonden ze toch maar een beetje eng, denk ik. Dus de dames zijn thuisgebleven en ik ben alleen gegaan. Een heel andere wereld. Overdag was het hier in het dorp in de 20 graden en hebben we ‘s middags heerlijk in de tuin geluncht en ‘s avonds op de Mont Ventoux rond 23 uur sneeuwt het vlokken sneeuw zo groot als pingpongballen en moet je je sneeuwkettingen om.

Kaas en een zelfgestookt digestief
Heerlijk warm was het in het chalet met een knetterend vuur in een openhaard waar makkelijk een heel everzwijn aan het spit in kon. Een waslijn dwars gespannen door de ruimte waar was overheen hing te drogen. Hertengeweien overal en enkele jachtgeweren in een hoek. Voor de haard een grote doos waarin een jachthondenmoeder met 3 puppy’s lag te slapen. Er stond een grote eettafel gedekt met een onsamenhangend servies met een heerlijke zelfgeschoten reebout en een fantastische rode wijn. Kaas en een zelfgestookt digestief. “Kijk,” denk ik dan, “hier gaat het uiteindelijk allemaal om. Terug naar de eenvoud. Meer hebben we echt niet nodig om gelukkig te zijn.”

Helena Jurriëns is eigenares van de chambres d’hôtes ‘Le Vent d’Etoile’ in Mormoiron in de Vaucluse. www.leventdetoile.nl